ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (4/6)

Ἀπόστολος: τῆς ἑορτῆς, Κυρ. η΄ Πράξεων (Πράξ. β΄ 1-11)

Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦ­σθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεν­τη­κοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμο­θυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. 2 καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· 3 καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, 4 καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρ­­ξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσ­­σαις καθὼς τὸ Πνεῦ­μα ἐ­­δί­­δου αὐτοῖς ἀπο­φθέγ­γε­σθαι. 5 Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄν­δρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐ­ρανόν· 6 γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέ­κτῳ λαλούντων αὐτῶν. 7 ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; 8 καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, 9 Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοι­κοῦ­ν-τες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, 10 Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, 11 Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκού­ομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις
τὰ με­γαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Τό πρωί τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς (καθώς ὁλοκλη­ρω­νόταν ἡ ἡμέρα αὐτή ἡ ὁποία ἄρχισε ἀπό τό ἀπό­γευ­μα τῆς παραμονῆς της) ὅλοι οἱ πιστοί μέ μιά καρδιά ἦταν συ­ναγμέ­νοι στό ἴδιο μέρος. 2 Καί ξαφνικά, χωρίς νά τό περιμένει κανείς, ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό μιά βοή σάν φύσημα σφοδροῦ ἀνέ­­­­μου, πού κινεῖται μέ ὁρμή καί βιαιότητα. Καί ἡ βο­­ή αὐ­τή γέμισε ὅλο τό σπίτι ὅπου κάθονταν οἱ ἀπό­στο­λοι καί ὅλοι οἱ μαθητές. 3 Καί εἶδαν μέ τά μάτια τους νά διαμοιράζονται σ’ αὐ­τούς γλῶσσες σάν τίς φλόγες τῆς φωτιᾶς, καί στόν καθένα ἀπ’ αὐτούς κάθισε ἀπό μία γλώσσα. 4 Ὅλοι τους τότε πλημμύρισαν ἐσωτερικά μέ Πνεῦμα Ἅγι­ον, κι ἄρχισαν νά μιλοῦν ξένες γλῶσσες, ὅπως τό Πνεῦ­μα τούς ἐνέπνεε καί τούς ἔδινε τήν ἱκανότητα νά μιλοῦν καί νά λένε θεϊκά καί οὐράνια λόγια καί δι­δα­σκαλίες ὑ­ψηλές καί θεόπνευστες. 5 Στήν Ἱερουσαλήμ ὑπῆρχαν τότε Ἰου­­­δαῖοι ἀπ’ ὅλα τά μέ­ρη τοῦ κόσμου καί ἀπ’ ὅλα τά ἔθνη πού βρίσκονται κάτω ἀπό τόν οὐ­ρα­νό. Αὐτοί εἶχαν ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ μόνιμα, ἦταν εὐλαβεῖς καί σέβονταν τόν Θεό. 6 Ὅταν λοιπόν ἔγινε ἡ βοή αὐτή τοῦ ἀνέμου, συγκεντρώ­θηκε πλῆθος ἀπ’ αὐτούς κι ὅλοι κυριεύθηκαν ἀπό σύγχυση καί κατάπληξη· διότι ὁ καθένας τους ἄκουγε τούς μαθητές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά μιλοῦν στή δική του γλώσσα. 7 Ἔμεναν ὅλοι ἐκστατικοί καί μέ θαυμασμό ἔλεγαν ὁ ἕνας στόν ἄλλο: Μά, ὅλοι αὐτοί πού μιλοῦν δέν εἶναι Γα­λι­λαῖοι; 8 Πῶς λοιπόν ἐμεῖς τούς ἀκοῦμε ὁ καθένας μας νά μι­λοῦν στή δική μας μητρική γλώσ­σα, τήν ὁποία μάθαμε καί μιλοῦμε ἀπό τό­τε πού γεννηθήκαμε; 9 Ὅσοι εἴμαστε Πάρθοι καί Μῆδοι καί Ἐλαμίτες, κι ὅσοι κατοικοῦμε στή Μεσοποταμία καί στήν Ἰουδαία καί στήν Καππαδοκία, στόν Πόντο καί στή Μικρά Ἀσία, 10 στή Φρυγία καί στήν Παμφυλία, στήν Αἴγυπτο καί στά μέρη τῆς Λιβύης πού εἶναι κοντά στήν Κυρήνη, καί οἱ Ρωμαῖοι πού διαμένουμε ἐδῶ, τόσο αὐτοί πού λόγῳ τῆς καταγωγῆς μας εἴμαστε Ἰουδαῖοι, ὅσο καί οἱ ἐθνικοί πού προσελκυσθήκαμε στήν ἰουδαϊκή πίστη καί γίναμε προσήλυτοι, 11 καθώς καί ὅσοι καταγόμαστε ἀπό τήν Κρήτη καί οἱ Ἄραβες, ὅλοι ἐμεῖς πού καταγόμαστε ἀπό τά διάφορα αὐτά μέρη πῶς συμβαίνει νά ἀκοῦμε αὐτούς νά μιλοῦν καί νά διακηρύττουν στίς γλῶσσες μας τά μεγάλα καί θαυμαστά ἔργα τοῦ Θεοῦ;