Παρασκευή 29 Ἰανουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Καὶ ἡ πόλις τετράγωνος κεῖται, καὶ τὸ μῆκος αὐτῆς ὅσον καὶ τὸ πλάτος. καὶ ἐμέτρησε τὴν πόλιν ἐν τῷ καλάμῳ ἐπὶ σταδίους δώδεκα χιλιάδων· τὸ μῆκος καὶ τὸ πλάτος καὶ τὸ ὕψος αὐτῆς ἴσα ἐστί."
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Καί ἡ πόλις εἶναι κτισμένη τετράγωνη, πού συμβολίζει τήν στερεότητα, τελειότητα καί τό ἀδιάσειστον αὐτῆς. Καί τό μάκρος της εἶναι ὅσον καί τό πλάτος της. Καί ἐμέτρησε τήν πόλιν μέ τό χρυσό καλάμι καί ἐξετείνετο αὕτη εἰς δώδεκα χιλιάδες στάδια, δηλαδή εἰς χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα, συμβολικός ἀριθμός πού σημαίνει τό ὑπερβολικόν μέγεθος καί τήν εὐρυχωρίαν τῆς πόλεως. Καί τό μάκρος της Κί τό πλάτος της καί τό ὕψος της εἶναι μεταξύ των ἴσα" (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
"῾Η πόλις πού ἔβλεπα ἐμπρός μου, συνεχίζει ὁ θεόπτης ᾿Απόστολος, λαμποκοποῦσε σάν κρυστάλλινο διαμάντι. Καί βλέπω τότε τόν ἄγγελο πού μέ ὡδηγοῦσε νά μετρᾷ μέ ἕνα χρυσό καλάμι τίς διαστάσεις της. Τό καλάμι ἦταν χρυσό, διότι χρυσῆ, ἀνεκτιμήτου ἀξίας ἦταν καί ἡ πόλις. ᾿Εμέτρησε γύρω-γύρω ὅλο τό τεῖχος της. Εἶδα δέ ὅτι ἡ πόλις αὐτή ἦταν τετράγωνη. «…ἡ πόλις τετράγωνος κεῖται», γράφει. ῞Οσο ἦταν τό μῆκος της, τόσο ἦταν καί τό πλάτος της. Συγκεκριμένα κάθε πλευρά τοῦ τείχους πού τήν περιέβαλλε εἶχε μῆκος δώδεκα χιλιάδες στάδια, χίλια πεντακόσια δηλαδή χιλιόμετρα.
Τό τεῖχος της εἶχε ὕψος ἑκατόν σαράντα πήχεις, ἑβδομῆντα περίπου μέτρα, καί ἔτσι μποροῦσες νά ἰδῇς καί νά θαυμάσῃς τήν ὁλόλαμπρη αὐτή πόλι ἀπό μακριά. Τό δέ ὑλικό μέ τό ὁποῖο ἦταν κτισμένο τό τεῖχος αὐτό, ἦταν πολυτιμότατο. Εἶχε γίνει μέ διαμάντι, ἐνῶ ἡ ὅλη πόλις ἦταν κατασκευασμένη μέ χρυσάφι καθαρό, πού ἔλαμπε σάν καθαρό γυαλί.
Τά θεμέλια τοῦ τείχους ἦσαν στολισμένα μέ κάθε εἴδους πολύτιμα πετράδια. Καθένα ἀπό τά δώδεκα θεμέλια εἶχε καί διαφορετικό πολύτιμο πετράδι. Τό πρῶτο ἦταν διαμάντι. Τό δεύτερο ζαφείρι, τό τρίτο ἀχάτης, τό τέταρτο βαθυπράσινο σμαράγδι, τό πέμπτο καστανόχρωμος σαρδόνυχας, τό ἕκτο κοκκινωπό σάρδιο, τό ἕβδομο χρυσόλιθος, τό ὄγδοο βήρυλλος, πού ἔχει τό χρῶμα τῆς θαλάσσης, τό ἔνατο χρυσοκίτρινο τοπάζιο, τό δέκατο χρυσοπράσινος πολύτιμος λίθος, τό ἑνδέκατο ὑάκινθος καί τό δωδέκατο ὁ πορφυρόχρωμος ἀμέθυστος.
