ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΝΙΦΑΔΑΣ

Καμιά φορά, με τον χειμώνα τον βαρύ και παγερό, ο Ήλιος κρύβεται καιρό και ο κυρ-Βοριάς φυσάει κρύα πολύ και μανιασμένα. Στο φύσημά του το τρελό οι διάφανες σταγόνες της βροχής στέκονται σιωπηλά και σαστισμένα. Κι έτσι που αργοπορούνε στον χορό, χρώμα παίρνουνε λευκό και χίλιες σκέψεις τις κρατάνε στον αέρα: “Άραγε θα είναι το ταξίδι μας καλό, με τούτο τον αέρα τον παγερό, για να ποτίσουμε το χώμα με νερό;” Και σαν νιφάδες πια, θαρρώ, το σχήμα παίρνουνε των αστεριών και ξεκινάνε στροβίλισμα αργό. Κι ανεβοκατεβαίνουνε στον ουρανό και πάνε πέρα-δώθε στον αέρα. Ώσπου στο τέλος φτάνουνε στο χώμα απαλά, σκεπάζοντας τη γη γλυκά. Λυώνοντας ύστερα αργά, κάποιες από αυτές νεράκι γίνονται ξανά και άλλες στον αέρα χάνονται. Και οι πιο πολλές γλιστρώντας μες σε τρύπες και σχισμές φτιάχνουνε του νερού υπόγειες φλέβες. Και ύστερα όλες μαζί ανεβαίνουνε στη γη ξανά σε ολόδροσα ποτάμια, λίμνες και πελάγη. Και σαν ο Ήλιος λάμψει πλατιά, ο αέρας ζεστός ετούτη τη φορά, πάλι τις ανεβάζει στα ουράνια. […] (Από την έκδοση)