Μεταφορτώσεις
|
Θέμα για τους κυκλάρχες
|
Στήν προηγούμενη συμμελέτη μας εἴδαμε τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παράλυτου Αἰνέα, πού ἐπιτέλεσε ὁ ἀπόστολος Πέτρος μέ τή δύναμη τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Στήν παρούσα συμμελέτη μας θά θαυμάσουμε ἕνα ἄλλο – πολύ πιό ἐκπληκτικό – θαῦμα, πού ἐπιτέλεσε ὁ ἴδιος ᾿Απόστολος. Θαῦμα μέγιστο, ἀνάσταση νεκροῦ ἀνθρώπου. Πόση Χάρι, ἀλήθεια, ἔδωσε ὁ Κύριος στούς ᾿Αποστόλους Του! ᾿Ανάσταιναν καί νεκρούς! Τό θαῦμα αὐτό ἦλθε ὡς ἀμοιβή τῆς ἀρετῆς μιᾶς πιστῆς τῆς πρώτης ᾿Εκκλησίας.
Μελέτη περικοπῆς: Πράξ. θ´ 36-43.
1. ῾Η διήγηση μᾶς μεταφέρει στήν ᾿Ιόππη, τή σημερινή Γιάφα, πού εἶναι λιμάνι τῆς Παλαιστίνης στή Μεσόγειο. Στήν ᾿Ιόππη ζοῦσε μιά πιστή μέ τό ὄνομα Ταβιθά. ῾Η λέξη «Ταβιθά» σημαίνει «δορκάς», δηλαδή ζαρκάδι. Τό ὄνομα αὐτό, σημειώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, φανερώνει τή σπουδή, τήν ἀγρύπνια καί τόν ζῆλο, μέ τόν ὁποῖο ἔσπευδε ἡ γυναίκα αὐτή νά βοηθήσει αὐτούς πού εἶχαν ἀνάγκη (ΕΠΕ 15, 606).
Ποιό ἦταν τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς ζωῆς τῆς Ταβιθά; ῾Η φιλανθρωπία, οἱ ἀγαθοεργίες καί οἱ ἐλεημοσύνες της. ῏Ηταν «πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καί ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει», γράφει τό ἱερό Κείμενο. ῾Η λέξη «ἐποίει» εἶναι σέ χρόνο παρατατικό καί τονίζει «τό συνεχές καί ἀκούραστο τῆς Δορκάδος ἐν τῇ εὐεργετικῇ δράσει αὐτῆς» (Π. Ν. Τρεμπέλας).
Γιά νά κάνει τέτοια ἀγαθά ἔργα συνεχῶς ἡ Ταβιθά σημαίνει ὅτι τή διέκρινε καί τή στόλιζε μιά ἀρετή, πού εἶναι προϋπόθεση τῆς ἐλεημοσύνης καί ἀγαθοεργίας. Ποιά εἶναι ἡ ἀρετή αὐτή; ῾Η ἀγάπη πρός τούς ἄλλους. Πῶς διακρίνουμε αὐτή τήν ἀγάπη της; Δέν ἀδιαφοροῦσε μπροστά στή φτώχεια καί τόν πόνο τῶν ἄλλων. ῎Εβλεπε τόσες χῆρες, πού εἶχαν μείνει ἀπροστάτευτες στόν κόσμο, καί τίς λυπόταν. Δέν ἔμενε δέ μόνο στή συμπόνια, πού εἶναι φυσική σέ τέτοιες περιπτώσεις, οὔτε θεωροῦσε ἀρκετό νά πεῖ δυό λόγια παρηγοριᾶς μόνο, ἀλλά προχωροῦσε περισσότερο. Τί ἔκανε; ῎Εραβε ἐνδύματα καί τά μοίραζε στίς φτωχές χῆρες.
Θυμάστε κάτι σχετικό πού γράφει ὁ ἅγιος ἀδελφόθεος ᾿Ιάκωβος; «ἐάν ἀδελφός ἤ ἀδελφή γυμνοί ὑπάρχωσι καί λειπόμενοι ὦσι τῆς ἐφημέρου τροφῆς, εἴπῃ δέ τις αὐτοῖς ἐξ ὑμῶν, ὑπάγετε ἐν εἰρήνῃ, θερμαίνεσθε καί χορτάζεσθε, μή δῶτε δέ αὐτοῖς τά ἐπιτήδεια τοῦ σώματος, τί τό ὄφελος»; (᾿Ιακ. β´ 15-16). Τά καλά ἐνισχυτικά λόγια σ᾿ ἕνα γυμνό καί πεινασμένο δέν ἀρκοῦν. Χρειάζεται καί ὑλική συμπαράσταση. Αὐτό εἶναι ἀληθινή ἐκδήλωση ἀγάπης καί ἐλεημοσύνης. Τί εἶπε καί ὁ Θεάνθρωπος Κύριος μιλώντας κάποτε γιά τά ἔργα τῆς ἀγάπης, πού θά τεθοῦν ὡς βάση τοῦ κριτηρίου τῶν ἔργων μας κατά τή Δευτέρα Παρουσία; Τό θυμάστε; «ἐπείνασα καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καί ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καί συνηγάγετέ με» (Ματθ. κε´ 35-36). Δέν εἶπε πείνασα, δίψασα, ἤμουν γυμνός καί μέ παρηγορήσατε μέ τά καλά λόγια σας, ἀλλά μοῦ δώσατε αὐτά πού μοῦ ἦταν ἀπαραίτητα καί ἐντελῶς ἀναγκαῖα.
