ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (24/3)

Σήμερα 24/3 εορτάζουν:

• Προεόρτια του Ευαγγελισμού της υπεραγίας Θεοτόκου
• Άγιος Αρτέμων Ιερομάρτυρας, πρεσβύτερος Λαοδικείας
• Άγιος Παρθένιος ο Γ (ή Παρθενάκης) Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
• Όσιος Αρτέμων επίσκοπος Σελευκείας της Πισιδίας
• Όσιος Ζαχαρίας
• Άγιοι Οκτώ Μάρτυρες οι εν Καισαρεία της Παλαιστίνης
• Όσιος Μαρτίνος ο Θηβαίος
• Άγιοι Ρωμύλος και Σεκούνδος οι αυτάδελφοι Μάρτυρες
• Όσιος Αβραάμ ο εν τω όρει Λάτρω ασκήσας
• Όσιος Ζαχαρίας ο εν τη Λαύρα του Κιέβου ασκήσας
• Άγιοι Πέτρος και Στέφανος οι Μάρτυρες
• Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου του Όρους του Συννέφου εν Τβερ της Ρωσίας
• Ανάμνηση Θαύματος εν τη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου
• Όσιος Στέφανος ο Ξυλινίτης

Ὁ Ὅσιος Ἀρτέμων ἐπίσκοπος Σελευκείας τῆς Πισιδίας καὶ Προεόρτια του Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου

Ὁ Ὅσιος Ἀρτέμων ἔζησε στοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ διαδιδόταν στὶς εἰδωλολατρικὲς κοινωνίες. Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος πῆγε στὴ Σελεύκεια τῆς Πισιδίας, κήρυξε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ εἵλκυσε ἐκλεκτὲς ψυχές, ποὺ ἀποτέλεσαν τὴν πρώτη Ἐκκλησία τῆς πόλης ἐκείνης. Μεταξὺ τῶν νεοφωτισθέντων ἔλαμπε περισσότερο ὁ Ἀρτέμων, ποὺ ὁ Παῦλος τὸν ἀνέδειξε καὶ ἐπίσκοπο. Στὸ διάστημα τῆς ἐπισκοπῆς του, δικαίωσε τὴν προτίμηση καὶ τὶς ἐλπίδες ποὺ στήριξε σ΄ αὐτὸν ὁ Παῦλος. Καλλιέργησε τὴν διδασκαλία, φρόντισε γιὰ τοὺς φτωχούς, ἦταν παράδειγμα στοὺς πιστούς με λόγια καὶ ἔργα, πατέρας αὐτῶν καὶ βοηθός, καύχημα καὶ παρηγοριά. Πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τὸν θρήνησε ὅλο τὸ ποίμνιό του, σὰν μία οἰκογένεια. Διότι ἔκανε πράξη, αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ». Γίνε, δηλαδή, παράδειγμα τῶν πιστῶν καὶ στὰ λόγια σου καὶ στὴ συμπεριφορά σου καὶ στὴν ἀγάπη ποὺ θὰ δείχνεις καὶ στὴν πνευματικὴ ζωὴ ποὺ θὰ ζεῖς καὶ στὴν πίστη καὶ στὴν καθαρότητα τῆς ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος Ἀρτέμων Ἱερομάρτυρας, πρεσβύτερος Λαοδικείας

