ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (14/3)

Σήμερα 14/3 εορτάζουν:

• Όσιος Βενέδικτος ο εκ Νουρσίας
• Άγιος Εύσχημος ή Ευσχήμων ο Ομολογητής επίσκοπος Λαμψάκου
• Άγιος Αλέξανδρος, ο εν Πύδνη
• Άγιοι Βασίλειος και Ευφράσιος οι Μάρτυρες
• Άγιος Ευτύχιος ο Μάρτυρας και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες
• Άγιος Βονιφάτιος Επίσκοπος Ρος της Σκωτίας
• Άγιοι Πέτρος και Αφροδίσιος οι Μάρτυρες
• Άγιος Ροστισλάβος ο Πρίγκιπας Κιέβου και Σμολένσκ
• Όσιος Θεόγνωστος ο Έλλην
• Άγιος Ιωάννης του Γιούρεβιτς
• Όσιος Ανδρέας εκ Ρωσίας
• Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου του Θεοδώρου εν Ρωσία

Ὁ Ὅσιος Βενέδικτος

Στὴ Νουρ­σί­α τῆς Κεν­τρι­κῆς Ἰ­τα­λί­ας γεν­νή­θη­κε ὁ ῞Ο­σιος Βε­νέ­δι­κτος (τὸ ὄ­νο­μά του ση­μα­ί­νει στὰ Λα­τι­νι­κὰ «εὐ­λο­γη­μέ­νος») ἀ­πὸ εὐ­πό­ρους ὅ­σο καὶ εὐ­σε­βεῖς γο­νεῖς, τὸν Εὐ­τρό­πιο καὶ τὴν Ἀ­βουν­τά­ντια, γύ­ρω στὰ 480 μ.Χ.

Πο­λὺ νω­ρὶς τὸν ἔ­στει­λαν οἱ γο­νεῖς του γιὰ σπου­δὲς στὴν Ρώμη. ᾿Ε­κεῖ­νος ὅ­μως δὲν ἐν­τυ­πω­σι­ά­ζε­ται ἀ­πὸ τὰ με­γα­λεῖ­α τῆς ὀ­νο­μα­στῆς πό­λε­ως. Μὲ βα­θειὰ φι­λό­σο­φη καὶ εὐ­λα­βῆ δι­ά­θε­ση ἀ­να­ζη­τᾶ τὰ γε­μά­τα νό­η­μα καὶ αἰ­ώ­νια ἀ­ξί­α ἀ­γα­θά. Τὰ τοῦ Θε­οῦ. Γι᾿ αὐ­τὸ ἀ­πο­σύ­ρε­ται σὲ μιὰ ἐ­ρη­μι­κὴ το­πο­θε­σί­α, 75 χι­λι­ό­με­τρα νο­τί­ως τῆς Ρώμης, τὸ Σουμ­πι­ά­κο, σ᾿ ἕ­να σπή­λαι­ο κον­τὰ σὲ λί­μνη, καὶ ἀ­σκεῖ­ται πνευ­μα­τι­κῶς, μέ­σα στὰ πλα­ί­σια τῆς ᾿Ορ­θο­δό­ξου Μο­να­χι­κῆς Πο­λι­τε­ί­ας.

᾿Ε­δῶ πρέ­πει νὰ ση­μει­ώ­σου­με ὅ­τι ὁ Μο­να­χι­σμὸς στὴ Δύση εἶ­χε δι­α­δο­θῆ ἀ­πὸ τὸν Μέγα Ἀ­θα­νά­σιο, ὅ­ταν αὐ­τὸς εἶ­χε βρε­θῆ ἐ­κεῖ ἐ­ξό­ρι­στος ἀ­πὸ τὸ 336 μ.Χ. καὶ ἑ­ξῆς. ῾Ω­στό­σο, ὅ­λα αὐ­τὰ τὰ χρό­νια δὲν εἶ­χε δη­μι­ουρ­γη­θῆ κά­τι ὀρ­γα­νω­μέ­νο. Ὁ ῞Ο­σιος Βε­νέ­δι­κτος ἔ­γι­νε τὸ εὐ­λο­γη­μέ­νο σκεῦ­ος τῆς Θε­ί­ας Προ­νο­ί­ας, ὥ­στε νὰ τε­θοῦν οἱ βά­σεις γιὰ τὴν συ­στη­μα­τι­κὴ πνευ­μα­τι­κὴ ἄ­σκη­ση τῶν φι­λο­θέ­ων ψυ­χῶν στὸ Δυ­τι­κὸ Βυ­ζά­ντιο, ὅ­πως στὴν Ἀ­να­το­λὴ πρω­το­πό­ροι μὲν ὑ­πῆρ­ξαν ὁ ὅ­σιος Πα­χώ­μιος (323) καὶ ὁ Μέγας Βα­σί­λει­ος (370), ἐν συ­νε­χε­ί­ᾳ δὲ πε­ραι­τέ­ρω δι­ορ­γα­νω­ταὶ οἱ «Κοι­νο­βι­άρ­χαι» καὶ «Κα­θη­γη­ταὶ τῆς ᾿Ε­ρή­μου» Εὐ­θύ­μιος (377-473), Θε­ο­δό­σιος (423-529) καὶ Σάββας (439-532).

