Βαθύτατη θλίψη προξενεῖ στὴν ψυχὴ κάθε πιστοῦ ἡ σημερινὴ κατάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας. Διότι, σὰν νὰ μὴν ἔφθανε τὸ ἐκκλησιαστικὸ πρόβλημα τῆς Οὐκρανίας, προστίθεται τώρα καὶ αὐτὸ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων.
Πρὸς στιγμὴ φάνηκε ὅτι αὐτὸ βρῆκε τὴ λύση του μὲ τὴ σοφὴ ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς 9ης Μαΐου 2022, μὲ τὴν ὁποία ἀναγνώρισε τὴν Ἐκκλησία αὐτὴ ὡς κανονικὴ Ἐκκλησία μὲ «ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας ταύτης τὸ “Ἀχρίδος” (νοουμένης τῆς περιοχῆς τῆς δικαιοδοσίας αὐτῆς μόνον ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἐπικρατείας τοῦ κράτους τῆς Βορείου Μακεδονίας)» καὶ ὑπὸ τὸν ἀπαράβατο ὅρο ὅτι δὲν θὰ δεχθεῖ ποτὲ στὸν τίτλο της τὸ ὄνομα «“Μακεδονική” καί οἱοδήτι ἄλλο παράγωγον τῆς λέξεως “Μακεδονία”».
Αὐτὸ ἀρχικὰ τὸ ἀποδέχθηκε καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπός της Στέφανος, ὑποβαθμίζοντας τὴν ἐνέργεια τοῦ Πατριάρχου Σερβίας νὰ χορηγήσει ἀντικανονικῶς «Τόμο» αὐτοκεφαλίας στὴν Ἐκκλησία αὐτή, μὲ τὸν ὁποῖο «Τόμο», σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὴν ἀναγνώριζε ὡς «Ὀρθόδοξη Μακεδονικὴ Ἐκκλησία – Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος». Δυόμιση ὡστόσο μῆνες ἀργότερα δήλωσε ὅτι ἡ ὀνομασία «Ἀχρίδος» θὰ ἰσχύει μόνο πρὸς τὰ ἔξω. Στὴν πραγματικότητα εἶπε: «Δὲν μποροῦμε νὰ ὀνομαζόμαστε τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ “Μακεδόνες’’» (“orthodoxianewsagency.gr” 26-7-2022).
Ὠμὸς ἐμπαιγμὸς πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο! Ἔρχεται δὲ τώρα καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ὁ πραγματικὸς αἴτιος τῶν ραδιουργιῶν αὐτῶν, «μὲ ἀπόφασή της τῆς 25ης Αὐγούστου 2022 νὰ ἀναγνωρίσει τὴ ‘‘Μακεδονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία – Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος’’ ὡς αὐτοκέφαλη ἀδελφὴ Ἐκκλησία» (“romfea.gr” 26-8-2022). Ἡ ὁποία Ρωσικὴ Ἐκκλησία, κατὰ παράβαση κάθε κανόνος καὶ λογικῆς, ἔχει εἰσβάλει βίαια στὸ ἔδαφος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας μοιράζοντας πακτωλὸ ρουβλίων καὶ ἐξαγοράζοντας μὲ τὰ ἀργύρια τοῦ Ἰούδα τὶς συνειδήσεις τῶν πάμφτωχων δυστυχισμένων Ἀφρικανῶν ἱερέων. Ἰδιαιτέρως ἐπιχειρεῖ τὸ ὕπουλο αὐτὸ ἔργο στὴ Μητρόπολη Βόρειας Μαδαγασκάρης, ὅπου ἐργάζεται χρόνια τώρα ὁ ἀκάματος ἱεραπόστολος Σεβασμιώτατος Ἰγνάτιος (“fosfanariou.gr” 25-8-2022).
Τὸ εἶχε ξανακάνει αὐτὸ πρὶν ἀπὸ ἔναν αἰώνα, ὅταν ἐπεχείρησε νὰ καταλάβει τὸ Ἅγιον Ὄρος. Τότε, ἐκτὸς ἀπὸ ποταμοὺς προδοτικῶν ἀργυρίων, εἶχαν ἀποσταλεῖ στὸ Ἅγιον Ὄρος χιλιάδες ἐγκάθετοι, «ὧν οἱ πλεῖστοι σχήματι μοναχοί, ἐν δὲ τῇ πράξει πράκτορες τοῦ Πανσλαβισμοῦ» (Ἀρχιμ. Γαβριὴλ Διονυσιάτης, στὸ «Λόγος Γέροντος», ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου, σελ. 319). Ἦρθε ὅμως σειρὰ γεγονότων, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν ἐπικράτηση τοῦ κομμουνισμοῦ, ποὺ ματαίωσαν τὰ σκοτεινὰ σχέδιά τους.
Ἀλήθεια, τὰ δύο Πατριαρχεῖα Σερβίας καὶ Ρωσίας πῶς τὸ ἀποτολμοῦν;
Ἡ φίλη Ἐκκλησία τῆς Σερβίας, μὲ τὴν ὁποία ἰσχυροὶ δεσμοὶ ἀγάπης ἑνώνουν τὴν Ἑλλάδα, ἂς ξανακούσει τὴ στεντόρεια φωνὴ τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς: «Εἶναι πλέον καιρός, εἶναι ἡ δωδεκάτη ὥρα, νὰ παύσουν οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἀντιπρόσωποι νὰ εἶναι ἀποκλειστικὰ δοῦλοι τοῦ ἐθνικισμοῦ, καὶ νὰ γίνουν ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας» («Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος», σελ. 56).
Θὰ ἐπιχειρήσουν λοιπὸν νὰ ἀναστήσουν τὸ ἐθνικιστικὸ ἔκτρωμα τοῦ Πανσλαβισμοῦ; Δὲν ἀναλογίζονται τὴ μεγάλη εὐθύνη τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ;
Δὲν ἀντέχει ἄλλα τραύματα τὸ σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
