Μεταφορτώσεις
|
Θέμα για τους κυκλάρχες
|
Ἐφέτος θά συνεχίσουμε τή συμμελέτη τῶν ΠΡΑΞΕΩΝ. Εἴχαμε μελετήσει πέρυσι μέχρι καί τό 8ο κεφάλαιο. Ἀρχίζουμε λοιπόν τό 9ο κεφάλαιο, ἀπό τό ὁποῖο ξεκινᾶ ἡ περιγραφή τῆς ζωῆς καί τῆς δράσεως τοῦ ἀπ. Παύλου. Στή σημερινή συμμελέτη μας θά δοῦμε τή θαυμαστή μεταστροφή τοῦ Ἀποστόλου, ὁ ὁποῖος ἀπό σκληρός διώκτης τῶν Χριστιανῶν ἔγινε φλογερός κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου. Τήν ἀναφέρει αὐτή τή μεταστροφή ὁ μαθητής καί συνεργάτης τοῦ Ἀποστόλου καί συγγραφέας τῶν ΠΡΑΞΕΩΝ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς, στόν ὁποῖο τήν περιέγραψε ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Ἀπόστολος.
Μελέτη περικοπῆς: Πράξ. θ´ 1-9.
1. Στούς στίχους αὐτούς μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι περικλείεται τό μυστικό τῆς ἀνατροπῆς τοῦ εἰδωλολατρικοῦ κατεστημένου τῶν αἰώνων καί τῆς ἀναμορφώσεως τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου. Κέντρο τῆς ὅλης περικοπῆς εἶναι τό θαῦμα τῆς μεταστροφῆς τοῦ Παύλου, τό ὁποῖο θά μελετήσουμε στίς λεπτομέρειές του, πού εἶναι πολύ διδακτικές.
Στούς δύο πρώτους στίχους παρουσιάζεται ὁ Ἀπόστολος πρίν ἀπό τή μεταστροφή του. Ποιό εἶναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμά του κατά τήν περίοδο αὐτή; Ὅτι ἦταν σκληρός καί μανιώδης διώκτης τῶν Χριστιανῶν. Γιατί τούς δίωκε; Διότι τούς θεωροῦσε αἵρεση τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, πού ἔβλαπτε τήν πατρική του θρησκεία. Ἦταν «ζηλωτής τῶν πατρικῶν του παραδόσεων» (Βλ. Γαλάτ. α´ 14). Γι᾿ αὐτό καί εὐχαριστήθηκε μέ τόν λιθοβολισμό τοῦ Στεφάνου καί γενικά θέλησε νά ἐξαλείψει ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς τούς Χριστιανούς (Βλ. Πράξ. ζ´ 60, η´ 3). Δέν τοῦ ἔφθανε τό ὅτι στρεφόταν ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἡ μανία του κατά τῆς Ἐκκλησίας τόν ἔστρεψε καί πρός τούς Χριστιανούς τῆς Δαμασκοῦ. Καί ἀφοῦ ἔλαβε γραπτή ἐξουσιοδότηση ἀπό τόν ἀρχιερέα, ξεκίνησε μέ μερικούς συνοδούς του μιά πορεία ὀκτώ περίπου ἡμερῶν, γιά νά ἱκανοποιήσει τό πάθος του ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν.
Γιατί ἄραγε τά ἀναφέρει αὐτά ὁ θεόπνευστος Συγγραφέας; Γιά νά φανεῖ ἡ ἀνεξιχνίαστη δύναμη τῆς Χάριτος τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἡ ὁποία ἕνα ἄγριο θηρίο, ἕνα σκληρό λύκο τόν μετέβαλε σέ πρόβατο καί ποιμένα τῆς λογικῆς ποίμνης τοῦ Θεανθρώπου. Τί σημαίνει αὐτό γιά μᾶς σήμερα; Ἐάν ἕνας τόσο σκληρός διώκτης τῆς Ἐκκλησίας μετεστράφη μέ τή Χάρι τοῦ Κυρίου, δέν χωρεῖ ἀπελπισία γιά κανέναν ἁμαρτωλό. Ἔχει τρόπους ὁ Θεός μέ τήν ἀγάπη, τή σοφία καί τή δύναμή Του νά μεταστρέφει τόν κάθε ἄνθρωπο.