῏Η­ταν 30 ἐ­τῶν πε­ρί­που ὁ μέ­χρι τό­τε ἐ­ρη­μί­της Βε­νέ­δι­κτος, ὅ­ταν μιὰ μι­κρὴ συ­νο­δε­ί­α Μο­να­χῶν σὲ πα­ρα­κε­ί­με­νη το­πο­θε­σί­α τὸν πα­ρε­κά­λε­σε νὰ τε­θεῖ ἐ­πι­κε­φα­λῆς των, νὰ τοὺς συν­το­νί­ζει κοι­νο­βια­κῶς καὶ νὰ τοὺς κα­θο­δη­γεῖ πνευ­μα­τι­κῶς. ᾿Ε­κεῖ­νος ἐ­δί­στα­ζε, δι­ό­τι εἶ­χε ὑπ᾿ ὄ­ψη του Κα­νό­νες ποὺ ρυθ­μί­ζουν τὰ τῆς Μο­να­χι­κῆς Πο­λι­τε­ί­ας, αὐ­τοὶ δέ, κα­κῶς συ­νη­θι­σμέ­νοι, δὲν ἦ­ταν σὲ θέ­ση νὰ τοὺς δε­χθοῦν. Ἔ­τσι, ὁ­δη­γή­θη­κε μᾶλ­λον στὸ νὰ ἱ­δρύ­σει ἐ­ξαρ­χῆς Μο­νύ­δρια. Ἤ­θε­λε νὰ εἶ­ναι μι­κρὲς συ­νο­δεῖ­ες, γύ­ρω ἀ­πὸ κά­ποι­ον κα­τηρ­τι­σμέ­νο μα­θη­τή του, οἱ ὁ­ποῖ­ες συ­νο­δεῖ­ες δὲν ἀ­πεῖ­χαν πο­λὺ με­τα­ξύ τους. Ἔ­τσι στὴν δε­ξιὰ ὄ­χθη τοῦ πο­τα­μοῦ Ἄ­νιο, δη­μι­ουρ­γή­θη­καν σύ­ντο­μα 12 Μο­να­στη­ρά­κια μὲ 12 μο­να­χοὺς τὸ κα­θέ­να. Καὶ ἐ­πο­ρε­ύ­ον­το ὅ­λα «τῷ φό­βῳ τοῦ Κυ­ρί­ου, καὶ τῇ πα­ρα­κλή­σει τοῦ Ἁ­γί­ου Πνε­ύ­μα­τος» (Πράξ. θ´ 31), μὲ πνευ­μα­τι­κὴ συγ­κέ­ντρω­ση, φι­λή­συ­χη ἐρ­γα­σί­α καὶ πνευ­μα­τι­κὴ οἰ­κο­δο­μή.

