Σήμερα 3/3 εορτάζουν:
- Άγιοι Ευτρόπιος, Κλεόνικος και Βασιλίσκος
- Άγιος Θεοδώρητος ο Ιερομάρτυρας, πρεσβύτερος Αντιοχείας
- Όσιοι Ζήνων και Ζωίλος
- Οσία Πιαμούν η Παρθένος
- Οσία Αλεξάνδρα η εξ Αλεξανδρείας
- Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου του Βολοκολάμσκ εν Ρωσία
- Άγιος Ιωάννης Πατριάρχης Γεωργίας
- Άγιοι Εννέα Μάρτυρες οι εκ Γεωργίας
Οἱ Ἅγιοι Εὐτρόπιος, Κλεόνικος καὶ Βασιλίσκος
Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Εὐτρόπιος, Κλεόνικος καὶ Βασιλίσκος κατάγονται ἀπὸ τὴ φημισμένη πόλη τοῦ Πόντου τὴν Ἀμάσεια. Ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ σκληροῦ διώκτου Διοκλητιανοῦ (286-305 μ.Χ.). Ἀξιώθηκαν ἀπὸ τὸν πανάγιο Θεὸ νὰ εἶναι συγγενεῖς καὶ συστρατιῶτες τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος. Οἱ τρεῖς αὐτοὶ ἅγιοι καὶ συγγενεῖς τοῦ ἁγίου Θεοδώρου ἦταν πολὺ ἀγαπημένοι μεταξύ τους.
Τοὺς συνέδεε βαθειὰ καὶ κοινὴ καὶ θερμὴ πίστη στὸν Σωτῆρα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Τὸ θέαμα ὅμως τῶν πιστῶν καὶ εὐλαβῶν αὐτῶν νέων προξένησε ἐντύπωση στὸν ἔπαρχο – ἡγεμόνα Ἀσκληπιόδοτο. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει τόσο ἰσχυρὴ πίστη σὲ νέους ἀνθρώπους καὶ μάλιστα σὲ ἐποχὴ τόσων ἀπειλῶν καὶ διωγμῶν;
Μὲ ἐντολή του λοιπὸν τούς συνέλαβαν. Κι ἐπειδὴ πίστευαν στὸν Χριστό, τοὺς μαστίγωσε καὶ τοὺς τρεῖς.
Τὸν Εὐτρόπιο μάλιστα διέταξε νὰ τὸν κτυπήσουν στὸ στόμα, ἐπειδὴ τόλμησε νὰ ἐλέγξει μὲ ἔντονο καὶ αὐστηρὸ τρόπο τὸν ἡγεμόνα.
Ὅμως οἱ πληγὲς καὶ τὰ τραύματα τῶν ἁγίων ἔκλεισαν μὲ τὴν θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος. Γεμᾶτος μῖσος ὁ ἔπαρχος διατάσσει τώρα τὴν φυλάκιση τῶν ἁγίων, μήπως καὶ μέσα στὴ σκοτεινὴ φυλακὴ καμφθεῖ ἡ πίστη τους. Ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο συνέβη ἐκεῖ. Οἱ Μάρτυρες ζοῦν μὲ ἀνθηρὴ πίστη μέσα σὲ πλούσια Χάρη καὶ φῶς Χριστοῦ. Μὲ γενναιότητα ὑπομένουν τὶς κακουχίες καὶ τὶς στερήσεις τῆς φυλακῆς. Ἀσκοῦν μάλιστα ἰδιαίτερη ἱεραποστολικὴ δράση πρὸς τοὺς συγκρατουμένους τους. Γίνονται κήρυκες Χριστοῦ, «στόματα Χριστοῦ» μὲ τὸ ὑπομονητικὸ καὶ σεμνὸ ἦθος τους, προπαντὸς ὅμως μὲ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ τὴν καλωσύνη ποὺ δείχνουν πρὸς ὅλους ἀδιακρίτως. Πολλοὶ κρατούμενοι εἰδωλολάτρες βλέποντας ἀπὸ τόσο κοντὰ τὸ ὕψος τῆς χριστιανικῆς πίστεώς τους καὶ τῆς ἀρετῆς τους σαγηνεύονται ἀπὸ τὸν Χριστό, ποὺ λατρεύουν οἱ τρεῖς φίλοι, καὶ γίνονται καὶ αὐτοὶ Χριστιανοί.
Οἱ εἰδήσεις ὅμως αὐτὲς δὲν ἄργησαν νὰ φθάσουν καὶ πάλι στὸν Ἀσκληπιόδοτο. Καλεῖ λοιπὸν σὲ ἀνάκριση τὸν Κλεόνικο ὡς ἐκπρόσωπο τῶν τριῶν καὶ προσπαθεῖ μὲ κολακεῖες καὶ δῶρα καὶ μὲ ὑποσχέσεις γιὰ δόξες καὶ τιμὲς νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος ὅμως παραμένει ἀλύγιστος στὴν πίστη καί, ὅπως σημειώνει ὁ ἱερὸς συναξαριστής, «ἐνέπαιξε καὶ τὴν ἀγνωσίαν τοῦ ἡγεμόνος καὶ τὴν ἀσθένειαν τῶν εἰδώλων». Καὶ ἐνῶ τελοῦνταν ἡ θυσία τῶν εἰδώλων, ὁ Κλεόνικος μὲ τὴν θερμή του προσευχὴ ἔκανε συντρίμμια τὸ ἄγαλμα τῆς ψεύτικης θεᾶς Ἀρτέμιδος.