Ἀναδείχτηκε στὰ χρόνια τοῦ διώκτη τοῦ χριστιανισμοῦ Διοκλητιανοῦ, καὶ ἦταν πάνω ἀπὸ 100 χρονῶν, Διότι εἶχε κάνει 16 χρόνια ἀναγνώστης, 28 διάκονος καὶ 33 χρόνια σὰν ἱερέας. Ὅταν λοιπὸν ἄρχισε ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ αὐτοκράτορας ἔστειλε στὴ Λαοδίκεια ἔκτακτο ἀπεσταλμένο του, τὸν Πατρίκιο, γιὰ νὰ ἐφαρμόσει καὶ ἐκεῖ τὰ σκληρὰ μέτρα τοῦ κατὰ τῶν Χριστιανῶν. Αὐτὸς λοιπὸν κάλεσε τὸν γέροντα Ἱερέα Ἀρτέμονα καὶ τοῦ εἶπε νὰ σταματήσει τὴν δραστηριότητα ἐμψύχωσης τῶν χριστιανῶν, διότι δὲν θὰ σεβαστεῖ καθόλου τὰ γεράματά του καὶ θὰ τὸν καταδικάσει σὲ θάνατο. Ὁ Ἀρτέμων ὄχι μόνο δὲν ὑπάκουσε στὰ ἀπειλητικὰ λόγια του Πατρικίου, ἀλλὰ συνέχισε μὲ περισσότερη ὁρμὴ τὴν δραστηριότητά του. Καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ κατορθώματά του ἦταν, ὅτι μπόρεσε νὰ φέρει στὴ χριστιανικὴ πίστη τὸν ἱερέα τῶν εἰδώλων Βιτάλιο. Καὶ ὄχι μόνο. Ἀλλὰ βγῆκε καὶ σ΄ ἄλλες πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, στηρίζοντας τοὺς πιστοὺς καὶ προσελκύοντας στὴ χριστιανικὴ πίστη πολλοὺς εἰδωλολάτρες. Τελικὰ ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο καὶ ἔτσι τελείωσε τὴν ζωή του στὴν πρώτη γραμμὴ τῆς χριστιανικῆς παράταξης, παρὰ τὰ βαθιὰ γεράματά του. (Ἡ μνήμη του, ἀπὸ ὁρισμένα Συναξάρια, ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 8η Ὀκτωβρίου).

Ὁ Ὅσιος Ζαχαρίας

Διέπρεψε στὴ μοναχικὴ ζωή, τῆς ὁποίας ἀποτέλεσε καύχημα. Ἀπαράμιλλη πρὸ πάντων ὑπῆρξε ἡ ταπεινοφροσύνη του, χάρη τῆς ὁποίας ὁ Θεός, τὸν στόλισε μὲ μεγάλη πνευματικὴ ὑπεροχή. Τόσο ὥστε καὶ αὐτοὶ οἱ περίφημοι ἀββάδες Μακάριος καὶ Μωϋσῆς τὸν πλησίαζαν μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ ἔρχονταν πάντοτε νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὰ λόγια του, τὰ φωτισμένα ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Κατὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του, ὁ ὁποῖος ἦλθε ἥσυχος καὶ γαλήνιος, θάνατος ἀληθινοῦ δικαίου, τὸν περιστοίχιζαν ἀδελφικὰ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀββάδες. Κατὰ τὶς τελευταῖες του δὲ στιγμές, ἐνῷ ὁ Ζαχαρίας ἦταν σιωπηλός, ἀνέβλεψε κάπως μυστήρια πρὸς τὰ πάνω, ἀνέβλεψε τότε καὶ ὁ ἀββᾶς Ἰσίδωρος καὶ θαῤῥεῖς ἀπὸ κάποια οὐράνια ἔμπνευση, εἶπε: «Εὐφραίνου, τέκνον μου Ζαχαρία, ὅτι ἠνεώχθησάν σοι αἱ πύλαι τῆς οὐρανῶν βασιλείας».

Οἱ Ἅγιοι ὀκτὼ Μάρτυρες οἱ ἐν Καισαρείᾳ τῆς Παλαιστίνης

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. (Σ΄ ἄλλα Μηνολόγια ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐν λόγῳ Μαρτύρων ἀνέρχεται σὲ 35 καὶ ὅτι μαρτύρησαν διὰ ἀποκεφαλισμοῦ ἐπὶ Ἰουλιανοῦ του Παραβάτου (360-363). Ἐνῷ σ΄ ἄλλα Συναξάρια ὁ ἀριθμός τους ἀνεβαίνει στοὺς 50).

Ὁ Ὅσιος Μαρτῖνος ὁ Θηβαῖος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Ἀβραὰμ ποὺ μόνασε στὸ ὄρος Λάστρος

Ἐλάχιστα βιογραφικὰ στοιχεῖα γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτό, βρίσκουμε στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα 70. Ὁ Ὅσιος Ἀβραάμ, ἀπὸ μικρὸ παιδὶ διάλεξε τὴν ἀγγελικὴ ζωὴ τοῦ μοναχοῦ καὶ ἔτσι μοίρασε στοὺς φτωχοὺς ὅ,τι περιουσία εἶχε καὶ ἔγινε ὑπόδειγμα μοναχοῦ. Ἡ φήμη τῆς μεγάλης του ἀρετῆς δὲν ἄργησε νὰ διαδοθεῖ στὴ χώρα ὅπου ἀσκήτευε καὶ γι᾿ αὐτὸ ἔτρεχαν πολλοὶ κοντά του γιὰ νὰ ὠφεληθοῦν πνευματικά. Ἀλλ΄ ὁ Ἀβραάμ, ἐπειδὴ δὲν τοῦ ἄρεσε ἡ ἐπίδειξη καὶ ἡ φασαρία, ἀνέβηκε στὸ ὄρος τοῦ Λάτρου, ὅπου μὲ αὐστηρότερη ἐγκράτεια, ἀγρυπνία καὶ προσευχή, προόδευε σὲ μεγάλα ὕψη ἀρετῆς καὶ ὠφελοῦσε τοὺς ἐκεῖ ἀσκητές. Ἔτσι, μ΄ αὐτὸ τὸν θεάρεστο τρόπο ἀφοῦ ἔζηοε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Ξυλινίτης

