ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Περιγραφή Προϊόντος

Γέροντας Παντελεήμων Καυσοκαλυβίτης – Στα Επαφρίζοντα Κύματα Αισχύνης του 20ου και στη Δίνη του 21ου Αιώνα

Όσα αναγράφονται στο πόνημα αυτό για τον Γέροντα Παντελεήμονα είναι μια ανταύγεια της εν Χριστώ ζωής του, και μάλιστα ο όλος βιος του εκ νεότητος αυτού υπήρξε έμπλεως μοναχικών αρετών, εξ ου και κατέστη ζων υπόδειγμα εναρέτου μοναχού.

Έζησε σε ιδιαιτέρως σκληρούς καιρούς στον πονηρόν τούτον αιώνα, όμως δεν απώλεσε την απλότητα της καρδίας του, καθώς ετρέφετο και εστηρίζετο από τον λόγον του Κυρίου.

Είναι αναμενόμενο ότι η έκθεσις διαφόρων περιστατικών στο παρόν έργο άλλους θα ικανοποιήση και άλλους θα δυσαρεστήση, σε κάποιους θα επαναφέρη στην μνήμη λησμονημένα περιστατικά και άλλοι θα παραθεωρήσουν ως ασήμαντα κάποια από όσα αναφέρονται.

Είναι, βέβαια, αδύνατον να ικανοποιήση κανείς τους πάντες και να προσαρμόση την πραγματικότητα στις προσδοκίες τους. Άλλωστε, η γνώμη των άλλων, καλή ή κακή, δεν διαμορφώνει τον εσωτερικό άνθρωπο. Ο Σπορεύς βγήκε για να σπείρη, όχι για να οργώση (Ματθ. 13, 3). Το όργωμα είναι η προετοιμασία που πρέπει να γίνη από εμάς. Ο Γέροντας Παντελεήμων εκοπίασε και καλλιέργησε την ψυχή του με προσευχή, ψαλμωδία, μελέτη του Θειου Λόγου, προετοιμάζοντάς την, για να δεχθή τα δώρα του Κυρίου. «Θύσον τω Θεω θυσίαν αινέσεως και απόδος τω Υψίστω τας ευχάς σου» (Ψαλμ. 49, 14) «και επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεως και εξελούμαι σε και δοξάσεις με» (Ψαλμ. 49, 15).

Γράφοντας για την ζωή των αγιασμένων πνευματικών μας Πατέρων δοξάζεται ο Κύριος, που με την Χάρι του στέλνει στις πονηρές ημέρες που ζούμε παραδείγματα προς μίμησι, ο οποίος και με αξίωσε να γνωρίσω τις αρετές της μοναχικής ζωής από την εφηβική μου ηλικία, ώστε, όταν συνάντησα τον Γέροντα, να αναγνωρίσω σ’ αυτόν την έμπρακτη εφαρμογή όσων εδιδάχθην.

Φύσις ισχυρά, νους καθαρός, επιζητών πάντοτε τα υψηλά, καταφρονών τα επίγεια. Αν και παιδιόθεν ή ψυχή του ήτο αφιερωμένη στον Κύριο, διαρκώς εμέμφετο εαυτόν, διότι έγινε μοναχός σε μεγάλη ηλικία, και έλεγε: «Έγινα μεγάλος μοναχός και δεν μπόρεσα να δώσω στον Χριστό τα νιάτα μου. Ας δεχθή ο Κύριος τα γεράματά μου, έστω κι αυτό το λίγο». Με πολλή ταπείνωσι ενεθυμείτο τις αμαρτίες του και είχε πείσει τον εαυτόν του ότι δεν υπήρξε άνθρωπος πιο αμαρτωλός από αυτόν. Διαβάζοντας τους βίους των Αγίων είχε ανακαλύψει αυτόν τον ασφαλή, σύντομο και ευθύ δρόμο της σωτηρίας και έλεγε: «Αφού ο Χριστός ήλθε να σώση τους αμαρτωλούς, ελπίζω να είμαι κι εγώ μέσα».

Ήτο πάντοτε ένας Γέροντας «νεάζων», με άνετες κινήσεις, ντυμένος ταπεινά, ασκητικά, με σκέψι πάντοτε καθαρή και με χαρακτηριστική σεμνότητα. Το κελλί του απλό, γεμάτο χαρτόνια γραμμένα με ευαγγελικά και πατερικά ρητά, αφίσες δικές του (ή Δευτέρα Παρουσία και το Άγιον Όρος), με πρακτικές συμβουλές και με ρητά εναντίον του οικουμενισμού.

(Από την Εισαωγή της έκδοσης)