Οἱ δώδεκα πύλες τῆς πόλεως ἦσαν δώδεκα ἀστραφτερά μαργαριτάρια. ῞Ενα μαργαριτάρι σέ κάθε πύλη. ῾Η δέ πλατεῖα τῆς πόλεως ἦταν κατασκευασμένη ἀπό χρυσάφι καθαρό, σάν στιλπνό καί διαφανές γυαλί (᾿Αποκ. κα´ 15-21).
῎Ας δοῦμε τί λέγουν οἱ ἑρμηνευταί γιά τίς διαστάσεις καί τά ὑλικά κατασκευῆς τοῦ τείχους αὐτῆς τῆς πόλεως. Οἱ ἀριθμοί βέβαια εἶναι συμβολικοί ὅπως καί τά σχήματα. Μέ αὐτά μᾶς βοηθεῖ ὁ Θεός νά πάρουμε μιά «εἰκόνα τοῦ ἀσύλληπτου μεγαλείου» (ΧΒ) τοῦ Παραδείσου.
῾Ως πρός τό τετράγωνο σχῆμα τῆς πόλεως αὐτῆς τοῦ οὐρανοῦ οἱ ἑρμηνευταί σημειώνουν ὅτι στήν ἀρχαιότητα τό τετράγωνο σχῆμα ἐσυμβόλιζε τήν τελειότητα καί τήν εὐστάθεια. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὅλα στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι τέλεια, σταθερά καί ἀκλόνητα. Καμιά ἀτέλεια σάν αὐτές πού παρατηροῦνται καί στίς τελειότερες πόλεις τῆς γῆς δέν θά ὑπάρχῃ. ῞Ολα θά εἶναι τακτοποιημένα στήν ἐντέλεια. Καμιά ἀταξία δέν θά παρατηρῆται. Τά πάντα θά εὑρίσκωνται στήν θέσι τους, καί δέν θά ἐνοχλῆται ἀπό τίποτε κάθε εὐτυχισμένος πολίτης αὐτῆς τῆς πολιτείας. Θά αἰσθάνεται ἄνετα διαρκῶς. ᾿Αφοῦ θά ἀπουσιάζῃ ἀπό ἐκεῖ ὁ μέγας ἀντάρτης καί ταραξίας τοῦ σύμπαντος Διάβολος, δέν θά ὑπάρχῃ καμία ἀφορμή ταραχῆς καί ἀναστατώσεως. Θά κυλοῦν τά πάντα ἤρεμα καί θά ἐπικρατῇ ἀπόλυτη γαλήνη.
῾Ως πρός δέ τίς διαστάσεις τοῦ τείχους, πού εἶχε περίμετρο σαράντα ὀκτώ χιλιάδες στάδια, δηλαδή ἕξι χιλιάδες χιλιόμετρα, ἄς σημειωθῇ ὅτι εἶναι ἐκπληκτικές. Καμιά ἄλλη πόλις στόν κόσμο δέν εἶχε οὔτε θά ἔχῃ ποτέ τέτοια περίμετρο. ῾Η πιό μεγάλη πόλις τῆς ἀρχαιότητος, ἡ Βαβυλών εἶχε περίμετρο μόλις τετρακόσια ὀγδόντα στάδια, δηλαδή ἑξῆντα χιλιόμετρα. ῾Ο Παράδεισος παρουσιάζεται ὡς ἡ μεγίστη ὅλων τῶν πόλεων.