Ἰδιαίτερο βιογραφικὸ ὑπόμνημα γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτό, ὑπάρχει στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα 70 καὶ τὸ ὁποῖο παραθέτουμε αὐτολεξεῖ ὅπως ἔχει: «Ὁ δὲ τίμιος Στέφανος, οὗ τὸ ἐπικλὴν Ξυλινίτης, καὶ αὐτὸς τὴν ἀσκητικὴ πολιτεία ἑαυτὸν ἐκδοὺς περιῆλθε γυμνὸς τὸ σῶμα καὶ ἀνυπόδητος τόπους ἐκ τόπων περιερχόμενος καὶ πελαζόμενος κατὰ Κύριον καὶ ὕπνον τοῖς ὄφθαλμοις τὸ καθόλου μὴ προσενεγκῶν, μηδὲ τοῖς κροτάφοις ἀνάπαυσιν παρ΄ ὅλον τὸν τῆς ζωῆς αὐτοῦ χρόνον ἐντεῦθεν ἠξιώθη καὶ προφητικῶν χαρισμάτων τοῦ προλέγειν τοῖς ἄνθρωποις τὰ συμβησόμενα, προεΐδε τοίνυν καὶ τὴν αὑτοῦ τελευτὴν καὶ πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς αὐτοῦ ἐν τῷ ὄρει τοῦ Λάτρου καὶ αὐτὸς ἀπελθῶν ἀσκητικῶς ἔκεισε τὸν βίον διήνυσε καὶ πολλοῖς τύπος καὶ ὑπογραμμὸς ἀναδειχθεὶς καὶ τὰ πρὸς σωτηρίαν καθοδηγήσας πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν».

Ὁ Ἅγιος Παρθένιος ὁ Γ΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Γιά νά δι­α­τη­ρη­θεῖ ἡ πί­στη στόν Χρι­στό καί νά ἐ­πι­τευ­χθεῖ ἡ πο­θη­τή ἐ­λευ­θε­ρί­α στό ὑ­πό­δου­λο ἑλ­λη­νι­κό Ἔ­θνος δέν χρει­ά­σθη­καν μό­νο ἀ­γῶ­νες καί θυ­σί­ες στά πε­δί­α τῶν μα­χῶν. Κα­τά τήν μα­κρά πε­ρί­ο­δο τῆς δου­λεί­ας δι­ε­ξή­χθη­καν ἀ­γῶ­νες πνευ­μα­τι­κοί καί ἔ­γι­ναν θυ­σί­ες με­γά­λων ἀ­να­στη­μά­των τοῦ πνεύ­μα­τος, ὅ­πως καί τοῦ Πα­τριά­ρχου Παρ­θε­νί­ου τοῦ Γ΄.

Ὁ Παρ­θέ­νιος κα­τα­γό­ταν ἀ­πό τή Μυ­τι­λή­νη. Εὐ­δό­κη­σε ὁ Θε­ός νά τοῦ χα­ρί­σει πι­στούς καί ἐ­νά­ρε­τους γο­νεῖς, οἱ ὁ­ποῖ­οι ὡς πο­λύ­τι­μο θη­σαυ­ρό, ἰ­δι­αι­τέ­ρως μά­λι­στα κα­τά τά ἔ­τη τῆς πι­κρῆς δου­λεί­ας, τοῦ με­τέ­δω­σαν τήν ἀ­γά­πη πρός τόν Θε­ό, τήν εὐ­λά­βεια καί τήν προ­σή­λω­ση στήν Ὀρ­θό­δο­ξη ἐκ­κλη­σί­α καί τόν Να­ό. Μι­κρός ἀ­κό­μη ὁ Παρ­θέ­νιος ἔ­μα­θε στήν Πα­τρί­δα του τά πρῶ­τα ἱ­ε­ρά γράμ­μα­τα ἀ­πό δι­δα­σκά­λους φω­τι­σμέ­νους καί θερ­μούς. Γο­νεῖς καί δι­δά­σκα­λοι ἐ­πι­τέ­λε­σαν πι­στά τό κα­θῆ­κον τους μέ τήν ἐλ­πί­δα καί εὐ­χή, ὅ­τι θά προ­έλ­θει κα­λός καρ­πός ἀ­πό τόν νε­α­ρό ἐ­κεῖ­νο βλα­στό.

