Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Ἀσκητικές ἐμπειρίες Α’»
«Ἀποφυγὴ τῆς μελέτης βιβλίων μὲ ψευδοδιδασκαλίες» Α΄
«Πάλι σοῦ προσφέρω, πιστὸ παιδὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, λόγια συμβουλευτικά, λόγια εἰλικρινῆ καὶ ἀγαθά. Δὲν ἀνήκουν σ’ ἐμένα ἄλλα στοὺς ἁγίους πατέρες. Ἀπό τὰ συγγράμματα τοὺς προέρχονται ὅλες μου οἱ νουθεσίες. Φύλαξε τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά σου ἀπό τὶς διδασκαλίες τοῦ ψεύδους. Μὴ συζητᾶς γιὰ τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ ἀνθρώπους ποὺ δηλητηριάστηκαν ἀπό τὸ ψεῦδος. Μὴ διαβάζεις βιβλία γιὰ τὸν χριστιανισμὸ γραμμένα ἀπό ψευδοδιδασκάλους.
Στὴν ἀλήθεια βρίσκεται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀλήθειας. Στὸ ψεῦδος βρίσκεται καὶ ἐνεργεῖ τὸ πνεῦμα τοῦ διαβόλου, ποὺ εἶναι ψεύτης καὶ πατέρας τοῦ ψεύδους. Ὅποιος διαβάζει τὰ βιβλία τῶν ψευδοδιδασκάλων, κοινωνεῖ μὲ τὸ πονηρὸ καὶ σκοτεινὸ πνεῦμα τοῦ ψεύδους. Τὸ ἐπιβεβαιώνουν οἱ φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἅγιοι πατέρες. Γράφει, γιὰ παράδειγμα, ὁ ἱερομάρτυρας ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός: Νὰ μὴ διαβάζει κανεὶς ἐκεῖνα ποὺ δὲν ἀρέσουν στὸν Θεό… Ποιὰ ἡ ἀνάγκη νὰ λάβει πνεῦμα ἀκάθαρτο ἀντὶ Πνεῦμα Ἅγιο;
Ἂν ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά σου εἶναι ἄγραφα, τότε ἡ Ἀλήθεια καὶ τὸ Πνεῦμα ἄς γράψουν ἐπάνω τοὺς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πνευματική Του διδασκαλία. Ἄν, πάλι, ἄφησες νὰ γραφοῦν στὶς πλάκες τῆς ψυχῆς σου διάφορες ἔννοιες καὶ ἐντυπώσεις, χωρὶς νὰ ἐξετάσεις μὲ σύνεση καὶ προσοχὴ ποιὸς καὶ τί ἔγραψε σ’ αὐτές, τότε σβῆσε καὶ καθάρισε μὲ τὴ μετάνοια ὅ,τι ἀντίθεο ἔχουν γράψει τὰ χέρια ἀνθρώπων. Μόνο τοῦ Θεοῦ τὸ χέρι ἄς γράφει στὶς πλάκες τῆς ψυχῆς σου. Ἑτοίμασε γι’ Αὐτὸ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά σου, καθαρίζοντας τὰ μὲ τὴ ζωὴ τῆς σωφροσύνης καὶ τῆς εὐσέβειας. Ἔτσι, μὲ τὶς προσευχές σου καὶ μὲ τὴ μελέτη ἱερῶν βιβλίων, στὶς πλάκες τῆς ψυχῆς σου θὰ γράφεται μυστικὰ ὁ νόμος τοῦ Πνεύματος.
Ἂν ἀνήκεις στὰ παιδιὰ τῆς οἰκουμενικῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τὰ θρησκευτικὰ βιβλία νὰ διαβάζεις μόνο ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν γραφεῖ ἀπό τούς ἁγίους πατέρες της. Ἡ ἴδια σοῦ τὸ ζητάει. Ἂν δὲν συμφωνεῖς, τότε δὲν εἶσαι παιδὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά κριτής της. Εἶμαι στενοκέφαλος, μονόπλευρος, ἀμόρφωτος; Ἄς εἶμαι. Προτιμῶ νὰ ἔχω ὅλα αὐτὰ τὰ ἐλαττώματα καὶ νὰ ὑπακούω στὴν Ἐκκλησία, παρὰ νὰ εἶμαι ἕνας ἔξυπνος, ἀνοιχτόμυαλος καὶ σοφός, ποὺ παρακούει τὴν Ἐκκλησία καὶ χωρίζεται ἀπ’ αὐτήν. Τὰ πιστὰ καὶ ἀληθινὰ παιδιὰ της ἀκοῦνε εὐχάριστα τὰ λόγια μου καὶ συμφωνοῦν μαζί μου, γνωρίζοντας ὅτι ὅσοι θέλουν ν’ ἀποκτήσουν τὴν οὐράνια σοφία, πρέπει ν’ ἀπαρνηθοῦν τὴ δική τους, τὴ γήινη, ὅσο μεγάλη κι ἂν εἶναι.
Κανένας, λοιπόν, ἄς μὴν ξεγελᾶ τὸν ἑαυτό του. Ὅποιος ἀπό σᾶς νομίζει πὼς εἶναι σοφὸς μὲ τὰ μέτρα αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ αἰώνα, ἄς γίνει μωρός, γιὰ νὰ γίνει ἔτσι πραγματικὰ σοφός. Ἐπειδὴ ὅ,τι ὁ κόσμος τοῦτος θεωρεῖ σοφία, στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ εἶναι μωρία. Ἡ σοφία τοῦ κόσμου εἶναι ἔχθρα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ δὲν ὑποτάσσεται στὸν θεϊκὸ νόμο, ἀλλά κι οὔτε μπορεῖ νὰ ὑποταχθεῖ. Τέτοια ἦταν ἐξαρχῆς καὶ τέτοια θὰ παραμείνει ὡς τὸ τέλος, τότε ποὺ ἡ γῆ καὶ ὅλα ὅσα ἔγιναν πάνω της μαζὶ μ’ αὐτὰ καὶ ἡ γήϊνη σοφία θὰ κατακαοῦν». (Τά κείμενα πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου)
