Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 25 Μαΐου 2025, Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. θ΄ 1-38)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα. Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ᾿ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. Ἤκουσεν ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.
ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ
1. Πνευματικὸ σκοτάδι
Ἕνα παράδοξο θαῦμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς περιέγραψε τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο: Κάποιο Σάββατο ὁ Κύριος ἔφτιαξε λίγη λάσπη μὲ τὸ σάλιο του, ἄλειψε τὰ μάτια ἑνὸς ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ εἶπε νὰ πλυθεῖ στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ· ἔτσι ὁ ἀσθενὴς ἀπέκτησε ὑγιεῖς ὀφθαλμούς, βρῆκε τὸ φῶς του. Δημιουργήθηκε ὅμως ἀναστάτωση σὲ ὅσους τὸν συναντοῦσαν τώρα ὑγιή. Τὸν ὁδήγησαν λοιπὸν στοὺς Φαρισαίους. Στὶς ἐρωτήσεις τους ὁ θεραπευμένος τυφλὸς περιέγραψε τὸ θαῦμα ποὺ τοῦ ἔκανε ὁ Ἰησοῦς. «Οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν». Οἱ Ἰουδαῖοι δυσαρεστήθηκαν. Ἔβλεπαν χειροπιαστὸ θαῦμα μπροστά τους, ὡστόσο δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ πιστέψουν. Κάλεσαν μάλιστα σὲ ἀνάκριση τοὺς γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ καὶ ἀνέκριναν ἐκ νέου τὸν ἴδιο. Παρέμειναν ὅμως ἀμετάπειστοι, κατηγορώντας τὸν Κύριο ὅτι εἶχε καταλύσει τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου.
Κάνει ἀσφαλῶς ἐντύπωση ἡ ἐμμονὴ τῶν Φαρισαίων νὰ ἀρνοῦνται ἕνα ὀφθαλμοφανὲς θαῦμα. Ἀντίστοιχη ἐμμονὴ ἔχουν καὶ ὅσοι σὲ κάθε ἐποχὴ ἀρνοῦνται νὰ πιστέψουν στὸν Χριστὸ ἐξαιτίας τοῦ ἐγωισμοῦ τους. Δὲν τοὺς λείπουν οἱ ἀποδείξεις καὶ τὰ στοιχεῖα· ἡ διάθεση λείπει, ἡ θέληση. Ὁ Θεὸς «τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμούς» (Ἰω. ιβ΄ 40). Ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν, τοὺς ἀφαίρεσε τὴν πνευματικὴ ὅραση. Ἀκόμη καὶ θαύματα νὰ δοῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, προτιμοῦν νὰ παραμείνουν στὸ πνευματικὸ σκοτάδι.
2. Θαρρετὴ ὁμολογία
Εἶναι θαυμαστὴ ἡ παρρησία, μὲ τὴν ὁποία ὁ θεραπευμένος ἀνάπηρος ἀποκρίθηκε στὶς ἐπανειλημμένες ἐρωτήσεις τῶν Φαρισαίων. Ἀφοῦ ὀνόμασε τὸν Χριστὸ προφήτη, τοὺς ἤλεγξε γιὰ τὴν πεισματικὴ ἐμμονή τους καὶ κατέληξε στὴ θριαμβευτικὴ ὁμολογία του: «Εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν». Ἐὰν ὁ Ἰησοῦς δὲν ἦταν ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιτελέσει οὔτε τὸ παραμικρὸ θαῦμα.