῾Ως πρός τό πόσα πρέπει νά προσφέρουμε ὅταν ἐλεοῦμε, χρειάζεται διάκριση καί σύνεση. ῾Ο ἱερός Χρυσόστομος τονίζει ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη δέν κρίνεται ἀπό τό ποσό πού δίνουμε, ἀλλά ἀπό τήν προαίρεσή μας (ΕΠΕ 15, 620).
Στοίχιζε ἄραγε στήν Ταβιθά ἡ ἐλεημοσύνη καί ἀγαθοεργία της; ᾿Ασφαλῶς. Καί σέ κόπο καί σέ χρῆμα. ᾿Αντί νά ξοδεύει γιά τήν καλοπέρασή της καί ἀντί νά ἔχει καί νά χαίρεται καί νά ἀπολαμβάνει τά ἀγαθά της μόνη της, φρόντιζε, ξόδευε καί κοπίαζε γιά τούς ἄλλους.
Τί κέρδισε μέ τήν ἀγαθοεργία της ἡ Ταβιθά; Τήν εἰλικρινή ἀγάπη καί βαθιά εὐγνωμοσύνη καί ἐκτίμηση τῶν ἀνθρώπων τούς ὁποίους βοηθοῦσε. Πῶς φαίνεται αὐτό; ᾿Από τό ὅτι, ὅταν πέθανε, ἔκλαιγαν ὅλες οἱ εὐεργετημένες ἀπό αὐτή χῆρες καί ἔδειχναν τά ροῦχα πού τούς εἶχε χαρίσει. Εἶχαν αἰσθανθεῖ ὅτι ἡ προσφορά της ἦταν ἀνιδιοτελής καί ἄδολη, ἐγκάρδια καί ταπεινή, καί γι᾿ αὐτό μέ τά δάκρυά τους «ἔδιδον συγκινητικήν μαρτυρίαν περί τῆς ἀξίας της» (῾Υπόμνημα).
2. Πέρα ὅμως ἀπό τήν ἐκτίμηση τῶν ἀνθρώπων γιά τίς ἀγαθοεργίες της, πού ἦταν μιά ἀμοιβή γιά τήν ἀγάπη της, ὁ Θεός τῆς ἐπιφύλαξε καί μιά ἄλλη ἀμοιβή ἀσυγκρίτως ἀνώτερη. Ποιά ἡ ἀμοιβή αὐτή; Τό ὄνομά της γράφτηκε στόν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ καί θά ἀναφέρεται «ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» ὡς πρότυπο ἐλεημοσύνης καί ἀγαθοεργίας. Καί τό σπουδαιότερο; ῞Οτι ἀναστήθηκε ἀπό τόν θάνατο. Εἶναι λίγα τά ὀνόματα ἀνθρώπων πού ἀναγράφονται στήν ῾Αγία Γραφή ὅτι ἀναστήθηκαν ἀπό τόν θάνατο. Τά θυμάστε; ῾Η κόρη τοῦ ᾿Ιαείρου, ὁ γιός τῆς χήρας τῆς Ναΐν, ὁ φίλος τοῦ Κυρίου Λάζαρος, ὁ γιός τῆς χήρας πού φιλοξένησε τόν προφήτη ᾿Ηλία στά Σαρεπτά τῆς Σιδωνίας (Γ´ Βασ. ιζ´) καί ὁ γιός τῆς Σωμανίτιδας πού ἀνέστησε ὁ προφήτης ᾿Ελισαῖος (Δ´ Βασ. δ´). Μέσα σ᾿ αὐτά περιλαμβάνεται καί ἡ Ταβιθά καί δοξάζεται ἀπό τότε αἰώνια.
῾Η περιγραφή τοῦ ἱεροῦ καί θεόπνευστου Συγγραφέα τῶν ΠΡΑΞΕΩΝ γιά τή νεκρανάσταση τῆς Ταβιθά εἶναι συγκινητική. Τό θαῦμα ἐπιτελέσθηκε ἀπό τόν ἀπόστολο Πέτρο, τόν ὁποῖο κάλεσαν οἱ Χριστιανοί τῆς ᾿Ιόππης νά ἔλθει ἀπό τήν κοντινή Λύδδα, στήν ὁποία, ὅπως εἴδαμε, βρισκόταν.