Στό ὡραῖο βιβλίο «ΠΑΥΛΟΣ» τοῦ Γερμανοῦ συγγραφέα Holzner ἀναφέρονται τά ἑξῆς γιά τήν πορεία τοῦ Σαούλ πρός τή Δαμασκό: «Ὁ Σαῦλος ἦταν σάν τόν κυνηγό πού τόν ἔχει κατακυριεύσει μιά ἀχαλίνωτη μανία γιά τό κυνήγι. Ἀλλ᾿ αὐτές τίς ἡμέρες δέν ἦταν ὁ μόνος κυνηγός. Κάποιος ἄλλος, ὁ Κύριος τῶν Μαθητῶν, ἀκολουθεῖ τά ἴχνη του. Ὁ Σαῦλος καταδιώκεται».
Τό ἴδιο θεϊκό κυνήγι γίνεται γιά κάθε ψυχή πού ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία Του, καί τά βέλη αὐτοῦ τοῦ Κυνηγοῦ δέν ἀστοχοῦν ποτέ. Κάποτε, ἀργά ἤ γρήγορα, θά κτυπήσουν ἐκεῖ πού πρέπει κατά τήν ὥρα τῆς Χάριτος, γιά νά νεκρωθεῖ ἡ ἁμαρτία καί νά ἀρχίσει ἡ ζωή τῆς ἁγιότητος.
2. Ὁ τρίτος στίχος τῆς περικοπῆς μας εἶναι τό κλειδί, θά λέγαμε, τῆς μεταστροφῆς τοῦ Παύλου. Ἐνῶ ἦταν μεσημέρι, ἔλαμψε καί ἄστραψε ξαφνικά γύρω του ἕνα φῶς ὑπερκόσμιο, ἀνώτερο ἀπό τό φῶς τοῦ ἥλιου. Ὅπως κατά τήν ὑλική δημιουργία δημιουργήθηκε πρῶτα τό φῶς, ἔτσι καί τώρα, στήν ψυχική δημιουργία καί ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Παύλου συγκεκριμένα, πού ἐπρόκειτο νά γίνει φλογερός κήρυκας τοῦ φωτός τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, λάμπει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ ὑλικοῦ καί πνευματικοῦ κόσμου. «Ὁ σατανᾶς ἔρχεται εἰς τάς ψυχάς ἐν σκότει καί δι᾿ αὐτοῦ καταλαμβάνει καί διατηρεῖ ὑπό τήν κατοχήν αὐτοῦ ταύτας. Ἀλλ᾿ ὁ Χριστός ἔρχεται εἰς τάς ψυχάς ἐν φωτί, διότι αὐτός εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου, ἔνδοξος καί λαμπρός καθ᾿ ἑαυτόν, εὐεργετικός δέ καί χαροποιός καί ζωογόνος δι᾿ ἡμᾶς ὡς τό φῶς» (Π. Ν. Τρεμπέλας).
Τό ὑπερκόσμιο αὐτό φῶς τύφλωσε τόν Σαῦλο. Γιατί;
Ὡραῖα ἀπαντᾶ ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ὁ μακάριος Παῦλος, ὁ… τήν οἰκουμένην φωτίσας, οὗτος ἐν τῷ καιρῷ τῆς κλήσεως ἐτυφλώθη ποτέ, ἀλλ᾿ ἡ πήρωσις (=τύφλωση) ἐκείνου φωτισμός γέγονε τῆς οἰκουμένης. Ἐπειδή γάρ ἔβλεπε κακῶς, ἐπήρωσεν (=τύφλωσε) αὐτόν καλῶς ὁ Θεός, ὥστε ἀναβλέψαι χρησίμως». Ἐπειδή ἦταν πολύ σκληρός καί ὁρμητικός, κατεύνασε καί ἡμέρωσε ὁ Θεός τή μανία του καί τά κύματα τῆς ὀργῆς του μέ τήν τύφλωση, γιά νά καταλάβει μέ Ποιόν πολεμοῦσε διώκοντας τούς Χριστιανούς καί νά ἀκούσει ταπεινά τά λόγια Του (ΕΠΕ 36, 446).
