Σὲ σχετικὴ ἀνάρτηση στὴν ἱστοσελίδα «Romfea.gr» (21-11-2025) διαβάζουμε ὅτι τὴν Τρίτη 18 Νοεμβρίου στὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο παρουσιάσθηκε ἡ ἐτήσια ἔκθεση τοῦ «Παρατηρητηρίου γιὰ τὴ μισαλλοδοξία καὶ τὶς διακρίσεις κατὰ τῶν Χριστιανῶν στὴν Εὐρώπη». Σύμφωνα μὲ αὐτήν, τὸ 2024 καταγράφηκαν 2.211 ἐγκλήματα μίσους κατὰ τῶν Χριστιανῶν στὴν Εὐρώπη μὲ ἐπιθέσεις κατὰ μεμονωμένων ἀτόμων, καθὼς καὶ μὲ ἐμπρηστικὲς ἐπιθέσεις καὶ βανδαλισμοὺς ναῶν καὶ ἄλλων χριστιανικῶν χώρων. Γαλλία, Ἀγγλία, Γερμανία, Ἱσπανία καὶ Αὐστρία εἶναι οἱ χῶρες ποὺ ἐπλήγησαν περισσότερο ἀπὸ τέτοιες ἐπιθέσεις.
Πέρα ὅμως ἀπὸ τὰ ἐγκλήματα μίσους, ποὺ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ μουσουλμάνους – ἡ Εὐρώπη ἀρχίζει ἤδη νὰ αἰσθάνεται στὴ σάρκα της τὰ ἐπίχειρα τῆς ἄκριτης εἰσδοχῆς λαθρομεταναστῶν τὰ τελευταῖα χρόνια στὰ ἐδάφη της – τὸ χειρότερο ποὺ ἐπισημαίνει ἡ ἔκθεση εἶναι πολυάριθμες περιπτώσεις νομικῶν καὶ κοινωνικῶν περιορισμῶν εἰς βάρος Χριστιανῶν ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς πολιτικοὺς θεσμοὺς τῶν χωρῶν τους. Ἔτσι «ἀρκετὰ ἄτομα διώχθηκαν βάσει νομοθεσίας περὶ “ζώνης ἀσφαλείας” (buffer zone) γιὰ τὴ σιωπηλὴ προσευχὴ κοντὰ σὲ κλινικὲς ἐκτρώσεων. (…) Ἑλβετικὸ δικαστήριο δὲν ἐπέτρεψε τὴ χρηματοδότηση ἑνὸς χριστιανικοῦ σχολείου θηλέων μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκπαίδευε ἀποκλειστικὰ κορίτσια προκαλοῦσε μιὰ μὴ ἐπιτρεπτὴ διάκριση. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἕνα ἱσπανικὸ δικαστήριο καταδίκασε μιὰ θρησκευτικὴ ἀδελφότητα ἀνδρῶν γιὰ τὴ μὴ ἀποδοχὴ στοὺς κόλπους της καὶ γυναικῶν. (…) Αὐξανόμενη μερίδα Χριστιανῶν στὴν Εὐρώπη ὑφίσταται διώξεις γιὰ τὴν εἰρηνικὴ ἔκφραση τῶν πεποιθήσεών της (…). Ἡ ἔκθεση παραθέτει πλῆθος στοιχείων, ρίχνοντας ἄπλετο φῶς σὲ αὐτὸ ποὺ ἀναφέρεται ὡς “χριστιανοφοβία”, “ἀντιχριστιανισμὸς” ἢ “ἀντιχριστιανικὸ μίσος”, προκειμένου νὰ ἀφυπνιστεῖ ἡ κοινωνία ἀλλὰ κυρίως οἱ ὑπεύθυνοι χάραξης πολιτικῆς, ὥστε νὰ προστατεύσουν τὸ δικαίωμα τῶν Χριστιανῶν στὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία στὴ σύγχρονη Εὐρώπη».
Τὸ νὰ ἐπιτίθενται στοὺς Χριστιανοὺς ἄτομα ἀλλόθρησκα καὶ μάλιστα τῆς μουσουλμανικῆς θρησκείας, ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ φανατισμὸ καὶ μισαλλοδοξία, εἶναι τέλος πάντων κατανοητό, ἂν καὶ ἀπαράδεκτο ὡς φαινόμενο μέσα στὶς ἴδιες τὶς ἑστίες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τὸ νὰ ὑφίστανται ὅμως ἐπιθέσεις οἱ Χριστιανοὶ ἀπὸ τοὺς θεσμοὺς τῶν ἴδιων τῶν χωρῶν τους, αὐτὸ εἶναι τελείως ἀδιανόητο. Εἶναι σὰν ἡ μάνα νὰ ἐπιτίθεται στὰ παιδιά της· σὰν ἕνας ὀργανισμὸς νὰ τρώγει τὸν ἑαυτό του, νὰ αὐτοαναλώνεται. Διότι μιλοῦμε γιὰ τὴν Εὐρώπη, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι θρήσκευμά της ἔχει τὸν Χριστιανισμό. Στὴν πραγματικότητα ὅμως δὲν ἔχει πλέον κανένα θρήσκευμα. Κάποτε ἦταν χριστιανική. Ποῦ βαδίζει ὅμως μ᾿ αὐτὴ τὴν πρακτική;
«Μωραίνει Κύριος ὃν βούλεται ἀπολέσαι». Ἡ Εὐρώπη ἀπεμπόλησε «de facto» τὸν Χριστό. Κι ἂν δὲν συνέλθει, θὰ καταστραφεῖ ἀπὸ μόνη της. Μὲ τὴν αὐτοκαταστροφὴ θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει…
