ΚΕΜΕΝΟ
«καί λέγει αὐτοῖς· δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶ<ς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί λέγει εἰς αὐτούς· Ἀκολουθήσατέ με καί θά σᾶς κάμω ἱκανούς νά ψαρεύετε ἀντί ψαριῶν ἀνθρώπους, τούς ὀποίους μέ τό δίκτυον τοῦ κηρύγματος θά ἐλκύετε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
Ὄμορφο πού ἦταν τό πρωινό στή λίμνη τῆς Γενησαρέτ! Τό τοπίο γύρω καθαρό μέσα στό γαλάζιο φόντο τοῦ οὐρανοῦ. Τά νερά γαλήνια, μεταδίδουν στήν ψυχή μιά ἀλλιώτικη χαρά. Τό ἀπαλό, δροσερό ἀεράκι χαρίζει εὐδιαθεσία καί σφρίγος γιά δουλειά. Ψαροπούλια πετοῦν πρόσχαρα μέ χαρακτηριστικούς κρωγμούς. Ἡ πόλη πιό πέρα, ἡ Καπερναούμ, τώρα ξυπνᾶ. Ψαράδες ἐδῶ καί ‘κεῖ, στήν άκρολιμνιά ἤ στό βάθος, στά γραφικά πλοιάριά τους, ρίχνουν γιά τελευταία φορά τά δίχτυα κι ἄλλοι τά ἔχουν μαζέψει κι ὅλας γιά νά τά συγυρίσουν.
Ἐκεῖ φάνηκε καί ὁ Διδάσκαλος, «περιπατῶν ὁ Ἰησοῦς παρά τήν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίος».Ἐκεῖ ἀκριβῶς συνάντησε «Σίμωνα τόν λεγόμενον Πέτρον καί Ἀνδρέαν τόν ἀδελφόν αύτοῦ». Κι ἦταν πολύ ἀπασχολημένοι αὐτοί, καθώς ἔριχναν «ἀμφίβληστρον», κάτι σάν τράτα, «εἰς τήν θάλασσαν». Ἀπ’ αὐτό, βλέπετε, ζοῦσαν, αὐτό ἦταν το ἐπάγγελμά τους. «Ἦσαν γάρ ἁλιεῖς». Ἐκεῖ τούς ἀπηύθυνε καί τή μεγάλη κλήση.
-«Δεῦτε ὀπίσω μου» Ἐλᾶτε κοντά μου! Ἀκολουθῆστέ με! Θά σᾶς ἀναθέσω ἐγώ κάποιο ἄλλο, παρόμοιο θά ‘λεγα, ἀλλά ἀσύγκριτα πιό σπουδαῖο ἔργο. «Ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»
Σήκωσαν τό κεφάλι ξαφνιασμένοι οἱ δυό ἀδελφοί. Στά χέρια κρατοῦσαν ἀκόμη τά δίχτυα. Ὦ, ὁ Διδάσκαλος! Ὁ Ἰησοῦς! Τόν εἶχαν γνωρίσει πρίν λίγο καιρό στόν Ἰορδάνη! Τόν εἶχαν ἀκούσει νά μιλάει! Τώρα τελευταῖα εἶχαν δεῖ καί κάποια θαύματα, πού ἐπιτέλεσε μέ δύναμη θεϊκή!
Ὥστε, λοιπόν, τούς προσκαλεῖ, τούς θέλει. Ζητάει ὁριστικά πιά νά Τόν ἀκολουθήσουν καί νά γίνουν λέει ψαράδες ἀνθρώπων…Δέν τό καταλάβαιναν αὐτό ἀπόλυτα. Μά ἔνιωθαν ὅτι κάτι μεγάλο, κάτι πολύ ἱερό καί πολύ σπουδαῖο ἦταν. Ἔκαναν τήν ἀποφασιστική κίνηση καί μάζεψαν βιαστικά τά δίχτυά τους ρίχνοντάς τα στή βάρκα. «Εὐθέως» Χωρίς δισταγμό ἤ χρονοτριβή. Καί «ἀφέντες τά δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ»
Στό μεταξύ ὁ Κύριος συνέχισε τό βάδισμα στή μαλακή ἀμμουδιά! «Καί πρόβας ἐκεῖθεν εῖδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς». Αὐτοί ἦταν μέσα στή βάρκα τους «μετά Ζεβεδαίου τοῦ πατρός αὐτῶν» καί ἐπιδιόρθωναν «τά δίκτυα αὐτῶν». Ἦταν ὁ «Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης».
-«Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» ἐπανέλαβε καί σ’ αὐτούς ὁ Κύριος. Καί «ἐκάλεσεν αὐτούς».
Κι ἐκεῖνοι, γνωστοί ἐπίσης ἀπό τόν Ἰορδάνη, ὅπου μάλιστα ὁ ἴδιος ὁ Τίμιος Πρόδρομος τούς εἶχε δείξει τόν Μεσσία, «εὐθέως» μέ ἴδια προθυμία καί πίστη, «ἀφέντες τό πλοῖον καί τόν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ». Ἀνταποκρίθηκαν πρόθυμα στή μεγάλη κλήση!