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐξαγρίωσε περισσότερο τὸν ἔπαρχο. Ἀκολούθησε σκληρὴ μαστίγωση καὶ τῶν τριῶν…
Ἀλλὰ καὶ πάλι στὸ πλευρὸ τῶν ἁγίων Μαρτύρων μπροστὰ στὸ περίεργο συνωστισμένο πλῆθος ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Τήρωνα καὶ θεράπευσε τὶς πληγὲς τῶν τριῶν γενναίων πιστῶν στρατιωτῶν.
Τὸ παράδοξο αὐτὸ θέαμα ὁδήγησε στὴν πίστη πολλοὺς ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι βαπτίσθηκαν στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δὲν παρέμειναν ὅμως ἀκόμη πολὺ στὴ γῆ αὐτή. Οἱ νεοφώτιστοι ἀποκεφαλίστηκαν ὅλοι μὲ διαταγὴ τοῦ αἱμοσταγοῦς ἐπάρχου.
Ἡ ὀργή του τέλος στράφηκε καὶ ἐναντίον τῶν τριῶν ὑπευθύνων, τοῦ Εὐτροπίου, τοῦ Κλεονίκου καὶ τοῦ Βασιλίσκου. Γι’ αὐτοὺς βράζουν πίσσα σὲ τρεῖς λέβητες. Καὶ περιλούουν τοὺς Μάρτυρες. Ἡ καυτὴ ὅμως πίσσα κατέκαυσε τοὺς δημίους ἀλλὰ ἄφησε ἀβλαβῆ τὰ σώματα τῶν τριῶν γενναίων Μαρτύρων. Γι’ αὐτοὺς ὁ Κύριος ἔκρινε ἄλλο τέλος. Τοὺς ἀξίωσε νὰ ἔχουν ἐνδοξότερο θάνατο.
Γιὰ τὸν Εὐτρόπιο καὶ τὸν Κλεόνικο ἡ τυφλωμένη ἐμπάθεια τοῦ Ἀσκληπιοδότου διέταξε τὸ σκληρὸ μαρτύριο τῆς Σταυρώσεως. Ἔτσι ἀξιώθηκαν οἱ δύο πρῶτοι νὰ γίνουν μιμητές τοῦ ἐσταυρωμένου Κυρίου.
Στὶς 3 Μαρτίου τοῦ ἔτους 308 δέχθηκαν τὸ στεφάνι τῆς δόξας!… Ὁ Βασιλίσκος κλείσθκε ἰσόβια στὴ φυλακή. Μετὰ ἀπὸ μερικὰ χρόνια παρέδωσε εὐτυχὴς τὴν μακαρία ψυχή του στὸν Οὐράνιο Στρατηγό του Κύριο Ἰησοῦ.
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τὴ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Εὐτροπίου, Κλεονίκου καὶ Βασιλίσκου στὶς 3 Μαρτίου. Μέσα στὴν ἱερὰ περίοδο τοῦ κατανυκτικοῦ Τριωδίου, κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι ἐπιδιώκουμε συστηματικότερο ἀγῶνα κατὰ τῆς ἁμαρτίας, οἱ ἅγιοι αὐτοὶ μᾶς δίνουν τὸ σύνθημα: Ὅπως καὶ ἐκεῖνοι ἔτσι καὶ μεῖς νὰ ἀγωνιζόμαστε ἑνωμένοι μὲ τοὺς ἄλλους πιστούς. «Μιᾷ ψυχῇ συναθλοῦντες τῇ πίστει τοῦ εὐαγγελίου» (Φιλιπ. α΄ 27). Νὰ συναθλοῦμε μὲ μιὰ ψυχή, μὲ τὰ ἴδια φρονήματα, μὲ τὰ ἴδια ὁράματα καὶ ἰδανικά. Ὁ «σύμψυχος» αὐτὸς ἀγώνας διώχνει κλονισμοὺς ἢ ἀμφιταλαντεύσεις, δίνει χαρὰ στὴν ψυχή, ἐξασφαλίζει μὲ εὐκολία τὴ νίκη· ὁδηγεῖ καὶ στὸ ἔνδοξο τέρμα ποὺ εἴθε ὅλοι μὲ τὴ δύναμη καὶ τὴ Χάρη τοῦ Κυρίου μας νὰ κερδίσουμε.
«Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»
Ὁ Ἅγιος Θεοδώρητος ἱερομάρτυρας, πρεσβύτερος Ἀντιοχείας
Ἦταν τὰ θλιβερὰ χρόνια τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτη, ποὺ ὁ ἀσεβὴς αὐτὸς αὐτοκράτορας ἐξεδίωκε τὴν Ἐκκλησία, προσπαθώντας ν΄ ἀναστηλώσει τὴν εἰδωλολατρία. Οἱ διωγμοὶ αὐτοὶ βέβαια, ἐπεκτάθηκαν καὶ στὴν Ἀντιόχεια τὴν Μεγάλη. Πολλοὶ ὅμως ἀπὸ τοὺς κληρικούς της, ἔμειναν ἀκλόνητοι στὴν παράταξή τους, προστατεύοντας καὶ ἐνθαῤῥύνοντας τὸ ποίμνιο μὲ τὴν παρουσία τους. Μεταξὺ τῶν ἡρῴων αὐτῶν ἦταν καὶ ὁ Θεοδώρητος. Συνελήφθη λοιπὸν ἀπὸ τὸν ἔπαρχο τῆς πόλης (Ἰουλιανὸ ὀνομαζόμενο, ποὺ κατὰ τὸν Σ. Εὐστρατιάδη ἦταν θεῖος τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη), ἀλλὰ διατήρησε ὅλη τὴν ἀκεραιότητα τοῦ θάῤῥους του. Ὁ ἔπαρχος στὴν ἀρχὴ τὸν περιποιήθηκε. Καὶ τόνισε τὴν μεγάλη ἀξία τοῦ Θεοδωρήτου, τὴν εὐφυΐα καὶ τὴν παιδεία του. Κατέληξε δὲ προτρέποντας τὸν Θεοδώρητο νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸ Χριστό, καὶ νὰ προσέλθει στὴ θρησκεία τῶν εἰδώλων. Ὁ Θεοδώρητος τὸν ἄκουσε μὲ ὑπομονή, καὶ κατόπιν μεταξὺ ἄλλων εἶπε στὸν ἔπαρχο: «Πῶς νὰ προδώσω τὴν ἀλήθειαν, πῶς νὰ λιποτακτήσω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς, πῶς νὰ ἀφήσω τὴν χριστιανικὴν ἐλπίδα, τὴν χύνουσαν τόσον φῶς καὶ τόσην παρηγοριὰν εἰς τοὺς ζοφώδειςὁρίζοντας τοῦ βίου, πῶς νὰ φανῶ τόσον ἀχάριστος πρὸς τὸν Χριστόν μου, ὁ ὁποῖος ὑπὲρ ἐμοῦ ἔχυσε τὸ αἷμα του; Εἶμαι καὶ θὰ μείνω χριστιανός». Ὁ ἔπαρχος, ἐξεπλάγη μὲν ἀπὸ τὸ θάῤῥος του, διέταξε ὅμως καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν.
Οἱ Ὅσιοι Ζήνων καὶ Ζωΐλος
Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά.
Ἡ Ὁσία Πιαμοῦν ἡ Παρθένος
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ ἔζησε τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. Νωρὶς στερήθηκε τὸν πατέρα της, ἀλλὰ ἡ μητέρα της τὴν ἀνέθρεψε καὶ τὴν πότισε μὲ τὰ νάματα τῆς χριστιανικῆς εὐσέβειας. Μητέρα καὶ κόρη δόθηκαν μὲ ὅλη τους τὴν καρδιὰ σὲ ἔργα εὐσπλαχνίας καὶ φιλαδελφίας. Μὲ τὸ μικρὸ τοὺς εἰσόδημα καὶ μὲ κόπους τῶν χεριῶν τους, παρηγοροῦσαν ἀσθενεῖς καὶ θλιβομένους. Ἐπίσης στήριζαν τὴν κλονισμένη πίστη τῶν γυναικῶν καὶ ἡ διαγωγὴ τους ἐνέπνεε ἀγάπη καὶ σεβασμό. Ὅταν πέθανε ἡ μητέρα της, ἡ Πιαμοῦν αὔξησε τοὺς κόπους της στὶς ὑπηρεσίες τῶν εὐαγγελικῶν ἀγαθῶν. Ἡ ἁγιότητά της εἶχε φθάσει καὶ σὲ ἄλλες πόλεις. Κάποτε μάλιστα, κατάφερε μόνη της νὰ σώσει τὴν γενέτειρα πόλη της ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, ὅταν δήλωσε σ΄ αὐτοὺς τὸ ὄνομά της. Στὸ ἄκουσμα ἐκεῖνοι θυμήθηκαν τὸν Θεὸ καὶ ἀποχώρησαν εἰρηνικά. Ἡ Ἁγία πέθανεμέσα σὲ ἄπειρες εὐλογίες καὶ γενικὸ ἦταν τὸ πένθος τὴν ἡμέρα τῆς κηδείας της.
Ὁ Προφήτης Ἰωὰδ ἢ Ἰωήλ
Περιττῶς ἐδῶ ἐπαναλαμβάνεται ἡ μνήμη του. Βλέπε βιογραφία του τὴν 30η Μαρτίου, ὅπου καὶ ἡ κυρίως μνήμη του.
