8 Σεπτεμβρίου

 

8 Σεπτεμβρίου

 

Ἑορταζόμενοι ἅγιοι

 

●     Ἡ Γέννησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας

●     Οἱ Ἅγιοι Ροῦφος καὶ Ρουφιανός

●     Ὁ Ἅγιος Σεβῆρος

●     Ὁ Ἅγιος Ἀρτεµίδωρος

●     Διήγηση περὶ ἀγάπης πολὺ ὠφέλιµη

●     Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Νεοµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

●     Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος ἐπίσκοπος Ἀχταλείας τῆς Ἰβηρίας

 

 

Περισσότερα στοιχεῖα

 

Ἡ Γέννησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας

«Ἀποκάλυψαν πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ΄ αὐτόν, καὶ αὐτὸς ποιήσει». Φανέρωσε στὸν Κύριό µε ἐµπιστοσύνη τὸ δρόµο καὶ τὶς ἐπιδιώξεις καὶ τὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς σου καὶ ἔλπισε σ΄ Αὐτὸν καὶ Αὐτὸς θὰ κάνει ἐκεῖνα ποὺ ζητᾷς καὶ χρειάζεσαι. Μ΄ αὐτὴ τὴν ἐµπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα, ὁ Ἰωακεὶµ καὶ ἡ Ἄννα ἱκέτευαν προσευχόµενοι τὸ Θεὸ νὰ τοὺς χαρίσει παιδί, νὰ τὸ ἔχουν γλυκεῖα παρηγοριὰ στὰ γεράµατά τους. Καὶ τὴν ἐλπίδα τους ὁ Θεὸς ἔκανε πραγµατικότητα. Τοὺς χάρισε τὴν Παρθένο Μαριάµ, ποὺ ἦταν ὁρισµένη νὰ γεννήσει τὸ Σωτῆρα τοῦ κόσµου καὶ νὰ λάµψει σὰν ἡ πιὸ εὐλογηµένη µεταξὺ τῶν γυναικῶν. Ἦταν ἐκείνη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔµελλε νὰ προέλθει Αὐτὸς ποὺ θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴ τοῦ νοητοῦ ὄφεως. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δόθηκαν πολλὲς προτυπώσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μία εἶναι καὶ ἡ βάτος στὸ Σινᾶ, τὴν ὁποία ἐνῷ εἶχαν περιζώσει φλόγες φωτιᾶς, αὐτὴ δὲν καιγόταν. Ἦταν ἀπεικόνιση τῆς Παρθένου, ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸ Σωτῆρα Χριστὸ καὶ συγχρόνως θὰ διατηροῦσε τὴν παρθενία της. Ἔτσι, ἡ Ἄννα καὶ ὁ Ἰωακείµ, ποὺ ἦταν ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαβίδ, µὲ τὴν κραταιὰ ἐλπίδα ποὺ εἶχαν στὸ Θεὸ ἀπέκτησαν ἀπ΄ Αὐτὸν τὸ ἐπιθυµητὸ δῶρο, ποὺ θὰ συντροφεύει τὸν κόσµο µέχρι συντέλειας αἰώνων.

 

ΟἱἍγιοι Ροῦφος καὶ Ρουφιανός

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

 

ὉἍγιος Σεβῆρος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

 

ὉἍγιος Ἀρτεµίδωρος

Μαρτύρησε διὰ πυρός. Διήγηση περὶ ἀγάπης πολὺ ὠφέλιµη Γιὰ τὴν διήγηση αὐτή, βλέπε στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικόδηµου τοῦ Ἁγιορείτου.

 

ὉἍγιος Ἀθανάσιος ὁ Νεοµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

Καταγόταν ἀπὸ µία κωµόπολη τῆς Θεσσαλονίκης τὴν Κουλιακιά. Ὁ πατέρας του ἦταν προεστὸς τῆς χώρας ἐκείνης καὶ ὀνοµαζόταν Πολύχρους, ἡ δὲ µητέρα του Λολουδα. Ἦταν δὲ καὶ οἱ δυὸ εὐσεβεῖς χριστιανοί. Στὴν ἀρχὴ ὁ Ἀθανάσιος παρακολούθησε µαθήµατα στὸ Ἑλληνικὸ Σχολεῖο τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἀργότερα µαθήτευσε κοντὰ στὸν Ἀθανάσιο τὸν Πάριο. Ἀργότερα φοίτησε στὴ Σχολὴ τοῦ Βατοπεδίου στὸν Ἄθω, κοντὰ στὸν Παναγιώτη Παλαµᾶ. Ὕστερα ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ ἐπιστρέψει καὶ πάλι στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ µετὰ ἐπανῆλθε στὴν πατρίδα του Κουλιακιά. Ἐκεῖ κατηγορήθηκε ψευδῶς, ὅτι ὁµολόγησε τὴν µουσουλµανικὴ θρησκεία καὶ ἔτσι τὸν πίεζαν καθηµερινὰ ν΄ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστιανισµό. Ὁ Ἀθανάσιος ὅµως, ἔµεινε ἀκλόνητος στὴ Χριστιανικὴ πίστη καὶ φυλακίστηκε. Μετὰ ἀπὸ διάφορες προσπάθειες τῶν Τούρκων, κατὰ τὴν πολυήµερη φυλάκισή του, νὰ ἐξισλαµιστεῖ, ὁ µάρτυρας ὁµολόγησε τὸν Χριστὸ σὰν ἀληθινὸ Θεό. Ἔτσι τὸν ἀπαγχόνισαν ἔξω ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη στὶς 8 Σεπτεµβρίου 1774.

