ΚΕΙΜΕΝΟ
«Προσερχώμεθα οὖν μετά παρησσίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Ἀφού δέ τέτοιος εῖναι τό Ἀρχιερεύς μας, ἄς πλησιάζωμεν λοιπόν μέ θάρρος καί ἄφοβον πεποίθηση πρός τόν βασιλικόν θρόνον του, από τόν ὁποῖον ἐκπηγάζει ἡ χάρις, διά νά λάβωμεν συγχώρησιν διά τάς ἁμαρτίας μας καί διά νά εὕρωμεν εὔνοιαν καί δωρεάς, πού θά μᾶς δώσουν βοήθειαν ἐπίκαιρον εἰς κάθε κρίσιμον ὥραν πειρασμοῦ. ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
Ἐγνώριζε πολύ καλά ὁ ἐκλεκτός τοῦ Χριστοῦ ἀπόστολος ὅτι ἐκεῖνοι πρός τούς ὁποίους ἀπηυθύνετο ἦσαν ἁμαρτωλοί. Εἶχαν πιστεύσει βεβαίως εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν. Εἶχαν μετανοήσει διά τάς ἁμαρτίας πού εἶχαν διαπράξει εἰς τόν καιρόν τῆς ἀπιστίας τῶν καί τῆς ἀγνοίας των. Εἶχαν λάβει τήν ἄφεσιν καί εἴχαν ἀξιωθῆ νά μετέχουν τῶν φρικτῶν καί ζωοποιῶν τοῦ Χριστοῦ μυστηρίων. Καί ὅμως, ἰδού αὐτοί καί πάλιν ὑπεύθυνοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἤθελαν, ἤθελαν πολύ νά μή παραβαίνουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά μή λυποῦν ἐκεῖνον πού ἐσταυρώθη διά τήν Σωτήρίαν τῶν. Καί ὅμως ἔπεφταν. Εἰς τούς πνευματικούς των ἀγῶνας δέν ἦσαν πάντοτε νικηταί. Ἡ ἁμαρτία τούς ἐδελέαζε καί αὐτοί ὑπεχώρουν. Τί λοιπόν ἔπρεπε νά γίνῃ; Νά ἀπελπισθοῦν; Νά εἴπουν εἶναι ἀδύνατον νά διορθωθῶ ἐγώ; Ἆ, ὄχι! Ποτέ σκέψις ἀπελπισίας δέν ἔπρεπε νά κυριαρχῇ εἰς τήν ψυχήν των. Τί λοιπόν ἔπρεπε νά γίνῃ; Ὁ θεῖος ἀπόστολος τό ὑποδεικνύει: «Προσερχώμεθα μετά παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν». Ἄς πλησιάζωμεν μέ θάρρος πρός τόν βασιλικόν θρόνον τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν ὁποῖον ἐκπηγάζει ἡ χάρις, διά νά λάβωμεν συγχώρησιν διά τάς ἁμαρτίας μας καί βοήθειαν εἰς κάθε κρίσιμον ὥραν πειρασμοῦ.
«Προσερχώμεθα μετά παρρησίας…». Ἀλλά, ἀδελφέ μου, μήπως δέν συμβαίνει πολλάκις τό ἴδιον καί μέ ἡμᾶς; Κατά τήν ὥραν τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ἀπεβάλαμεν τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί ἐφορέσαμεν τόν νέον. Ἐνεδύθημεν τόν Χριστόν. Καί ὑπεσχέθημεν νά ζῶμεν ὅπως ἐκεῖνος ἔζησεν, ὅπως ἐνομοθέτησε καί ἀπαιτεῖ ἀπό τούς ὀπαδούς του. Καί ὅμως ἔρχονται περιστάσεις κατά τάς ὁποίας ἡ εὐπερίστατος ἁμαρτία μᾶς δελεάζει καί μᾶς παρασύρει καί μᾶς κάμνει νά ἀθετῶμεν τό θέλημα καί τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ. Πάθη καί κακίαι τάς ὁποίας ἀπηρνήθημεν καί ἀπό τάς ὁποίας ἀπηλλάγημεν διά τοῦ λουτροῦ τῆς μετανοίας καί τῆς ἐξομολογήσεως, ἔρχονται στιγμαί κατά τάς ὁποιίας καί πάλιν κυριαρχοῦν εἰς τήν ψυχήν μας. Καί τότε ὁ στολισμός τῆς ψυχῆς μας ἀμαυροῦται. Τό ἔνδυμα τῆς αρετῆς, τό φωτεινόν καί ὀλόλαμπρον, λερώνεται. Καί ἡμεῖς πού ἀπηρνήθημεν κάθε τί τό ἁμαρτωλόν, ἰδού καί πάλιν αἰχμάλωτοι τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλά ἡ ἔνοχος συνείδησις μας πρέπει νά καθαρισθῇ. Ἡ μολυνθεῖσα ἀπό τήν ἁμαρτίαν ψυχή μας πρέπει νά πλυθῇ. Ποῦ θά καταφύγωμεν; Ποῦ ἀλλοῦ ἀπό τόν θρόνον τῆς χάριτος τοῦ αἰωνίου ἀρχιερέως μας, τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ;