῾Ω­στό­σο, ὁ πει­ρα­σμὸς δὲν ἄρ­γη­σε νὰ πλή­ξει τὸν ἄν­θρω­πο τοῦ Θε­οῦ. ῾Ι­ε­ρεὺς Φλω­ρέ­ντιος, ἐ­φη­μέ­ριος τῆς γει­το­νι­κῆς πό­λε­ως, ἐ­νο­χλή­θη­κε ἀ­πὸ τὴν φή­μη τοῦ Ὁ­σί­ου καὶ προ­σπα­θεῖ μὲ ποι­κί­λους τρό­πους νὰ τὸν ἀ­πο­μα­κρύ­νει. Ἀόργητος καὶ ὑ­πο­χω­ρη­τι­κὸς ὁ ῞Ο­σιος, ἀ­πο­φα­σί­ζει νὰ με­τα­κι­νη­θεῖ μὲ πο­λὺ λί­γους μα­θη­τάς του νο­τι­ώ­τε­ρα, στὸ ὄ­ρος Κα­σί­νο. ᾿Ε­κεῖ, τὸ 529 μ.Χ. ἀ­νε­γε­ί­ρει ἐ­ξαρ­χῆς Μο­νή, ἡ ὁ­πο­ί­α θε­ω­ρεῖ­ται καὶ ἡ πρώ­τη τῆς Εὐ­ρώ­πης καὶ φέ­ρει τὸ ὄ­νο­μά του, καὶ ἐ­πι­δί­δε­ται ἀ­πε­ρί­σπα­στος στὸ πνευ­μα­τι­κὸ ἔρ­γο του. Σχε­τι­κὰ κον­τά, σὲ ἀ­πό­στα­ση 7 χι­λι­ο­μέ­τρων, ἔρ­χε­ται νὰ μο­νά­σει καὶ ἡ ἀ­δελ­φή του Σχο­λα­στι­κή, κά­τω ἀ­πὸ τὴν κα­θο­δή­γη­ση τοῦ ἰ­δί­ου.

᾿Εν τῷ με­τα­ξὺ ὅ­λη ἡ πε­ρι­ο­χὴ πο­λὺ τα­λαι­πω­ρεῖ­ται ἀ­πὸ τοὺς ᾿Ο­στρο­γότ­θους, οἱ ὁ­ποῖ­οι, ση­μει­ω­τέ­ον, ἦ­σαν αἱ­ρε­τι­κοὶ Ἀ­ρεια­νοί. Ὁ ἴ­διος ὁ ἀρ­χη­γός τους, Το­τί­λας, ἐμ­φα­νί­ζε­ται μιὰ μέ­ρα στὴν Μο­νή. Ὁ ῞Ο­σιος μὲ θε­ί­α φώ­τι­ση τὸν ἀ­να­γνω­ρί­ζει καὶ τοῦ λέ­γει· «Πολ­λὲς ἀ­νο­μί­ες ἔ­κα­νες καὶ κά­νεις. Στα­μά­τη­σε ἐ­πι­τέ­λους τὶς βαρ­βα­ρό­τη­τες. Θὰ βα­σι­λε­ύ­σεις, ναί. Ἀλ­λὰ σὲ 10 χρό­νια θὰ ἀ­πο­θά­νεις. ῾Ε­τοι­μά­σου». Αὐ­τὸ καὶ ἔ­γι­νε. Κυ­ρί­ευ­σε τὴν Ἰ­τα­λί­α καὶ τὴν Σι­κε­λί­α, ἀ­να­με­τρώ­με­νος συ­νε­χῶς μὲ τὸν Στρα­τη­γὸ Βε­λισ­σά­ριο, βα­σί­λευ­σε δὲ ἀ­πὸ τὸ 542 ἕ­ως τὸ 552 μ.Χ.

Μὲ τὸ ἴ­διο προ­ο­ρα­τι­κὸ χά­ρι­σμα ὁ ῞Ο­σιος προ­εῖ­δε καὶ τὴν κα­τα­στρο­φὴ τῆς Μο­νῆς, ποὺ θὰ ἐ­γί­νε­το με­τὰ τὸν θά­να­τό του ἀ­πὸ τοὺς Λογ­γο­βάρ­δους (τὸ 577 μ.Χ.), καὶ μὲ τὴν σύ­ντο­νη καὶ δα­κρύ­βρε­κτη προ­σευ­χή του ἐ­ξα­σφά­λι­σε ἀ­πὸ τὸν ἅ­γιο Θε­ὸ τὴν πλη­ρο­φο­ρί­α ὅ­τι του­λά­χι­στον οἱ μο­να­χοί του δὲν θὰ βλα­βοῦν.

᾿Εν τῷ με­τα­ξὺ ἀ­πο­θνή­σκει ἡ ἀ­δελ­φή του μο­να­χὴ Σχο­λα­στι­κὴ καὶ τὴν ἐν­τα­φι­ά­ζει μέ­σα στὸν Να­ὸ τοῦ Τι­μί­ου Προ­δρό­μου, στὸ ῎Ο­ρος Κα­σί­νο. Καὶ ὁ ἴ­διος με­τὰ ἀ­πὸ λί­γο και­ρὸ προ­αι­σθά­νε­ται τὸν θά­να­τό του, πα­ρα­κα­λεῖ νὰ ἑ­τοι­μά­σουν τὸ μνῆ­μα του καὶ νὰ τὸν με­τα­φέ­ρουν μέ­σα στὸν Ναό, ὅ­που κοι­νώ­νη­σε μὲ εὐ­λά­βεια καὶ πα­ρέ­δω­σε τὸ πνεῦ­μα του στὶς 14 Μαρ­τί­ου τοῦ 550 μ.Χ.

