Κυριακή 17 Ἰανουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Καὶ ἤκουσα ἄλλην φωνὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λέγουσαν· ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς, καὶ ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε·"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Καί ἤκουσα ἄλλγην φωνήν ἀπό τόν οὐρανόν νά λέγῃ· Ἐβγᾶτε ἔξω ἀπό τήν πόλιν αὐτήν ὅσοι ἀποτελεῖτε τόν λαόν ἐμοῦ τοῦ Θεοῦ, διά νά μή γίνετε συμμέτοχοι καί συνένοχοι εἰς τάς ἁμαρτίας της καί νά μή λάβετε καί σεῖς μέρος ἀπό τάς τθιμωρίας καί τάς πληγάς, μέ τάς ὀποίας θά κτυπηθῇ" (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα).
ΣΧΟΛΙΟ
"Εἶχε φθάσει πλέον ἡ ὥρα τῆς καταστροφῆς τῆς διεφθαρμένης Βαβυλῶνος. ῞Ενας ἄγγελος πού εἶχε μεγάλη ἐξουσία καί ἀπό τήν ἀκτινοβολία καί λάμψι του ἐφωτίσθη ὅλη ἡ γῆ, μόλις κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό, τό διεκήρυξε μέ δυνατή φωνή, συνεχίζει ὁ ᾿Απόστολος. ῎Επεσε, ἐφώναξε μέ ἐνθουσιασμό τρεῖς φορές, ἡ μεγάλη Βαβυλών. ῎Εγινε (τό ἀναγγέλλει ὡσάν νά εἶχε ἤδη συμβῆ) τόπος κατοικίας δαιμονίων καί κάθε βδελυκτοῦ καί μισητοῦ ὀρνέου. Αὐτή θά εἶναι ἡ κατάληξί της, διότι ἐπότισε μέ τό κρασί τῆς εἰδωλολατρίας καί διαφθορᾶς της ὅλα τά ἔθνη. ῞Ολοι οἱ βασιλεῖς καί ἄρχοντες τῆς γῆς ἐμέθυσαν μαζί της μέ τήν διαφθορά της.
Εὐθύς ἀμέσως, προσθέτει ὁ ῞Αγιος, ἄκουσα μιά ἄλλη φωνή. ᾿Αντηχοῦσε στόν οὐρανό καί ἔλεγε· «ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μή συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς, καί ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μή λάβητε». Δηλαδή βγῆτε ἀπό αὐτήν τήν διεφθαρμένη πόλι ὅλοι σεῖς πού παραμένετε πιστοί εἰς ἐμέ, τόν Κύριον, καί ἀποτελεῖτε τόν λαόν μου, γιά νά μή γίνετε συμμέτοχοι καί συνένοχοι στίς ἁμαρτίες της καί τιμωρηθῆτε καί σεῖς μαζί της. Οἱ ἁμαρτίες της ἔφθασαν μέχρι τόν οὐρανό. ῏Ηλθε ὁ καιρός τῆς τιμωρίας της γιά τίς ἀδικίες της. ῞Ολοι οἱ ἐχθροί της, στραφῆτε ἐναντίον της καί ἀνταποδῶστε στό διπλάσιο τά ὅσα ἐκείνη προξένησε στούς ἄλλους. ῞Οσο ἐδόξασε τόν ἑαυτό της, τόσο νά τήν βασανίσετε. Βυθίστε στό πένθος αὐτήν πού ἔλεγε μέ κομπασμό «εἶμαι βασίλισσα καί δέν θά γνωρίσω ποτέ χηρεία καί πένθος». Γι᾿ αὐτόν τόν κομπασμό της θά πέσουν μέσα σέ μιά μέρα ἐπάνω της οἱ πληγές καί τιμωρίες της. Θάνατος καί πένθος καί πεῖνα. Θά κατακαῇ μέ φωτιά, διότι ὁ Θεός, πού τήν ἔκρινε ἔνοχον τιμωρίας καί τήν κατεδίκασε μέ καταστροφήν, εἶναι ἰσχυρός, παντοδύναμος (᾿Αποκ. ιη´ 1-8).