Καί ὄν­τως ὁ Παρ­θέ­νιος ἀν­τα­πο­κρί­θη­κε. Ἔ­ξυ­πνος νοῦς καί ἀ­γα­θή καρ­δί­α πό­θη­σε ἀ­νώ­τε­ρη μόρ­φω­ση. Καί ἀ­να­πτύ­χθη­κε πράγ­μα­τι σέ ἄν­δρα σο­φό μέ μόρ­φω­ση σπά­νια γιά τήν ἐ­πο­χή ἐ­κεί­νη. Συγ­χρό­νως στρά­φη­κε μέ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἐν­δι­α­φέ­ρον στήν ἐκ­κλη­σί­α, συν­δέ­θη­κε στε­νά μέ τούς ἀν­θρώ­πους της καί πό­θη­σε νά τήν ὑ­πη­ρε­τή­σει ὡς κλη­ρι­κός ἀ­φω­σι­ω­μέ­νος σ’ αὐ­τήν. Δέν ἄρ­γη­σε λοι­πόν νά γί­νει ἀ­να­γνώ­στης καί στή συ­νέ­χεια δι­ά­κο­νος καί ἱ­ε­ρεύς. Καί ἀρ­χί­ζει τό­τε τό ἱ­ε­ρό ἔρ­γο, τό ὁ­ποῖ­ο ἀ­γά­πη­σε πο­λύ, τῆς δι­α­κο­νί­ας δη­λα­δή τῶν ψυ­χῶν τῶν ὑ­πο­δού­λων Ἑλ­λή­νων, οἱ ὁ­ποῖ­οι εἶ­χαν ἀ­νάγ­κη ἰ­δι­αί­τε­ρης το­νώ­σε­ως θρη­σκευ­τι­κῆς καί ἐ­θνι­κῆς. Ἡ φω­τει­νή προ­σω­πι­κό­τη­τά του μέ τήν ἄρ­τια μόρ­φω­ση, μέ τήν ἔκ­δη­λη ἀ­ρε­τή, γρή­γο­ρα ἔ­γι­νε γνω­στή καί θαυ­μα­στή καί πέ­ρα ἀ­πό τό νη­σί. Γι’ αὐ­τό, ὅ­ταν ὁ μη­τρο­πο­λι­τι­κός θρό­νος τῆς Χί­ου χή­ρευ­σε, ἐ­ξέ­λε­ξαν ὡς ποι­μέ­να τῆς Χί­ου τόν Παρ­θέ­νιο. Ἀρ­γό­τε­ρα μά­λι­στα, τό 1636, τόν ἀ­νε­βί­βα­σαν στόν πρῶ­το θρό­νο τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας καί τόν ἀ­νά­δει­ξαν ἐ­πά­ξια Οἰ­κου­με­νι­κό Πα­τριά­ρχη τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως.

Τώ­ρα ὁ λύ­χνος τέ­θη­κε πά­νω σέ ὑ­ψη­λό­τε­ρη λυ­χνί­α. Μέ συ­ναί­σθη­ση τῆς με­γά­λης, τῆς ὑ­πεύ­θυ­νης ἀ­πο­στο­λῆς του, ὡς ἀρ­χη­γός ὅ­λης τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας πού εἶ­ναι, προ­στά­της καί ὑ­πε­ρα­σπι­στής τοῦ ὑ­πο­δού­λου Ἔ­θνους ἐρ­γά­ζε­ται μέ ζῆ­λο θαυ­μα­στό, ὡς πα­τέ­ρας στορ­γι­κός, σ’ ὅ­λους τους το­μεῖς, ἀ­κο­λου­θών­τας τούς με­γά­λους προ­κα­τό­χους του, τούς ἔν­δο­ξους Πα­τριά­ρχες.

