Τρίτη 19 Ἰανουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Μετὰ ταῦτα ἤκουσα ὡς φωνὴν μεγάλην ὄχλου πολλοῦ ἐν τῷ οὐρανῷ λεγόντων· ἀλληλούϊα· ἡ σωτηρία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ ἡμῶν"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Καί ὕστερον ἀπό αὐτά ἤκουσα σἄν φωνήν μεγάλην πλήθους πολλοῦ λαοῦ, τήν φωνήν τῶν ἐν οὐρανῷ ἀγγέλων καί ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἔλεγον· Ἀλληλούϊα. Αἰνεῖτε τόν Θεόν. Ἡ σωτηρία καί ἡ δόξα καί ἡ δύναμις ἀνήκει εἰς τόν Θεόν μας". (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
"Μετά τήν συντριβή τῆς νοητῆς Βαβυλῶνος, τῆς ἀντιθέου δηλαδή δυνάμεως τοῦ κόσμου, τά οὐράνια γέμισαν ἀπό μιά ὑπερκόσμια μελωδία. ῎Οχλος πολύς στόν οὐρανό ψάλλει ἁρμονικά «ἀλληλούϊα»! ῾Η ἑβραϊκή αὐτή λέξις σημαίνει αἰνεῖτε, δοξολογεῖτε τόν Κύριον! ῾Υμνεῖτε ᾿Εκεῖνον, στόν ῾Οποῖον ἀνήκει ἡ σωτηρία καί ἡ δόξα καί ἡ δύναμις. Δοξολογεῖτε τον, διότι εἶναι ἀληθινές καί δίκαιες οἱ ἀποφάσεις Του, διότι κατεδίκασε ἐπί τέλους τήν διεφθαρμένη Βαβυλῶνα, πού ἐμόλυνε τήν γῆ, καί ἐξεδικήθη τό ἀθῶο αἷμα τῶν δούλων Του, πού ἐσφάγησαν ἀπό αὐτήν. «῾Η πτώση τῆς κοσμοκράτειρας Βαβυλώνας ἀποτελεῖ γεγονός πανευφρόσυνο γιά τούς πιστούς, γιατί προαναγγέλλει τόν τελικό θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ καί τῶν πιστῶν Του» (ΜΔ). Γι’ αὐτό παρακινοῦνται θερμά πάλιν καί πάλιν οὐρανός καί γῆ νά δοξολογήσουν τόν Αἴτιο τῆς συντριβῆς της.
᾿Ακούσθηκε λοιπόν δεύτερη φορά τό παναρμόνιο «ἀλληλούϊα». Δοξάστε τόν Κύριο, ἔλεγε ἡ οὐράνια φωνή, διότι νά, ἀνεβαίνει ὁ καπνός τῆς καταστροφῆς τῆς Βαβυλῶνος! Συνετρίβη ἡ ἀντίθεος δύναμις!
Τήν ἴδια στιγμή οἱ εἴκοσι τέσσερις πρεσβύτεροι καί τά τέσσερα ἐκεῖνα «ζῷα», πού ἦσαν ἐμπρός στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, ἔπεσαν ἐνώπιόν Του καί ἐπροσκύνησαν τόν Κύριο, πού ἐκάθητο στόν ἔνδοξο θρόνο Του, λέγοντας· «ἀμήν, ἀλληλούϊα»! Ναί, δοξάστε τόν Κύριο ὅλη ἡ ἐν οὐρανοῖς ᾿Εκκλησία τῶν ῾Αγίων.
᾿Ακούσθηκε ἐπίσης καί ἀγγελική φωνή, πού ἔβγαινε ἀπό τόν θρόνο τοῦ Κυρίου καί καλοῦσε ὅλους τούς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους νά δοξολογήσουν τόν Θεό. Δοξολογῆστε τόν Κύριο καί Θεό μας, ἔλεγε, ὅλοι σεῖς πού ἔχετε φόβον Θεοῦ μέσα σας, οἱ μικροί καί οἱ μεγάλοι, πού ἀνήκετε στήν ᾿Εκκλησία Του.