 

ὉἍγιος Σωφρόνιος ἐπίσκοπος Ἀχταλείας τῆς Ἰβηρίας

Γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους, τὸ ἔτος 1738, στὸ χωριὸ Λοτσίων περιφέρειας Δεραίνης τῆς ἐπαρχίας Χαλδείας τοῦ Πόντου. Ὁ πατέρας του ἦταν Ἱερέας καὶ ὀνοµαζόταν Γεώργιος Σερταρίδης, ἡ δὲ µητέρα του Βαρβάρα. Εἶχε τέσσερις ἀδελφὲς καὶ ἕναν ἀδελφό, τὸν Δηµήτριο, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς Ἱερέας. Τὸ πρῶτο ὄνοµα τοῦ Σωφρονίου ἦταν Συµεών. Ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία, ἔτρεφε µεγάλη ἀγάπη στὰ θεῖα καὶ ἰδιαίτερα στὴ µοναχικὴ ζωή. Νέος ἀκόµα, πῆγε στὴ Μονὴ Ἁγίου Γεωργίου Χουτουρᾶ σὰν δόκιµος. Μετὰ τρεῖς µῆνες πῆγε στὴ Μονὴ Σουµελὰ καὶ µετὰ τρία χρόνια στὴ Μονὴ Βαζελῶνος. Καὶ στὶς τρεῖς Μονές, διδάχτηκε τὰ ἱερὰ γράµµατα καὶ σὲ µεγάλο βαθµὸ τὴν µοναχικὴ ζωή. Τότε ἐκάρη µοναχός µε τὸ ὄνοµα Σωφρόνιος καὶ κατόπιν χειροτονήθηκε Ἱερέας. Μετὰ ἑπτὰ χρόνια, ὁ ἡγούµενος τῆς Μονῆς Ἰγνάτιος, τὸ ἔτος 1776, τὸν ἔστειλε στὸ µεταλλεῖο τῆς Ἀχταλείας στὴν Ἰβηρία, ὅπου 500 περίπου µεταλλουργοὶ εἶχαν ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ καὶ ἀποτέλεσαν ἕνα χωριὸ µὲ τὴν ὀνοµασία Δάλ-βέρ, ποὺ σηµαίνει πολύτιµοι λίθοι. Ἐκεῖ µὲ τὴν ἁγία του ζωὴ ὁ Σωφρόνιος, προσείλκυσε τὸν σεβασµὸ τῶν κατοίκων, οἱ ὁποῖοι µὲ πρωτοβουλία δική τους, τὸν ἔκαναν ἐπίσκοπο στὶς 29 Ὀκτωβρίου 1777, ἔχοντας ἕδρα τῆς ἐπισκοπῆς του τὴν ἐκεῖ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας. Τὴν ἐπισκοπή του κυβέρνησε µέχρι τὸ 1794, ὅταν βαρβαρικὴ φυλὴ ἐπιτέθηκε στὸ µεταλλεῖο καὶ τὸ λεηλάτησε, ἀφοῦ πρῶτα κατέστρεψε τὰ πάντα. Ὁ Σωφρόνιος πιάστηκε αἰχµάλωτος καὶ πουλήθηκε σὲ µία γυναῖκα λατινικοῦ δόγµατος, ποὺ τὸν ἐλευθέρωσε καὶ τὸν ἔστειλε µὲ ἱστιοφόρο στὴν Τραπεζούντα. Ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Σωφρόνιος ἐπέστρεψε στὴ Μονὴ Βαζελῶνος, ὅπου ἔζησε σὰν ἔνσαρκος ἄγγελος. Ἀλλὰ λόγω τοῦ φθόνου τοῦ ἡγουµένου Ἱερεµία, ἀναχώρησε στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του ὅπου καὶ ἄφησε τὴν τελευταία του πνοή. Ἡ ἀνακοµιδὴ τῶν Ἱερῶν λειψάνων του, γεµάτα εὐωδιά, ἔγινε τὸ 1824 στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βαζελῶνος.