Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 30 Ἀπριλίου 2023, Τῶν Μυροφόρων (Μάρκ. ιε΄ 43 – ις΄ 8)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ. καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου. ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία Ἰωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται. Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς μὴ ἐκθαμβεῖσθε Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον ἐφοβοῦντο γάρ.
ΤΑ ΜΥΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
«Λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον»
Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων εἶναι ἕνας ὕμνος λατρείας καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριο. Οἱ μυροφόρες γυναῖκες, ὅπως ἀκούσαμε, ἔμειναν κοντά Του μέχρι τὸ τέλος, μέχρι τὴ Σταύρωση καὶ τὴν Ταφή του. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὰ συγκλονιστικὰ ἐκεῖνα γεγονότα ἦταν ἐκεῖνες ποὺ ἔσπευσαν μὲ τρόπο μοναδικὸ νὰ ἐκφράσουν τὴ λατρεία καὶ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν νεκρὸ Διδάσκαλό τους.
Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς ἐκδήλωσαν τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν Χριστὸ οἱ ἅγιες Μυροφόρες καὶ πῶς θὰ μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς τὴν ἀγάπη τους αὐτή.
1. Ὁ πόθος τῶν Μυροφόρων
Οἱ ἀφοσιωμένες αὐτὲς μαθήτριες τοῦ Κυρίου παρακολούθησαν ὅλη τὴν πορεία τοῦ Διδασκάλου τους μέχρι τὸν Γολγοθᾶ. «Εἱστήκεισαν παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ» (Ἰω. ιθ΄ 25), μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ποὺ ἦταν αὐτόπτης μάρτυρας. Ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι μαθητὲς εἶχαν σκορπισθεῖ τὶς δύσκολες ἐκεῖνες ὧρες, οἱ Μυροφόρες ἦταν ἐκεῖ. Ἀντίκρισαν τὸν μόνο ἀναμάρτητο νὰ κατακρίνεται· τὸν Εὐεργέτη τῶν πάντων νὰ τιμωρεῖται· τὸν Χορηγὸ τῆς ζωῆς νὰ θανατώνεται.
Παρακολούθησαν τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸν Νικόδημο νὰ ἀποκαθηλώνουν μὲ εὐλάβεια ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τὸ νεκρὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ νὰ τὸ ἀποθέτουν στὸ μνημεῖο. Ἔσπευσαν κατόπιν νὰ ἀγοράσουν πολύτιμα, ἀκριβὰ ἀρώματα γιὰ νὰ ἀλείψουν, κατὰ τὸ ἔθιμο, τὸν λατρευτὸ Διδάσκαλό τους. Δὲν ἀρκέσθηκαν στὰ ἀκριβὰ μύρα ποὺ εἶχε ἀγοράσει ὁ Νικόδημος. Θέλησαν νὰ προσφέρουν κι αὐτὲς ὅ,τι καλύτερο μποροῦσαν, γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὴν ὔστατη καρδιακὴ λατρεία καὶ τιμὴ στὸν ἀγαπημένο Διδάσκαλο. Περίμεναν δὲ μὲ ἀδημονία νὰ περάσει τὸ Σάββατο, ποὺ ἦταν ἀργία καὶ ἀπαγορευόταν κάθε μορφὴ ἐργασίας. Ὅλο τὸ βράδυ ἀσφαλῶς δὲν μπόρεσαν νὰ κοιμηθοῦν ἀπὸ τὴν προσμονή τους, παρὰ τὸν κόπο τῶν προηγούμενων ἡμερῶν.