«Προσερχώμεθα μετά παρρησίας…». Φίλη ψυχή, διατί αθυμεῖς; Διατί ὀλιγοψυχεῖς; Σέ ἀκούω νά λέγῃς: Δέν ἠμπορῶ, δέν ἠμπορῶ πλέον νά σηκωθῶ. Ἔπεσα, ἔπεσα φοβερά. Δι’ ἐμέ δέν ὑπάρχει ἐλπίς νά σωθῶ. Δέν ἔχω τήν δυνάμιν νά σηκωθω. Ἐγώ δέν θά συγχωρηθῶ. Ὤ, διατί νά συμβαίνει αὐτό; Διατί ὁ Θεός νά σηκώνῃ τήν χάριν του, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά πέφτῃ τόσο χαμηλά;
Ἀλλ’ ὄχι. Αἱ σκέψεις αὐταί δέν εἶναι ὀρθαί. Ἡ ζωή μας εἰς τόν κόσμον αὐτόν εἶναι καί ἐξ ἐπόψεως πνευματικῆς ἀγών συνεχής. Καλούμεθα συνεχῶς νά πολεμοῦμεν καί νά μαχώμεθα ἐναντίον τοῦ κακοῦ. Ἀλλ’ ἐπειδή εἴμεθα καί ἄνθρωποι ἀδύνατοι καί ἀκατάρτιστοι, εἶναι ἑπόμενον εἰς μερικάς ἀπό τάς μάχας αὐτάς νά πληγωθῶμεν. Δέν εἶναι ἀπίθανον μερικάς μάχας νά τάς χάσωμεν, ἀνατρεπόμενοι καί πίπτοντες. Ὁ ἀγών μας ὅμως ὁ πνευματικός εἰς τό σύνολόν του, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, θά κερδηθῇ ἀπό ἡμᾶς. «Θαρσεῖτε», μᾶς λέγει ὁ Κύριος, «ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ιωαν. ιζ” 33). Καί μέ τήν δύναμίν μου ἐνισχυόμενοι καί σεῖς οἱ ἀγωνιζόμενοι ἐναντίον τοῦ κακοῦ, θά ἀνάδειχθῆτε ἔνδοξοι νικηταί. Αὐτή δέ ἡ διαβεβαίωσις τοῦ Κυρίου καί αὐτή ἡ πεποίθησις εἰς τήν προστασίαν του πρέπει νά μᾶς κάμνῃ, ὥστε καί εἰς τήν ὥραν τοῦ ἰσχυροτέρου πειρασμοῦ, καί ὅταν ἀκόμη ἔχωμεν πληγωθῆ καί ὅταν ἔχωμεν ἀνάγκην θεραπείας, νά καταφεύγωμεν εἰς τόν «θρόνον τῆς χάριτος». Ὡς ἄλλοι τραυματισμένοι καί ἡμιθανεῖς, περιπέσοντες εἰς τούς ληστάς, θά καταφύγωμεν εἰς τόν καλόν Σαμαρείτην, τόν Κύριον Ἰησοῦν. Ἀοράτως ἐκεῖνος στέκει εἰς τό πλευρόν μας καί διά τῶν ὀργάνων του, τῶν λειτουργῶν τῆς Ἐκκλησίας, ζητεῖ νά ἐπιχύσῃ ἔλαιον καί οἶνον εἰς τά τραύματα τῆς ψυχῆς μας διά νά μᾶς ἐπαναφέρῃ εἰς τήν ὑγείαν, διά νά μᾶς ἀποδώση «τήν ἀγαλλίαση τοῦ Σωτηρίου του», διά νά ἐμβάλη τήν αἰσιοδοξίαν διά τό μέλλον, διά νά «λάβωμεν ἔλαιον καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν».
Ὦ Κύριε, Κύριε! Σύ εἶσαι ὁ Σωτήρ τῶν ἁμαρτωλῶν. Σύ εἶσαι ἡ καταφυγή καί ἡ Σωτηρία μας. Σύ κάθησαι ὡς αἰώνιος Ἀρχιερεύς εἰς τόν θρόνον τῆς χάριτος, πρόθυμος νά παρέχῃς τήν ἄφεσιν εἰς τόν ἁμαρτωλόν πού προσπίπτει εἰς τό ἔλεός σου. Μή μᾶς ἀφήνῃς, πανάγαθε Κύριε, νά λυγίζωμεν ὑπό τό βάρος τῶν πειρασμῶν τῆς ἁμαρτίας. Καί ὅταν ἡμεῖς, εἴτε ἀπό ἄγνοιαν εἴτε ἀπό ἀπροσεξίαν εἴτε ἀπό συναρπαγήν εἴτε ἀπό ἔνοχον ἀμέλειαν καί ἀδιαφορίαν τραυματιζώμεθα, πολυεύσπλαγχνε, μή μᾶς ἐγκαταλείπῃς. Φώτιζέ μας νά αἰσθανώμεθα ἀμέσως τήν ἐνοχήν μας καί ἐν ταπεινώσει νά καταφεύγωμεν εἰς σέ μέ τήν πεποίθησιν ὅτι, ὁσονδήποτε πολλαί καί μεγάλαι καί ἄν εἶναι αἱ ἁμαρτίαι μας, τό ἔλεός σου θά τάς συγχωρήσῃ. Καί λαμβάνοντες τήν χάριν τῆς ἀφέσεως, νά ἀναπέμπωμεν ὕμνους εὐχαριστίας πρός σέ, τόν αἰώνιον Ἀρχιερέα, τόν Σωτῆρα τῶν ψυχῶν μας! Ἀμήν.
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