Ἀλ­λά ὁ δι­ά­βο­λος φθό­νη­σε. Πῆ­ρε ἀ­πό­φα­ση νά σβή­σει τό φῶς, ἀ­πό τό ὁ­ποῖο φω­τί­ζον­ταν τό­σοι Χρι­στια­νοί. Νά γκρε­μί­σει τό δέν­δρο, κά­τω ἀ­πό τή σκιά τοῦ ὁ­ποί­ου δρο­σί­ζον­ταν οἱ ὑ­πό­δου­λοι Ἕλ­λη­νες. Καί κα­τέ­στρω­σε τό σχέ­διό του. Οἱ Ἀ­γα­ρη­νοί συ­κο­φαν­τοῦν τόν Παρ­θέ­νιο ὅ­τι ἐ­πι­βου­λεύ­ε­ται τήν Ὑ­ψη­λή Πύ­λη, καί ἑ­τοι­μά­ζει ἐ­πα­νά­στα­ση τῶν Γραι­κῶν. Τί εἶ­χε συμ­βεῖ; Ὁ Πα­τριά­ρχης στήν προ­σπά­θειά του νά συγ­κεν­τρώ­σει ἕ­να πο­σό χρη­μά­των γιά τίς πνευ­μα­τι­κές ἀ­νάγ­κες καί τούς σκο­πούς τοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου, ἀ­πέ­στει­λε σχε­τι­κή ἐ­πι­στο­λή στόν πρώ­ην Μη­τρο­πο­λί­τη Νι­καί­ας, ὁ ὁ­ποῖ­ος δι­έ­με­νε στήν Ταυ­ρί­δα (Κρι­μαί­α) κον­τά στόν βα­σι­λιά τῶν Κο­ζά­κων. Στήν ἐ­πι­στο­λή αὐ­τή ὁ Πα­τριά­ρχης Παρ­θέ­νιος ἀ­νέ­φε­ρε με­τα­ξύ τῶν ἄλ­λων καί τό εὐ­αγ­γε­λι­κό ρη­τό «…ἔρ­χε­ται γάρ ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν».

Ἡ ἐ­πι­στο­λή πε­ρι­ῆλ­θε στά χε­ριά τῶν Ὀθω­μα­νῶν, οἱ ὁ­ποῖ­οι πα­ρε­ξή­γη­σαν τό πε­ρι­ε­χό­με­νό της. Νό­μι­σαν ὅ­τι ὁ Πα­τριά­ρχης κα­λεῖ τή Ρω­σί­α νά ἐ­πέμ­βει ἐ­ναν­τί­ον τῶν Τούρ­κων γιά νά ὑ­πε­ρα­σπί­σει τούς Χρι­στια­νούς. Γι’ αὐ­τό καί τόν συλ­λαμ­βά­νουν. Εὐ­και­ρί­α ἄλ­λω­στε ζη­τοῦ­σαν οἱ Ἀ­γα­ρη­νοί. Πα­ρά τίς δι­α­μαρ­τυ­ρί­ες, πα­ρά τίς ἐ­ξη­γή­σεις πού δί­νει, τόν κα­τα­δι­κά­ζουν σέ θά­να­το. Μί­α μό­νο ἐλ­πί­δα σω­τη­ρί­ας ὑ­πάρ­χει. Νά ἀρ­νη­θεῖ τόν Χρι­στό. Κι ὅ­ταν ἀρ­νη­θεῖ τόν Χρι­στό, τό­τε καί τή ζω­ή του θά κερ­δή­σει καί ἀ­μοι­βές θά πά­ρει.

Ἀλ­λά ποι­ός νά ἀρ­νη­θεῖ τόν Χρι­στό; Ὁ Πα­τριά­ρχης, ὁ ὁ­δη­γός τῶν ἀν­θρώ­πων στόν Χρι­στό; Αὐ­τός, ὁ ὁ­ποῖ­ος ὑ­πο­σχέ­θη­κε πί­στη καί προ­σή­λω­ση μέ­χρι θα­νά­του καί μαρ­τυ­ρί­ου; Αὐ­τό δέν θά γί­νει πο­τέ! Ἀλ­λά ἐ­πει­δή δέν θά γί­νει αὐ­τό, θά ὑ­πο­στεῖ μαρ­τύ­ρια. Καί βα­σα­νί­ζε­ται σκλη­ρά. Ἐ­ξευ­τε­λί­ζε­ται ὁ Πα­τριά­ρχης τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων ὡς ὁ χει­ρό­τε­ρος κα­κοῦρ­γος. Κι ἀ­φοῦ οἱ Ἀ­γα­ρη­νοί ἱ­κα­νο­ποί­η­σαν τή μο­χθη­ρί­α τους, ἑ­τοί­μα­σαν ἀγ­χό­νη καί τό Σάβ­βα­το τοῦ Λα­ζά­ρου τοῦ ἔ­τους 1657 τόν κρέ­μα­σαν. Ἐ­κεῖ πα­ρέ­δω­σε τό πνεῦ­μα του ὡς κα­λός ποι­μήν, ὁ ὁ­ποῖ­ος θυ­σί­α­σε τή ζω­ή του, ὅ­πως ὁ Ἀρ­χι­ποί­μην Κύ­ριος, ὑ­πέρ τοῦ ποι­μνί­ου Του.