Κι ἔγιναν, ὅπως τό ἄκουσαν στήν ἱστορική ἐκείνη κι ἀλησμόνητη μέρα· «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ἐργάτες Ἅγιοι τοῦ Εὐαγγελίου. Συνεργοί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ!
«Ἁλιεῖς ἀνθρώπων»! Μέσα ἀπ’ τήν ταραγμένη θάλασσα τοῦ βίου, ν’ ἁρπάζεις καί νά σώζεις ναυαγούς, γιά νά τούς φέρεις στό λιμάνι τοῦ Θεοῦ! Μέσα ἀπ’ τ’ ἀφρισμένα κύματα τῶν παθῶν νά ἕλκεις καί νά ὑψώνεις λογικά πλάσματα, εἰκόνες, τοῦ Θεοῦ, πρός τήν εὐπρέπεια τῆς ἀρετῆς, τή μόνη ἀντάξια τοῦ προορισμοῦ τους! Μέσα ἀπ’ τό σκοτάδι καί τή βουβαμάρα τῆς ἄγνοιας νά τούς ὁδηγεῖς στό φῶς! Νά γίνεσαι ὄργανο Θεοῦ, γιά νά σωθοῦν αἰώνια κάποιες ψυχές!
«Ἁλιεῖς». Βέβαια κι ἐδῶ χρειάζεται πολλή ὑπομονή, ἀπαιτεῖται ἀγάπη κι ἀφοσίωση στό ἔργο. Ἀλλά καί κάποια πείρα καί τέχνη εἶναι ἀναγκαία. Καί καρτερία στόν κόπο…
«Ἁλιεῖς». Ὄχι γιά ἄφωνα καί ἀνόητα ψάρια, ἀλλά γιά ψυχές «ἀνθρώπων»! Ὄχι γιά ἐκμετάλλευση καί προσωπικά ὀφέλη, ἀλλά γιά τό καλό καί τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!
«Ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Πόσο μᾶς ἔχουν λείψει σήμερα.
Ἔχουμε μηχανικούς νά χτίζουν οὐρανοξύστες καί νά τρυποῦν βουνά καί νά ἑνώνουν ποτάμια καί θάλασσες ἀκόμη. Ἔχουμε μηχανολόγους γιά ὑπεραυτόματες μηχανές, γιά δορυφόρους καί τηλεπικοινωνίες. Ἔχουμε νομικούς καί ἀστυνομικούς, γιά νά ἁλιεύουν τούς ἔνοχους.
Μᾶς χρειάζονται ὅμως τόσο πολύ καί οἱ ἄλλοι πού μέ τή σαγήνη τῆς Ἀλήθειας θά περιμαζέψουν τίς ψυχές στό λιμάνι τῆς Ἐκκλησίας. Πού θά προλάβουν τό κακό, πού θά προλάβουν πρίν τό κατρακύλισμα τά νιάτα, πού θά σμιλεύσουν χαρακτῆρες ἐξαγιασμένους «ἐν Χριστῶ», πού θά χαρίσουν στήν τεχνολογία μας πνοή, στήν κοινωνία θεία Χάρη, στόν κόσμο ζεστασιά ἀνθρωπιᾶς καί φῶς. Καί σήμερα ὁ Χριστός καλεῖ: «Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Σκεφθεῖτε τήν τιμή, τήν ὕψιστη ἀποστολή, τήν κραυγή τῶν καιρῶν, τήν ἱστορική σας εὐθύνη.
Κι ἄν αἰσθανθεῖτε κάποια φωνή μυστική στήν ψυχή σας νά ἐπαναλαμβάνει «Δεῦτε ὀπίσω μου», ἄν κάποιο φῶς καταυγάσει τό νοῦ σας μέ το ὅραμα-ἰδανικό «ἁλιεῖς ἀνθρώπων», ἄν κάποια φλόγα, φουντώσει ἐντός σας ἀκράτητη μπροστά στήν ὑπόσχεση τοῦ Θεανθρώπου «ποιήσω ὑμᾶς», μή διστάσετε. Ἀφῆστε τά δίχτυα καί τή βάρκα, ὅσους μικρόψυχους προβληματισμούς καί περισπασμούς, καί ξεκινῆστε. Γιά τούς ἀνθρώπους! Γιά τίς ψυχές! Γιά τό Χριστό!
Ἐκεῖνος, «ὁ πανσόφους τούς ἁλιεῖς ἀναδείξας», θά σᾶς ἐνδυναμώσει, θά σᾶς φωτίσει. Ἐκεῖνος, ὁ «δι’ αὐτῶν τήν οἰκουμένην σαγηνεύσας», θά χαρίσει ἐπιτυχία σέ κάθε προσπάθεια σας. Ἐκεῖνος, κάποτε, θά σᾶς ἀνταμείψει καί θά σᾶς δοξάσει…»
( Ἀπό τό βιβλίο «Κάθε Κυριακή ἕνα μήνυμα», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