῎Ας στρέψουμε τώρα τήν προσοχή μας, ἀδελφέ μου, στήν προτροπή πού ἔκαμε ὁ Θεός διά τοῦ ἀγγέλου Του στούς ἰδικούς Του νά ἐξέλθουν, νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν ἁμαρτωλή Βαβυλῶνα γιά νά μή τιμωρηθοῦν μαζί της. ῾Η προτροπή αὐτή φέρει στόν νοῦ μας κάτι ἀνάλογο πού συνέβη στούς καιρούς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τί εἶχε γίνει ἀλήθεια καί τότε πού εἶχε φθάσει ἡ ὥρα νά καταστρέψῃ ὁ Θεός τά Σόδομα καί Γόμορρα, τήν ἁμαρτωλή ἐκείνη περιοχή, πού εἶχε βυθισθῆ στήν ἐσχάτη διαφθορά; ᾿Ακούσθηκε καί πάλι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ πρός τούς πιστούς Του νά βγοῦν γιά νά σωθοῦν ἀπό τήν καταστροφή. «…ἐξάγαγε ἐκ τοῦ τόπου τούτου», βγάλε ἀπό αὐτόν τόν τόπο τήν οἰκογένειά σου, εἶπαν στόν Λώτ οἱ ἄγγελοι, «ὅτι ἡμεῖς ἀπόλλυμεν τόν τόπον τοῦτον, ὅτι ὑψώθη ἡ κραυγή αὐτῶν ἔναντι Κυρίου, καί ἀπέστειλεν ἡμᾶς Κύριος ἐκτρίψαι αὐτήν» (Γεν. ιθ´ 12-13). Μᾶς ἔστειλε ὁ Κύριος νά καταστρέψουμε τά πάντα στήν πόλι αὐτή, διότι ἔφθασε μέχρι τόν οὐρανό ἡ ἁμαρτία της. Καί ἐβγῆκε πράγματι ὁ Λώτ μέ τούς ἰδικούς του καί ἐγλύτωσαν.
Πολύ πρίν βγῇ ὅμως καί ἀπομακρυνθῇ τοπικῶς ἀπό τά Σόδομα ὁ Λώτ, εἶχε ἀπομακρυνθῆ ψυχικά ἀπό τούς συμπολῖτες του. Καί ἐνῶ ἐζοῦσε κοντά τους καί συναναστρεφόταν μαζί τους, ἦταν ξένος πρός τόν ἁμαρτωλό τρόπο τῆς ζωῆς τους. Παρέμενε πιστός στόν Κύριο καί δέν τόν ἄγγιζε ἡ διαφθορά τῶν συμπατριωτῶν του. «Μεταξύ τοσούτων πονηρῶν οἰκῶν», ἐνῶ δηλαδή κατοικοῦσε ἀνάμεσα σέ τόσους πονηρούς ἀνθρώπους, γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, καί ἐνῶ κανείς δέν ἐπαινοῦσε τήν ἀρετή του, ἀντιθέτως ὅλοι τόν ἐχλεύαζαν, ὅμως «οὐ μόνον ὀκνηρότερος οὐκ ἐγένετο, ἀλλά καί οὕτω διέλαμψεν, ὡς καταξιωθῆναι καί ἀγγέλους ὑποδέξασθαι» (ΕΠΕ 4, 54). ῎Οχι μόνο δέν ἐπηρεάσθηκε ἀπό τήν κακία τους, ἀλλ’ ἔλαμψε τόσο πολύ μέ τήν ἀρετή του, ὥστε ἀξιώθηκε νά φιλοξενήσῃ στό σπίτι του ἀγγέλους.
Αὐτή ἡ ψυχική φυγή, «ὁ μακρυσμός τοῦ νοός καί τῆς καρδίας ἀπό τῶν πονηριῶν καί ἀνομιῶν» (ΑΠ) εἶναι κάτι πού ἐπιβάλλεται γιά τόν καθένα μας. ῾Ο προφητάναξ Δαβίδ μακαρίζει στόν πρῶτο Ψαλμό του τόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος «ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη». Θεωρεῖ εὐτυχισμένον αὐτόν πού δέν ἔγινε ἕνα μέ τούς ἁμαρτωλούς καί δέν στάθηκε κοντά τους μιμούμενος τήν ἀσέβεια καί διαφθορά τους. ᾿Εννοεῖ τόν πιστό πού δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς ἰδέες καί τά φρονήματα τῶν ἀσεβῶν, ἀλλ’ ἔχει ὡς γνώμονα καί πυξίδα στήν ζωή του τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Δέν παρασύρεται ἀπό τόν κόσμο, δέν διασκεδάζει ὅπως διασκεδάζει ὁ κόσμος, δέν βλέπει καί δέν ἀκούει ὅ,τι βλέπει καί ἀκούει ὁ ἁμαρτωλός κόσμος, δέν ρίχνεται στό ἀδιάκοπο κυνηγητό τῶν ἀπολαύσεων καί τοῦ πλούτου, ὅπως ὁ χωρίς φόβον Θεοῦ κόσμος. ᾿Αντιθέτως μένει σταθερός στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ καί ἀνέγγιχτος ἀπό τά μιάσματα τοῦ κακοῦ.