Καί τότε, προσθέτει ὁ ῞Αγιος, ἔγινε κάτι τό συγκλονιστικό. Γῆ καί οὐράνια γέμισαν ἀπό φωνές. ῏Ηταν σάν νά ἐφώναζαν ἀναρίθμητα πλήθη ἀνθρώπων καί ἀντηχοῦσαν οἱ φωνές τους στό στερέωμα. Λές καί ἔπεφταν ὁρμητικοί καταρράκτες καί σάν νά μπουμπούνιζαν βροντές. Καί ἔλεγαν ὅλες αὐτές οἱ δυνατές φωνές· «ἀλληλούϊα», αἰνεῖτε τόν Θεόν, διότι ἐπεκράτησε πλέον ὁριστικῶς ἡ Βασιλεία τοῦ Κυρίου, τοῦ Θεοῦ τοῦ Παντοκράτορος (᾿Αποκ. ιθ´ 1-6).
«῾Ως αἰτία τῆς δοξολογίας ταύτης εἶναι, ὅτι ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν, ἡ δόξα καί ἡ δύναμις τοῦ γεγονότος τούτου ἀνήκουσιν εἰς τόν Θεόν» (ΙΓ). ῎Ω! αὐτό τό πολυφωνικό «ἀλληλούϊα»! Τί ὕμνος! Τί αἶνος! Τί ψαλμός χερουβικός! ῏Ηταν ξέσπασμα χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως γιά τήν κατάπαυσι τῆς κακίας καί πονηρίας τοῦ κόσμου. ῏Ηταν ξεχείλισμα εὐφροσύνης γιά τήν νίκη τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. ῏Ηταν ἐνθουσιώδης ἐκδήλωσις συμμετοχῆς στόν θρίαμβο τῆς ᾿Αληθείας κατά τοῦ ψεύδους. ῏Ηταν ζωηρή ἔκφρασις τῆς ἀνεκλάλητης χαρᾶς γιά τήν ἐπικράτησι τῆς δικαιοσύνης.
Τό παναρμόνιο αὐτό «ἀλληλούϊα» ἐνέπνευσε ἀπό τότε ἐξαιρέτους μουσουργούς καί μελωδούς, πού ἐδοξολόγησαν μέ τούς ἐμπνευσμένους στίχους καί ρυθμούς τους τόν παντοκράτορα Κύριο.
Τό πανευφρόσυνο «ἀλληλούϊα» ἔγινε καί εἶναι διαρκές ἐπιφώνημα καί ἆσμα στήν λειτουργική ζωή τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Δέν τελεῖται ἱερή ᾿Ακολουθία χωρίς νά ἀκουσθῇ τό «ἀλληλούϊα». Πόσο δέ εὐφραίνεται ἡ καρδιά μας, ὅταν τό ἀκοῦμε νά ψάλλεται μελωδικά κατά τίς ἱερές ᾿Ακολουθίες τῶν «Χαιρετισμῶν» καί τῶν «Νυμφίων»! Εἶναι μιά θερμή παρότρυνσις καί παρακίνησις πρός δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ. ῞Ενα κέντρισμα, γιά νά στραφῇ ἡ καρδιά μας πρός τά ἄνω, πρός τά οὐράνια, καί νά μιμηθῇ κάπως τούς ἀγγέλους. Τίς ὑπερκόσμιες ἐκεῖνες ὑπάρξεις πού κύριο ἔργο τους ἔχουν νά δοξολογοῦν τόν Κύριο «ἀκαταπαύστοις στόμασιν, ἀσιγήτοις δοξολογίαις», ὅπως λέγει ἡ Εὐχή τῆς θείας Λειτουργίας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.