Ὁ πάνσοφος Θεός ἐμφανίζεται στόν κάθε ἄνθρωπο, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τῆς Χάριτος, ἀνάλογα μέ τόν χαρακτήρα του. Πολλοί πάντως ἄθεοι πού μετανόησαν καί πίστεψαν στόν Κύριο, ἔχουν γράψει στό προσωπικό τους ἡμερολόγιο γιά τήν ὥρα τῆς μεταστροφῆς τους τρεῖς μόνο λέξεις: Φῶς! Φῶς! Φῶς! Εἶναι ἡ συνάντηση τῆς ψυχῆς μέ Ἐκεῖνον πού διακήρυξε: «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. η´ 12).
3. Συγκλονιστικός εἶναι ὁ διάλογος τοῦ Κυρίου ἀπό τόν οὐρανό μέ τόν πεσμένο καταγῆς Σαούλ. Νά τόν προσέξουμε καλύτερα. Ἀναφέρει ὁ Κύριος τό ὄνομά του. Δέν Τοῦ ἦταν ἄγνωστος ὁ διώκτης Του. Ἐπαναλαμβάνει μάλιστα δύο φορές τό ὄνομά του, γιά νά δείξει ὅτι ἔπρεπε νά τόν φωνάξει ἐπανειλημμένως γιά νά ξυπνήσει ἀπό τόν λήθαργο τῆς ψυχικῆς καταστάσεως, στήν ὁποία βρισκόταν. Πάλι ὁ ἱερός Χρυσόστομος γράφει ὅτι δέν τοῦ λέει ὁ Κύριος, πίστευσέ με, ἀλλά τόν «ἐγκαλεῖ», τόν κατηγορεῖ, σάν νά τοῦ λέει: «τί παρ᾿ ἐμοῦ μέγα ἤ μικρόν ἠδικημένος ταῦτα ποιεῖς;» Τί κακό σοῦ ἔκανα, μικρό ἤ μεγάλο, καί ἐνεργεῖς ἔτσι εἰς βάρος μου; (ΕΠΕ 15, 552). Μέ τήν ἐρώτηση αὐτή, πού εἶχε τόν χαρακτήρα παραπόνου, ἤθελε νά τόν συγκλονίσει καί νά τόν κάνει «νά συναισθανθῇ τήν ἐνοχήν του» (Π. Ν. Τρεμπέλας).
Πόσες φορές, ἀλήθεια, θά μποροῦσε νά ἀκουσθεῖ αὐτό τό παράπονο τοῦ Κυρίου καί γιά καθέναν ἀπό ἐμᾶς, πού φεύγουμε μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο ἀπό κοντά Του καί παίρνουμε ἀδιάφορη ἤ ἀρνητική στάση ἀπέναντί Του!
Καί πῶς ἀπάντησε ὁ πεσμένος καί ταπεινωμένος Σαούλ στό παράπονο τοῦ Κυρίου, πού τοῦ μιλοῦσε μέσα ἀπό τό ἐκτυφλωτικό ἐκεῖνο φῶς; «Ποιός εἶσαι, Κύριε;» Κατάλαβε ὅτι εἶχε νά κάνει μέ κάποιον ἀκατανίκητο Κύριο. Καί ὅταν ὁ Θεάνθρωπος τοῦ ἀπάντησε, «ἐγώ εἰμι Ἰησοῦς ὅν σύ διώκεις», ἀνέτειλε πλέον μέσα του τό σωτήριο φῶς τῆς πίστεως στόν Χριστό. Οἱ λόγοι αὐτοί τοῦ Κυρίου, πού σημαίνουν ὅτι Ἐκκλησία καί Χριστός εἶναι ἕνα καί τό αὐτό, καί ὅτι ὅσοι περιφρονοῦν ἤ ὑβρίζουν τήν Ἐκκλησία, περιφρονοῦν καί ὑβρίζουν Ἐκεῖνον, ἀναστάτωσαν τόν Σαούλ. Καί ὅπως γράφει πάλι ὁ Holzner, «ἐκείνη τή στιγμή τό φωτεινό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ τοῦ φάνηκε σάν ἕνα κεφάλι γεμάτο αἵματα καί πληγές… Τό αἷμα τῶν μαρτύρων, πού εἶχε χύσει (ὁ Σαούλ), ἔσταζε σέ χοντρές σταγόνες». Ἀπό τή στιγμή ἐκείνη «ὁ οὐράνιος κυνηγός τόν συνέλαβε, τόν δάμασε ὅπως δαμάζουν μιά γιά πάντα ἐκεῖνα τά ἄγρια ἄλογα, πού ὕστερα ὑπακοῦν πρόθυμα καί στό ἐλάχιστο νεῦμα τοῦ καβαλάρη τους. Ὅταν ὁ Σαῦλος σηκώθηκε ἀπό χάμω, ἦταν γιά πάντα ἕνας πιστός ἀκόλουθος τοῦ Ἰησοῦ». Ἦταν δέ βέβαιος ὅτι δέν εἶδε ὄνειρο, ἀλλά ὅτι εἶδε καί μίλησε προσωπικά μέ τόν Νικητή τοῦ θανάτου Ἰησοῦ Χριστό, τούς μαθητές τοῦ Ὁποίου μισοῦσε θανάσιμα πρίν.
