100. Ἡ αὐτοσχέδια προσευχὴ εἶναι ὠφελιμότατη.

Μέ τήν εὐκαιρία συμπλήρωσης ὀγδόντα χρόνων ἀπό τήν ὁσιακή κοίμηση τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιμανδρίτου Εὐσεβίου Ματθοπούλου, Γέροντος τῆς Ἀδελφότητός μας, δημοσιεύουμε σέ συνέχειες κομμάτια ἀπό τό κλασικό βιβλίο του «Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ». Τό κείμενο εἶναι παρμένο ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων τῆς Ἀδελφότητος «ΖΩΗ» σέ ἁπλούστερη γλωσσική μορφή.

100. Ἡ αὐτοσχέδια προσευχὴ εἶναι ὠφελιμότατη.

    Ἡ προσευχὴ μὲ δικά μας λόγια εἶναι ὠφελιμότατη, γιατί προέρχεται καὶ πηγάζει ἀπὸ τὴν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ἀνταποκρίνεται πρὸς τὰ αἰσθήματα, τὶς διαθέσεις καὶ τὶς διάφορες προσωπικὲς ἀνάγκες τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς.
    Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἔχει πάντοτε τὶς ἴδιες διαθέσεις καὶ ἀνάγκες, οὔτε πάντα βρίσκεται μὲ τὰ ἴδια αἰσθήματα, γιὰ νὰ χρησιμοποιῆ πάντα αὐτή ἤ ἐκείνη τὴν προσευχή. Ἄλλοτε κατανοώντας τὸ ἄπειρο ὕψος καὶ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ παρακινεῖται σὲ ἐγκώμιο καὶ δοξολογία. Ἄλλοτε αἰσθανόμενη τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, παρακινεῖται ἀπὸ εὐγνωμοσύνη στὸ νὰ Τὸν εὐχαριστήση. Ἄλλοτε καθὼς πολεμεῖται ἀπὸ αὐτὸ ἤ ἐκεῖνο τὸ πάθος αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ζητήση τὴν ἐνίσχυση καὶ χάρη τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ἀπαλλαγῆ καὶ ἐλευθερωθῆ ἀπὸ αὐτό.
    Ἄλλοτε καθὼς βρίσκεται σὲ θλίψεις, λύπες, ἀσθένειες, φτώχειες, ἀνάγκες, κινδύνους, διάφορους πειρασμοὺς καὶ περιπέτειες τῆς ζωῆς, αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ καταφύγη στὸν Θεό, ζητώντας μὲ τὴν προσευχὴ νὰ τὴν ἀπαλλάξη, νὰ τὴν ἀνακουφίση, νὰ τὴν παρηγορήση. Καὶ ἄλλοτε, καθὼς συναισθάνεται τὴ φτώχεια καὶ γυμνότητά της σ’ αὐτή ἤ ἐκείνη τὴν ἀρετὴ καὶ ποθώντας τὴν πνευματικὴ πρόοδο καὶ τελειοποιήσή της, παρακινεῖται στὸ νὰ τὴν ζητήση ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὴν προσευχή.
    Ἡ αὐτοσχέδια προσευχὴ εἶναι καταλληλότατη καὶ ὠφελιμότατη γιὰ ὅλα τὰ αἰσθήματα καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου.
    Ἀλλὰ ἡ προσευχὴ αὐτή εἶναι σπουδαία καὶ ὠφέλιμη καὶ γιὰ τὸν ἑξῆς λόγο: Μὲ αὐτή τὴν προσευχὴ ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εὐκολότερα ἀφοσιώνεται στὰ ὅσα λέγονται καὶ ἀνα¬φέρονται. Ὁ νοῦς του δὲν ἀποσπᾶται, ἀλλὰ τὰ παρακολουθεῖ, ἐπειδὴ τὰ κατανοεῖ.
    Γι’ αὐτοὺς τοὺς λόγους καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, σὲ ὅλο τὸ διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους, χρησιμοποιοῦσαν καὶ προσευχὲς μὲ δικά τους λόγια.