Δέν σταματοῦν, δέν κουράζονται, δέν χορταίνουν νά δοξολογοῦν τόν Κύριο τῆς δόξης οἱ ἄγγελοι στόν οὐρανό. Οὔτε τό συνηθίζουν. Διότι ὁ ἄπειρος Θεός τούς ἀποκαλύπτει διαρκῶς καί νέες πτυχές τοῦ μεγαλείου τῶν ἰδιοτήτων Του. Διότι βλέπουν καί θαυμάζουν τίς πολυποίκιλες καί ἐναλλασσόμενες διαρκῶς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης καί Προνοίας Του γιά τήν κτίσι καί τούς ἀνθρώπους. Διότι ἀπολαμβάνουν τά ἀνέκφραστα ἀγαθά τῆς βασιλείας Του, σάν τά ὁποῖα δέν ὑπάρχει τίποτε ὅμοιο στήν γῆ.
Μέ αὐτό τό γλυκύφθογγο «ἀλληλούϊα», ἀδελφέ μου, πρέπει νά ὑφαίνεται καί νά ζυμώνεται καθημερινά καί ἡ δική μας ζωή. Εἶναι ἔκφρασις καί σημεῖον τοῦ συνδέσμου καί τῆς ψυχικῆς «κοινωνίας» μας μέ τόν Κύριο καί Θεό μας. ᾿Εφ’ ὅσον ἀνήκουμε στούς «φοβουμένους αὐτόν», δέν μπορεῖ παρά νά σκιρτᾷ ἡ καρδιά μας γιά τίς νῖκες καί τούς θριάμβους Του, πού συνεχίζονται καί σήμερα μέ τήν συντριβή τῶν ἀθέων σκοτεινῶν δυνάμεων καί τήν διάδοσι τοῦ λόγου Του στόν κόσμο, καί νά δοξολογῇ τό μέγα ῎Ονομά Του. ῎Εχουμε πολλούς λόγους, γιά νά μή σταματᾷ αὐτό τό χαρούμενο σκίρτημα τῆς καρδιᾶς, πού μετατρέπεται σέ ζωηρό «ἀλληλούϊα». Δέν εἶναι μήπως σπουδαῖος λόγος δοξολογίας τό ὅτι γεννηθήκαμε ἀπό ᾿Ορθοδόξους γονεῖς καί ἐγνωρίσαμε τό θέλημά Του καί δέν ζοῦμε στό σκοτάδι τῆς ἀθεΐας καί στήν πλάνη τῆς αἱρέσεως; Δέν εἶναι βασική αἰτία δοξολογίας τό ὅτι ἔχυσε ὁ Κύριος τό Αἷμα Του γιά μᾶς καί μᾶς προσφέρει τό Αἷμα Του αὐτό διά τῆς θείας Κοινωνίας, γιά νά γίνουμε μέτοχοι τῆς νίκης Του ἐπί τῶν δαιμόνων καί τοῦ θριάμβου Του στούς οὐρανούς; Δέν εἶναι ἰσόβιος ἀφορμή δοξολογίας τοῦ ᾿Ονόματός Του τό ὅτι συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες μας καί ἑτοίμασε καί γιά μᾶς μιά θέσι στήν ἔνδοξη Βασιλεία Του γιά τήν αἰώνια εὐτυχία μας;
῞Ολες οἱ εὐεργεσίες Του, οἱ ὑλικές καί οἱ πνευματικές, οἱ παλαιές καί οἱ νέες, οἱ «ἐν χρόνῳ» καί οἱ αἰώνιες, ἀλλά καί ὅλες οἱ βαθειές συγκινήσεις πού νιώθουμε ζῶντας σύμφωνα μέ τόν Νόμο Του καί μέσα στόν παλμό τῆς ζωῆς τῆς ᾿Εκκλησίας Του, μᾶς παρακινοῦν νά ἀναφωνοῦμε συνεχῶς· «ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ»." ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