Τό ἱ­ε­ρό καί σε­πτό λεί­ψα­νό του ἔ­μει­νε κρε­μα­σμέ­νο στήν ἀγ­χό­νη ἐ­πί τρεῖς μέ­ρες. Καί συ­νέρ­ρε­αν τό­τε οἱ Χρι­στια­νοί νά τό δοῦν ἔ­στω καί ἀ­πό μα­κριά καί νά τό προ­σκυ­νή­σουν. Νά δοῦν τή Με­γά­λη Ἑ­βδο­μά­δα τόν Πα­τριά­ρχη καί ἐ­θνάρ­χη τους, τόν μι­μη­τή τοῦ Χριστοῦ ὑ­ψού­με­νο στήν ἀγ­χό­νη γιά τήν πί­στη καί τή μαρ­τυ­ρί­α Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Καί τόν ἔ­βλε­παν νά πε­ρι­βάλ­λε­ται μέ λάμ­ψη ἱ­ε­ρή καί θε­ϊ­κό φῶς. Με­τά τίς τρεῖς αὐ­τές ἡ­μέ­ρες οἱ ἄ­πι­στοι Τοῦρ­κοι ἔ­ρι­ξαν στή θά­λασ­σα τό ἱ­ε­ρό σκή­νω­μά του, γιά νά γί­νει τρο­φή τῶν ψα­ρι­ῶν. Ἀλ­λά ὁ Θε­ός δέν τό ἐ­πέ­τρε­ψε. Ἔ­πρε­πε οἱ ὑ­πό­δου­λοι Ἕλ­λη­νες νά ἔ­χουν τά ἱ­ε­ρά λεί­ψα­να τοῦ μαρ­τυ­ρι­κοῦ Πα­τριά­ρχη τους γιά νά θυ­μοῦν­ται τή μορ­φή του, τούς ἀ­γῶ­νες του, τή στα­θε­ρό­τη­τα στήν ἱ­ε­ρή του ἀ­πο­στο­λή, τή θυ­σί­α του γιά χά­ρη τοῦ Χρι­στοῦ καί τῆς Πα­τρί­δος. Νά θυ­μοῦν­ται, νά ἐ­νι­σχύ­ον­ται καί νά τόν μι­μοῦν­ται. Πό­ση λοι­πόν χα­ρά αἰ­σθάν­θη­καν, ὅ­ταν λί­γες μέ­ρες ἀρ­γό­τε­ρα βρῆ­καν τό ἱ­ε­ρό σκή­νω­μά του μέ­σα στή θά­λασ­σα; Μέ δέ­ος τό ἀ­νέ­συ­ραν καί μέ τι­μές καί εὐ­λά­βεια τό ἐν­τα­φί­α­σαν στό νη­σί Πρίγ­κη­πο.

Ὁ Πα­τριά­ρχης Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως Παρ­θέ­νιος ὁ Γ΄ «τήν πί­στιν τη­ρή­σας, τόν δρό­μον τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου τε­λέ­σας κα­λῶς, ἀ­πέ­λα­βε τῶν κα­μά­των του τά στέ­φη». Δι­καί­ως λοι­πόν χαί­ρε­ται ἡ Λέ­σβος γιά τό γέν­νη­μά της καί προ­σκα­λεῖ ὅλους ἐ­μᾶς τούς πι­στούς, γιά νά τι­μή­σου­με τόν νε­ο­μάρ­­τυ­ρα τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος μέ τό αἷ­μα του πό­τι­σε τό δέν­δρο τῆς πί­στε­ως καί τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας.

Ἀπό τό βιβλίο «Ἀθλητές Στεφανηφόροι»

Ἀρχιμ. Θεοδώρου Μπεράτη