Ποιός θά περίμενε, ἀλήθεια, μιά τέτοια μεταστροφή ἀνθρωπίνως; Ὅμως ὅπου ὁ ἐλεήμων Θεός «βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις» καί ἀνατρέπονται ὅλα τά ἀντίθετα δεδομένα. Ὑπάρχουν καί σύγχρονα παραδείγματα. Ἐκεῖνος πού νίκησε τόν θάνατο καί ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, μπορεῖ νά ἀναστήσει κάθε νεκρωμένη ψυχή.
4. Ἄς δοῦμε καί τούς ὑπόλοιπους στίχους 6-9. Τί μᾶς κάνει ἐντύπωση ἐδῶ; Ὅτι αὐτός πού ἔτρεχε μέ μανία γιά νά πνίξει στό αἶμα τήν Ἐκκλησία, ἀκολουθεῖ τώρα ἤρεμα καί ἐλεύθερα τήν πορεία πού τοῦ ὑποδεικνύει ὁ Κύριος μέσα ἀπό τό ὑπερκόσμιο φῶς.
Καί οἱ συνοδοί του; Ἔστεκαν «ἐνεοί», γεμάτοι ἔκπληξη καί φόβο μέ αὐτό πού συνέβη στόν ὁδηγό τους. Ἄκουγαν τή φωνή τοῦ Κυρίου, χωρίς ὅμως νά διακρίνουν τίς λέξεις Του καί δέν Τόν ἔβλεπαν. Δέν εἶχε ἔλθει ἀκόμη ἡ ὥρα τῆς Χάριτος γι᾿ αὐτούς. Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί στίς ἡμέρες μας. Δέν κρίνονται ἄξιοι ὅλοι νά τούς καλέσει ὁ Κύριος στήν πίστη, ὥστε νά χρησιμεύσουν καί ὡς ὄργανά Του γιά τή σωτηρία τῶν συνανθρώπων τους.
Οἱ συνοδοί του ὁδήγησαν ὑποβαστάζοντας τόν Παῦλο ἐκεῖ πού τούς εἶπε καί παρέμεινε ἐκεῖ τρεῖς ἡμέρες νηστεύοντας, γιά νά δείξει εὐθύς ἐξαρχῆς τή λύπη του γιά τήν προηγούμενη ζωή του. Δέν εἶχε καμιά διάθεση γιά φαγητό. Καί περίμενε τίς ὁδηγίες, πού θά τοῦ ἔδινε ὁ Κύριος γιά τή μετέπειτα ζωή του.
Θαυμαστή πραγματικά ἡ μεταστροφή τοῦ Σαούλ ἤ Σαύλου, πού ἦλθε στή ζωή του ξαφνικά καί ἀναπάντεχα· μιά ἀλλαγή πού τήν ἐπέφερε ὁ ἀναστάς Κύριος καί συνέβαλε στήν ἀλλαγή τοῦ κόσμου.
ΣΥΝΘΗΜΑ: «Ἐγώ εἰμι Ἰησοῦς ὅν σύ διώκεις» (Πράξ. θ΄ 8).
