Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Τρ. ιε΄ ἑβδ. Ματθαίου (Μρ. ς΄ 1-7)
Καὶ ἐξῆλθεν ἐκεῖθεν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν πατρίδα ἑαυτοῦ· καὶ ἀκολουθοῦσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. 2 καὶ γενομένου σαββάτου ἤρξατο ἐν τῇ συναγωγῇ διδάσκειν· καὶ πολλοὶ ἀκούοντες ἐξεπλήσσοντο λέγοντες· πόθεν τούτῳ ταῦτα; καὶ τίς ἡ σοφία ἡ δοθεῖσα αὐτῷ, καὶ δυνάμεις τοιαῦται διὰ τῶν χειρῶν αὐτοῦ γίνονται; 3 οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ. 4 ἔλεγε δὲ αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ὅτι οὐκ ἔστι προφήτης ἄτιμος εἰ μὴ ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς συγγενέσι καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. 5 καὶ οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας ἐθεράπευσε· 6 καὶ ἐθαύμαζε διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν. Καὶ περιῆγε τὰς κώμας κύκλῳ διδάσκων. 7 Καὶ προσκαλεῖται τοὺς δώδεκα, καὶ ἤρξατο αὐτοὺς ἀποστέλλειν δύο δύο, καὶ ἐδίδου αὐτοῖς ἐξουσίαν τῶν πνευμάτων τῶν ἀκαθάρτων.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
Κατόπιν ἀναχώρησε ἀπό ἐκεῖ καί ἦλθε στήν πατρίδα του, τή Ναζαρέτ. Καί οἱ μαθητές του τόν ἀκολούθησαν. 2 Κι ὅταν ἦλθε ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, ἄρχισε νά διδάσκει στή συναγωγή. Καί πολλοί πού τόν ἄκουγαν, θαύμαζαν κι ἔλεγαν: Ἀπό ποῦ τά κατέχει αὐτά πού βλέπουμε κι ἀκοῦμε; Καί τί πράγμα εἶναι ἡ σοφία αὐτή πού τοῦ δόθηκε; Καί μέ ποιά δύναμη κάνει τέτοια θαύματα μέ τά χέρια του; 3 Δέν εἶναι αὐτός ὁ μαραγκός, ὁ γιός τῆς Μαρίας καί ἀδελφός τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωσῆ καί τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Σίμωνα; Καί δέν εἶναι ἐδῶ μαζί μας οἱ ἀδελφές του; Καί σκανδαλίζονταν μαζί του. Καί δέν ἤθελαν νά τόν παραδεχθοῦν ὡς προφήτη, ἀλλά τόν παρατηροῦσαν μέ καχυποψία. 4 Κι ὁ Ἰησοῦς τούς ἔλεγε ὅτι πουθενά δέν ἀρνοῦνται νά τιμήσουν ἕναν προφήτη παρά μόνο στήν πατρίδα του καί στόν κύκλο τῶν συγγενῶν του κι ἐκείνων πού μένουν στό σπίτι του. 5 Κι ἐπειδή αὐτοί ἀπιστοῦσαν, ἡ ἀπιστία τους ἐμπόδι-ζε τήν ἐνέργεια τῆς θαυματουργικῆς του δυνάμεως· γι’ αὐτό καί δέν μποροῦσε ἐκεῖ νά κάνει κανένα ἀπό τά μεγάλα θαύματά του, παρά μόνο λίγους ἀρρώστους θεράπευσε, ἀφοῦ ἔθεσε τά χέρια του ἐπάνω τους. 6 Κι ἀποροῦσε ὁ Κύριος μέ τήν ἀπιστία τους, τήν ὁποία ἔβρισκε ἀδικαιολόγητη καί βαριά, καθώς διέκρινε τά βάθη τῆς καρδιᾶς τους. Καί περιόδευε τριγύρω στά χωριά καί δίδασκε. 7 Καί προσκαλεῖ τούς δώδεκα μαθητές του κι ἄρχισε νά τούς ἀποστέλλει σέ περιοδεία δύο-δύο. Καί τούς ἔδινε ἐξουσία καί δύναμη νά βγάζουν ἀπό τούς δαιμονισμένους τά ἀκάθαρτα πνεύματα.