Γιατί κάλεσαν ἄραγε τόν Πέτρο, ἀφοῦ ἦταν ἤδη νεκρή ἡ Ταβιθά; Δέν τόν κάλεσαν ὡς ἰατρό ἀλλ᾿ ὡς ᾿Απόστολο τοῦ Κυρίου. Γνώριζαν ὅτι ἡ πίστη μπορεῖ νά κάνει καί τά ἀδύνατα δυνατά καί νά δώσει ζωή στά νεκρά σώματα. Εἶχαν ἀκούσει γιά τά θαύματα νεκραναστάσεως πού εἶχαν γίνει σέ νεκρούς οἰκείους γυναικῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τά ὁποῖα ἀναφέραμε προηγουμένως (Βλ. καί ῾Εβρ. ια´ 35). Καί μέ τή βεβαιότητα ὅτι ὁ ἀπόστολος Πέτρος εἶχε πολλή Χάρι Θεοῦ καί μεγαλύτερη πίστη ἀπό αὐτούς, τόν κάλεσαν νά σπεύσει ἐπί τόπου γιά νά βοηθήσει.
Καί ἦλθε πράγματι ἀμέσως ὁ Πέτρος καί ἀφοῦ ἀνέβηκε στό ὑπερῶο, ὅπου βρισκόταν ξαπλωμένη ἡ νεκρή Ταβιθά, ἔβγαλε ἔξω ὅσους ἦταν μέσα, γιά νά μή συγκινηθεῖ περισσότερο καί ταραχθεῖ ἀπό τά δάκρυα τῶν χηρῶν, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, καί γονάτισε καί προσευχήθηκε θερμά στόν Κύριο γιά τήν Ταβιθά. ῾Η γονυκλισία του, γράφει πάλι ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἦταν «δεῖγμα ἐπιτεταμένης εὐχῆς» (ΕΠΕ 15, 608). Φανερώνει τή θέρμη καί τήν ἐπιμονή μέ τήν ὁποία προσευχόταν.
Δέν ἀναφέρεται στά ἱερά Εὐαγγέλια ὅτι γονάτισε ὁ Κύριος, ὅταν ἀνέστησε τήν κόρη τοῦ ᾿Ιαείρου, τόν γιό τῆς χήρας τῆς Ναΐν καί τόν φίλο του Λάζαρο. Δέν γονάτισε, διότι ἦταν Θεάνθρωπος, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἡ αὐτοζωή καί πηγή τῆς ζωῆς. ᾿Ενῶ ὁ Πέτρος γονατίζει καί προσεύχεται. Γιατί; Διότι εἶναι ἄνθρωπος καί δοῦλος τοῦ Κυρίου, ὄργανό Του πού ἐνεργεῖ μέ τή δύναμη ᾿Εκείνου.
Πόση ὅμως πίστη εἶχε ὁ Πέτρος, ὥστε νά τολμήσει νά πεῖ σέ μιά νεκρή «Ταβιθά ἀνάστηθι»! ῏Ηταν βέβαιος ὅτι θά ἄκουγε ὁ Κύριος τήν προσευχή του. ῎Αλλωστε Τόν εἶχε ἀκούσει νά τούς βεβαιώνει ὅτι μέ τήν πίστη μποροῦν νά μετακινοῦν βουνά καί νά τά ρίχνουν στή θάλασσα, ὅτι μέ τήν πίστη σ᾿ ᾿Εκεῖνον δέν θά βλάπτονται οὔτε ἀπό φαρμακερά θανατηφόρα δηλητήρια καί ὅτι θά λαμβάνουν ὁτιδήποτε ζητοῦν (βλ. Ματθ. κα´ 21-22, Μαρκ. ια´ 23, ιστ´ 18).
Νά φανταστοῦμε πόσο θά χάρηκαν ὅλοι, ὅταν εἶδαν καί πάλι κοντά τους ζωντανή τήν Ταβιθά! Βέβαια ἡ Ταβιθά δέν ἔζησε αἰώνια στή γῆ. ῎Επειτα ἀπό λίγα χρόνια πέθανε καί πάλι. ῞Ομως ζεῖ αἰώνια εὐτυχής πλησίον τοῦ ἐλεήμονος Κυρίου καί προγεύεται τή χαρά τοῦ Παραδείσου, πού θά τήν ἀπολαμβάνει στήν πληρότητά της μετά τή Δευτέρα Παρουσία μαζί μέ ὅλους τούς ἐλεήμονες ἀνθρώπους. Τό διαβεβαίωσε ὁ Κύριος: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται» (Ματθ. ε´ 7). ῾Η ἐλεημοσύνη, πού δόξασε τήν Ταβιθά, εἶναι «κλῖμαξ εἰς τόν οὐρανόν ἐστηριγμένη», γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, (PG 62, 698). Κλίμακα πού μᾶς ἀνεβάζει στόν Παράδεισο τοῦ οὐρανοῦ!
ΣΥΝΘΗΜΑ· «Αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καί ἐλεημοσυνῶν» (Πράξ. θ΄ 36).