Στήν ἴδια ψυχική ἀπομάκρυνσι μᾶς παρακινεῖ καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπαναλαμβάνοντας προφητικές παροτρύνσεις· «διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν», γράφει, «καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Β´ Κορ. στ´ 17-18). Βγῆτε, φύγετε μακριά δηλαδή ἀπό τόν ἁμαρτωλό τρόπο ζωῆς τῶν συνανθρώπων σας. Μή ἐγγίζετε τούς μολυσμούς τῆς ἁμαρτίας. Μόνον ἔτσι θά εἶμαι Πατέρας σας καί σεῖς παιδιά μου, λέγει ὁ Θεός. Διότι ἐγώ εἶμαι ἅγιος καί δέν ἔχω καμιά σχέσι μέ τήν ἁμαρτία.
Μέ τά λόγια Του αὐτά ὁ Κύριος δέν ζητεῖ βεβαίως ἀπομάκρυνσι τοπική καί σωματική ἀπό τούς συμπατριῶτες μας. Δέν παρακινεῖ ν’ ἀφήσουμε τίς ἐργασίες μας καί τίς οἰκογένειές μας καί νά ἐγκαταλείψουμε τά χωριά καί τίς πόλεις μας. Αὐτό γίνεται ἀπό αὐτούς πού ἔχουν τήν ἔκτακτη κλῆσι ἀπό τόν Θεό νά ζήσουν τόν ἀγγελικό μοναχικό βίο. ᾿Από τούς ἄλλους ὅλους ζητεῖ νά φυλάξουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, ὁτιδήποτε κι ἄν μᾶς κοστίσῃ τοῦτο. Νά ζοῦμε στόν κόσμο, ἀλλά νά μή εἴμαστε κόσμος. Νά μή ταυτισθοῦμε μέ τήν διαφθορά καί ἀσέβεια τοῦ κόσμου, πού ζῇ χωρίς νά ὑπολογίζῃ Νόμον Θεοῦ. Νά μή συμβιβάζουμε τά ἀσυμβίβαστα. Νά μή γίνουμε «ἕνα μέ τούς ἀνθρώπους πού περιφρονοῦν τό ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ» (ΕΒ). Νά ξεχωρίσουμε τήν συμπεριφορά μας ἀπό τήν συμπεριφορά ἐκείνων πού δέν θέλουν νά ἔχουν σχέσεις μέ τόν Χριστό καί τήν ᾿Εκκλησία Του.
῞Οσο δύσκολο κι ἄν εἶναι ἤ κι ἄν παρουσιάζεται αὐτό, εἶναι ἀνάγκη ἐπιτακτική νά γίνῃ πραγματικότης καί γιά μᾶς. Δέν εἶναι ἀκατόρθωτο. ᾿Εάν τό ἐπέτυχε ὁ Λώτ, πού ἐζοῦσε πρό Χριστοῦ καί δέν εἶχε τήν βοήθεια πού χαρίζει ἡ μυστηριακή ζωή τῆς ᾿Εκκλησίας μας, γιατί νά μή τό κατορθώσουμε κι ἐμεῖς;
᾿Εκεῖνο ὅμως πού χρειάζεται ἀπαραιτήτως, εἶναι νά ἐννοήσουμε τήν ἀνάγκη τοῦ πράγματος, ὅτι δηλαδή δέν εἶναι δυνατόν νά σωθοῦμε, ἄν δέν ἀπομακρυνθοῦμε ψυχικά ἀπό τούς μολυσμούς τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. Καί συγχρόνως νά ἀναλάβουμε τόν ἀγῶνα πού ἀπαιτεῖται πρός τοῦτο. Τότε θά μᾶς βοηθήσῃ ὁ Κύριος μέ τήν Χάρι Του καί θά ἀποφύγουμε τούς μολυσμούς τοῦ κόσμου ἀλλά καί τήν τιμωρία πού θά ὑποστοῦν τελικῶς οἱ ἁμαρτωλοί, ἄν δέν μετανοήσουν." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