Σὲ ὁ­λό­κλη­ρη τὴν Δύση θε­ω­ρεῖ­ται ὁ γε­νάρ­χης τῶν Μο­να­χῶν καὶ ὁ πα­τὴρ τοῦ Μο­να­χι­σμοῦ. ῾Ω­στό­σο, τὸ πνεῦ­μα του, αὐ­το­ύ­σιο τῆς ᾿Ορ­θο­δο­ξί­ας πνεῦ­μα, ποὺ φω­τί­ζει καὶ Δύση καὶ Ἀ­να­το­λή, θὰ πρέ­πει νὰ ἐμ­πνέ­ει καὶ νὰ κα­θο­δη­γεῖ ὅ­λους μας. «Τὰ τῆς εἰ­ρή­νης» νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κου­με καὶ «τὰ τῆς οἰ­κο­δο­μῆς» (Ρωμ. ιδ´ 19). Γιὰ τὴν ψυ­χή μας με­ρι­μνοῦ­με καὶ ἐρ­γα­ζό­με­θα καὶ ἀ­γω­νι­ζό­με­θα ἐ­πὶ γῆς. Αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ κύ­ριο ἔρ­γο τῆς ζω­ῆς μας. Οἱ Μο­να­χοὶ καὶ οἱ ῾Ι­ε­ρεῖς πρω­τί­στως. Προ­πο­ρευ­ό­με­νοι. Ἀλ­λὰ καὶ ὅ­λοι οἱ πι­στοί. Πνεῦ­μα ἡ­συ­χί­ας, σε­μνό­τη­τος, τα­πει­νό­τη­τος καὶ πε­ρι­συλ­λο­γῆς ἂς μᾶς δι­α­κρί­νει. Φι­λο­πρό­ο­δοι ἂς εἴ­με­θα, ἀλ­λὰ χω­ρὶς κο­σμι­κὰ ἄγ­χη καὶ φι­λο­δο­ξί­ες ἢ ζη­λο­τυ­πί­ες, χω­ρὶς ἀν­τα­γω­νι­σμοὺς καὶ μι­κρό­τη­τες. Πόθος καὶ μέ­ρι­μνά μας ὁ ἐ­ξα­για­σμός μας, ἡ σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς μας, ἡ κλη­ρο­νο­μί­α τῆς οὐ­ρα­νί­ου Βα­σι­λε­ί­ας. Τότε οἱ Ἅ­γιοι θὰ εὐ­φρα­ί­νον­ται καὶ θὰ εὑ­ρί­σκων­ται κον­τά μας. Τότε θὰ ἀ­να­μορ­φώ­νε­ται ἡ ἐ­πο­χή μας. Τότε θὰ δο­ξά­ζε­ται ἐν οὐ­ρα­νῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς ὁ Χα­ρι­το­δό­της Κύριος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός.

Σημ.· ᾿Ε­ξαι­ρε­τι­κὰ ἔγ­κυ­ρη βι­ο­γρα­φί­α τοῦ Ὁ­σί­ου ὑ­πάρ­χει στὸ ἔρ­γο τοῦ ἁ­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου ᾿Ε­πι­σκό­που Ρώμης τοῦ Δι­α­λό­γου (540-604 μ.Χ.), τὸ ὁ­ποῖ­ο ἔ­χει ἐκ­δο­θῆ στὴν Σκή­τη τῆς Ἁ­γί­ας Ἄν­νης Ἄ­θω μὲ τὸν τίτ­λο· Βίοι Ἀ­γνώ­στων Ἀ­σκη­τῶν 1988. ᾿Ε­πί­σης βλ. Ὁσ. Βε­νε­δί­κτου, Κα­νο­νι­σμὸς ᾿Ορ­θο­δό­ξου Μο­να­χι­κοῦ Βίου, με­τά­φρ. Πα­ύ­λου ῾Ι­ε­ρο­μο­νά­χου, Ἄ­θως 1986.