Νωρὶς τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς, πρὶν ἀκόμη ξημερώσει, οἱ Μυροφόρες ξεκίνησαν γιὰ τὸν Τάφο. Μόνες τους, ἀδύναμες γυναῖκες αὐτές, ἔτρεχαν μέσα στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας σὲ μιὰ πόλη, ὅπου ἀκόμη ἀντηχοῦσαν οἱ κραυγὲς τοῦ ὄχλου, ποὺ μὲ μίσος ἐπικροτοῦσε τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ. Δὲν λογάριασαν τοὺς κινδύνους. Δὲν τὶς ἐμπόδισε ἡ λογική. Γνώριζαν ὅτι ὁ Τάφος ἦταν σφραγισμένος μὲ μεγάλο λίθο, ἀμετακίνητο, κι ὅμως ἔσπευσαν. Ἡ λατρεία τους ὑπερκέρασε τὸν φόβο. Ὁ πόθος τους ὑπερέβη τὴ λογική. Ἡ ἀγάπη, ποὺ ξεχείλιζε ἀπὸ τὶς καρδιές τους, εὐωδίαζε περισσότερο ἀπὸ τὰ ἀρώματα ποὺ κρατοῦσαν στὰ χέρια τους. Καὶ τελικὰ ἀξιώθηκαν ὄχι νὰ μυρώσουν ἕνα νεκρὸ Σῶμα, ἀλλὰ νὰ συναντήσουν τὸν ἀναστημένο Κύριο!
2. Ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστὸ
Ποιά καρδιά, ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ μείνει ἀδιάφορη μπροστὰ στὴν ἀγάπη καὶ τὴ λατρεία ποὺ ἐκδήλωσαν πρὸς τὸν Κύριο οἱ ἅγιες ἐκεῖνες μυροφόρες γυναῖκες, καὶ μάλιστα σὲ τόσο ἀντίξοες συνθῆκες! Μὲ τὸ συγκινητικὸ παράδειγμά τους μᾶς προτρέπουν νὰ τὶς μιμηθοῦμε. Νὰ προσφέρουμε κι ἐμεῖς τὰ μύρα τῆς ἀγάπης μας στὸν Χριστό. Ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Κύριο νὰ ἐκφράζεται μὲ τὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν του. «Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε» (Ἰω. ιδ΄ 15), λέει ὁ Χριστός. Ἂν ἀγαποῦμε τὸν Κύριο, θὰ πρέπει νὰ ζοῦμε ὅπως εὐαρεστεῖται Ἐκεῖνος. Νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ δικό του θέλημα στὴ ζωή μας. Μέσα στὸ καθημερινό μας πρόγραμμα, γιὰ παράδειγμα, νὰ ἀφιερώνουμε λίγο χρόνο στὸν Χριστό. Νὰ περιορίζουμε τὸν ὕπνο μας· νὰ ἀγρυπνοῦμε στὴν προσευχή μας.
Ἰδιαιτέρως μάλιστα ὅταν ξημερώνει Κυριακή, ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀπὸ νωρὶς νὰ σηκωνόμαστε, πρωί-πρωί, νὰ ἑτοιμάζουμε τὴν προσφορά μας καὶ νὰ σπεύδουμε στὸν ἱερὸ Ναό. Οἱ Μυροφόρες προσδοκοῦσαν τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἔφθαναν στὸν νεκρὸ Διδάσκαλό τους. Στὸν ἱερὸ Ναὸ μᾶς περιμένει ὁ Ζωντανὸς Θεὸς καὶ μᾶς ἀξιώνει ὄχι ἁπλῶς νὰ Τὸν ἀγγίζουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ ἑνωνόμαστε μαζί Του, νὰ μεταλαμβάνουμε τὸ Ἄχραντο Σῶμα καὶ τὸ Τίμιο Αἷμα του. Τί πόθο καὶ ποιά ἱερὴ προσμονὴ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε!
Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Χριστό, ζεῖ ὅπως θέλει Ἐκεῖνος, Τοῦ προσφέρει ὅ,τι πολυτιμότερο μπορεῖ, ἀγρυπνεῖ στὴν προσευχή του καὶ σπεύδει νὰ Τὸν συναντήσει γιὰ νὰ ἑνωθεῖ μαζί Του στὴν κοινὴ Λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας, στὴ θεία Λειτουργία. Αὐτὴ τὴ θερμὴ ἀγάπη, αὐτὸ τὸν ἔνθεο πόθο πρὸς τὸν Κύριό μας ἂς κρατοῦμε ἀναμμένο στὶς καρδιές μας, ὥσπου νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ Τὸν λατρεύουμε αἰωνίως στὴν οὐράνια βασιλεία του.
