Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Περί Ἄννης ὁμιλία Β΄ παρ.5, Migne P.G. 54,650
Τό τραπέζι ἐκεῖνο, πού ἀρχίζει μέ προσευχή καί τελειώνει πάλι μέ προσευχή, ποτέ δέ θά στερηθεῖ, ἀλλά θά μᾶς προσφέρει ὅλα τά ἀγαθά μέ ἀφθονία μεγαλύτερη καί ἀπό τήν ἀφθονία τῆς πηγῆς. Λοιπόν, ἕνα τέτοιο μεγάλο κέρδος μή τό παραβλέπουμε. Διότι εἶναι ἀνάρμοστο οἱ μέν ὑπηρέτες μας, ἄν κάποτε τούς δώσουμε κάτι ἀπό τά ἀγαθά μας, καί νά μᾶς εὐχαριστοῦν καί νά μᾶς ἐγκωμιάζουν, ὅταν ἀναχωροῦν. Ἐμεῖς ὅμως, πού ἀπολαμβάνουμε τόσα πολλά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ, νά μή ἀνταποδίδουμε στό Θεό τήν ἀνάλογη τιμή, τόν τόσο μεγάλο καί βαθύ σεβασμό, καί μάλιστα ἐνῶ πρόκειται μέ τήν εὐχαριστία μας νά ἀπολαύσουμε μεγάλη ἀσφάλεια. Διότι ἐκεῖ, πού ὑπάρχει προσευχή καί εὐχαριστία, ἐκεῖ ἔρχεται, παρευρίσκεται ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἐκδιώκονται οἱ δαίμονες,, καί κάθε ἐχθρική δύναμη δραπετεύει καί ἀπομακρύνεται. Ἐκεῖνος πού θά προσευχηθεῖ, τίποτε τό ἄτοπο δέν τολμᾶ νά εἰπεῖ, οὔτε καί κατά τό μέσον τοῦ χρονικοῦ διαστήματος, τῆς διάρκειας τῆς τραπέζης, πού κορυφώνεται ἡ ἀπόλαυση ἀπό τά φαγητά. Καί ἄν πεῖ κάτι τό ἄπρεπο, μετανοεῖ ἀμέσως. Γι’ αὐτό χρειάζεται, καί ὅταν ἀρχίζουμε καί ὅταν τελειώνουμε τό φαγητό μας, νά εὐχαριστοῦμε τό Θεό.