«Ἀ­πό τό πε­ρι­ο­δι­κό «Ο ΣΩΤΗΡ»

Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ὁ ἐν Πίδνῃ

Ὁ Ἅγιος αὐτός, στὴν ἀρχὴ βρισκόταν στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης. Ἀργότερα ὅμως, ἔλαμψε σὰν ἀστέρας πολύφωτος μὲ τὴν καλή του ὁμολογία. Διότι ἔκανε δριμύτατο ἔλεγχο στὴν
πλάνη τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ καταπλήγωσε μὲ τὰ λόγια του τὸν νοητὸ διάβολο. Ὁπότε οἱ πλανεμένοι εἰδωλολάτρες, μὴ μπορώντας νὰ ὑποφέρουν τὸ θάῤῥος καὶ τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου, προσπάθησαν νὰ νικήσουν τὴν μεγαλοψυχία του μὲ διάφορους τρόπους καὶ κολακεῖες. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν μπόρεσαν, τὸν ἀποκεφάλισαν. Ὁ Θεὸς ὅμως τὸν ἀντάμειψε μὲ τὸ ἰαματικὸ χάρισμα, διότι τὸ ἱερὸ λείψανό του γιατρεύει κάθε ἀσθένεια ἐκείνων ποὺ προστρέχουν σ᾿ αὐτὸ μὲ πίστη.

Ὁ Ἅγιος Εὔσχημος ἢ Εὐσχήμων ὁ Ὁμολογητὴς ἐπίσκοπος Λαμψάκου

Ἔζησε στὰ χρόνια τῶν εἰκονομάχων. Παρ᾿ ὅλο ποὺ οἱ βασιλικὲς διαταγὲς ἐπέβαλλαν αὐστηρότατες ποινές, ἐναντίον αὐτῶν ποὺ ὑπερασπίζονταν τὶς ἅγιες εἰκόνες, ὁ ἅγιος Εὔσχημος ἐξετέλεσε τὸ καθῆκον του ὑπὲρ αὐτῶν, μὲ ὅλο του τὸ θάῤῥος. Καταγγέλθηκε, ἐξορίστηκε καὶ φυλακίστηκε. Ἀλλ᾿ ὑπέστη τὸ διωγμὸ μὲ ὅλη τὴν χαρά, ποὺ ἔφερε σ᾿ αὐτὸν ἡ συναίσθηση, ὅτι μαχόταν γιὰ τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία. Ὁ σεπτὸς ἐπίσκοπος διακρίθηκε καὶ γιὰ τὰ φιλάνθρωπα αἰσθήματά του. Οἱ φτωχοὶ ἀνακουφίζονταν πατρικότατα μὲ τὶς πατρικές του φροντίδες. Καὶ σ᾿ αὐτὴ ἀκόμα τὴν ἐξορία του, εὐσεβεῖς ἐπισκέπτες τοῦ δώριζαν διάφορα χρηματικὰ ποσά, ποὺ ὅλα τὰ διέθετε γιὰ τοὺς ἀπόρους. Ὑπῆρξε λοιπὸν ἐπίσκοπος γνήσιος καὶ ἀληθινός, ποιμένας φιλόστοργος καὶ ἡρωικός, καὶ δίκαια ἡ Ἐκκλησία τὸν κατέταξε μεταξὺ τῶν ἁγίων της ὁμολογητῶν.

Οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδρος καὶ Διονύσιος οἱ «Βασιλικοί» – Βασίλειος καὶ Εὐφράτης

Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, ἴσως τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων. Δὲν ὑπάρχουν ἐπαρκεῖς βιογραφικὲς πληροφορίες. Ἡ μνήμη τους τὴν 13η ἢ 14η Μαρτίου.

Οἱ Ἅγιοι Φρόντων καὶ Φρόνιμος

Δὲν ὑπάρχουν πληροφορίες γιὰ τὸν χρόνο τοῦ μαρτυρίου τους. Μόνο ὅτι μαρτύρησαν στὴ Θεσσαλονίκη ἐπὶ Μαξιμιανοῦ, μαζὶ μὲ τοὺς πιὸ πάνω μάρτυρες.

Ὁ Ὅσιος Θεόγνωστος ὁ Ἕλλην

Μητροπολίτης Κιέβου καὶ πάσης Ῥωσίας (+ 1358).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τοῦ Γιούρεβιτς (Ῥῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλός.

Ὁ Ἅγιος Boniface (Σκωτσέζος)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.