Μᾶς διδάσκει ἡ θαρρετὴ ὁμολογία τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ. Χωρὶς νὰ λογαριάζει τὶς συνέπειες, ὄρθωσε τὸ ἀνάστημά του καὶ ὁμολόγησε τὴν ἀλήθεια. Τέτοιο φρόνημα ὁμολογίας ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε οἱ Χριστιανοί. Καλούμαστε νὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας στὸν Κύριο καὶ σὲ ὅσα πρεσβεύει ἡ Ἐκκλησία μας μὲ παρρησία, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουμε τὸ κόστος. Νὰ ὁμολογοῦμε ὄχι μόνο μὲ τὰ λόγια μας, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ ζωή μας· μὲ τὶς καθημερινὲς ἐπιλογές μας. Νὰ φερόμαστε ὡς Χριστιανοὶ ὄχι μόνο ὅταν περιβαλλόμαστε ἀπὸ ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὅπου καὶ ἂν βρισκόμαστε· τὸ ἴδιο ἀκέραιοι καὶ ξεκάθαροι στὶς ἀρχές μας. Ἡ ζωή μας νὰ εἶναι μιὰ διαρκὴς ὁμολογία πίστεως· ἕνα ζωντανὸ Εὐαγγέλιο.
3. Ἐπίσκεψη στὸ περιθώριο
Οἱ Φαρισαῖοι, βλέποντας ὅτι δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντικρούσουν τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ πρώην τυφλοῦ, τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν αἴθουσα τῆς συνεδριάσεώς τους. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος πληροφορήθηκε τὴν ἐξέλιξη αὐτή, τὸν συνάντησε καὶ τὸν ρώτησε: «Ἐσὺ πιστεύεις στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ;» «Ποιός εἶναι, Κύριε, γιὰ νὰ Τὸν πιστέψω;», ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος. «Τὸν βλέπεις μὲ τὰ μάτια σου. Εἶναι Αὐτὸς ποὺ σοῦ ὁμιλεῖ τὴ στιγμὴ αὐτή», τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος δὲ ἀποκρίθηκε: «Πιστεύω, Κύριε», καὶ Τὸν προσκύνησε. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τέθηκε στὸ περιθώριο καὶ δέχθηκε τὴν ἀπόρριψη τῶν ἀνθρώπων, τότε τὸν συνάντησε ὁ Χριστὸς καὶ τοῦ χάρισε νέα, ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀποκάλυψη ἀπὸ αὐτὴν τοῦ αἰσθητοῦ φωτός. Τοῦ φανέρωσε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ὁμολογία τῆς πίστεώς μας κάποτε κοστίζει, ἔχει ἐπιπτώσεις. Μπορεῖ νὰ μᾶς ἀποκλείσει ἀπὸ ἐνδεχόμενη ἐπαγγελματικὴ ἐξέλιξη. Ἴσως ἔχει καὶ οἰκονομικὲς συνέπειες. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε ἔντονα στὶς ἡμέρες μας μὲ τὸ φαινόμενο τῆς «κουλτούρας ἀκυρώσεως». Φιμώνεται κάθε λόγος γιὰ ἀρχὲς καὶ ἰδανικά. Τίθεται στὸ περιθώριο ἢ διαπομπεύεται δημόσια, ὅποιος τολμήσει ν᾿ ἀντιταχθεῖ στὴν πολιτικὴ ὀρθότητα· ὅποιος διανοηθεῖ ν᾿ ἀντισταθεῖ στὴ σύγχρονη τυραννία τῆς «Νέας ἐποχῆς» καὶ σὲ ὅ,τι αὐτὴ ἐπιβάλλει.
Ὅποιος ὅμως ἔχει τὴ γενναιότητα καὶ τὸν ἡρωισμὸ νὰ ὁμολογήσει τὴν πίστη του καὶ νὰ μείνει σταθερὸς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, δέχεται τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου. Ζεῖ ἐναργῶς τὴν παρουσία του. Ἀποκαλύπτεται στὴν καρδιά του ὁ ἀληθινὸς Θεός. Μπορεῖ τότε νὰ ἀναφωνεῖ: «Κύριος ἐμοὶ βοηθός, καὶ οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος» (Ψαλ. ριζ΄ [117] 6). Ὁ Κύριος εἶναι βοηθός μου καὶ προστάτης μου. Δὲν θὰ φοβηθῶ, ὅ,τι καὶ ἂν μοῦ κάνουν οἱ ἄνθρωποι.