Γιατί ἆρα γε; Διότι εἶναι ἡ πόλις τοῦ μεγάλου Βασιλέως, «τοῦ βασιλέως τῶν βασιλευόντων καί κυρίου τῶν κυριευόντων» (Α´ Τιμ. στ´ 15). ᾿Αλλά καί διότι ἔχει ἑτοιμασθῆ γιά νά περιλάβῃ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν καί ὅλων τῶν περιοχῶν τῆς οἰκουμένης. Πόλις εὐρυχωροτάτη, διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔχει ἑτοιμάσει θέσιν ἐκεῖ γιά κάθε ἄνθρωπον. ᾿Εκεῖνος ὁ ῾Οποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι» (Α´ Τιμ. β´ 4) ἔλαβε φροντίδα, ὥστε καθένας νά ἔχῃ ἐκεῖ τήν θέσι πού τοῦ πρέπει. Γιά κανένα ἄνθρωπο δέν ἑτοίμασε τήν Κόλασι. ῞Ολους μᾶς θέλει στόν Παράδεισο. Τήν Κόλασι τήν ἑτοίμασε γιά τόν «διάβολον» καί τούς «ἀγγέλους» του, δηλαδή τούς δαίμονας (Ματθ. κε´ 41). ῞Οσοι ἄνθρωποι εὑρεθοῦν τελικῶς στήν Κόλασι, θά ἔχουν θελήσει οἱ ἴδιοι νά εὑρεθοῦν ἐκεῖ. Θά τό ἔχουν διαλέξει μόνοι τους. ῾Ο Κύριος πάντως περιμένει τούς πάντας στήν ὑπερμεγίστη πολιτεία τῆς ἀγάπης Του.
᾿Αλλά καί κάτι ἄλλο τονίζουν αὐτές οἱ διαστάσεις. ῞Οτι ἐμπρός στήν δύναμι καί τήν δεσποτεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα τίποτε σχεδόν καί οἱ πλουσιώτερες καί ἰσχυρότερες αὐτοκρατορίες τῆς γῆς.
῾Ως πρός τά πολύτιμα δέ ὑλικά κατασκευῆς τοῦ τείχους καί γενικῶς τῆς πόλεως, οἱ ἑρμηνευταί σημειώνουν ὅτι εἶναι «σύμβολα τοῦ πλούτου τῆς ἀρετῆς καί τῆς χάριτος» τῶν πολιτῶν τῆς θείας Βασιλείας (ΠΜ). Οἱ πολύτιμοι λίθοι τῶν θεμελίων τοῦ τείχους συμβολίζουν «τήν ποικίλην καί πάσης ἀξίας ἀνωτέραν ἀρετήν, μέ τήν ὁποίαν εἶναι στολισμένοι οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι» (ΠΤ).
Τά δέ μαργαριτάρια πού ὑπάρχουν σέ κάθε μιά ἀπό τίς δώδεκα πύλες τοῦ τείχους, πού ὁδηγοῦν στήν πόλι, ὑπενθυμίζουν τά λόγια τοῦ Κυρίου, ὁ ῾Οποῖος μιλῶντας γιά τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, τήν παρωμοίασε μέ «πολύτιμον μαργαρίτην» (Ματθ. ιγ´ 45-46). «῾Η ὑπερκόσμια αἴγλη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ παριστάνεται μέ τά λαμπρότερα ὑλικά πού ὑπάρχουν στήν γῆ» (ΜΔ).
῞Ολα γενικῶς μιλοῦν γιά τόν πνευματικό πλοῦτο πού θά ὑπάρχῃ ἐκεῖ καί ὁ ὁποῖος ἀπορρέει ἀπό τόν Θεόν, τήν πηγή παντός ἀγαθοῦ. ῾Ο πλουσιόδωρος Θεός εἶναι τό κέντρον τῆς οὐρανίου πόλεως, γι’ αὐτό καί ὁ πλοῦτος της εἶναι ἀμύθητος καί ἀνεκτίμητος. ᾿Εμπρός σ’ ἐκεῖνον τόν πλοῦτο εἶναι ἀσήμαντα ὅλα τοῦ κόσμου τά ἀγαθά.
᾿Εκεῖ ἐπίσης εἶναι θησαυρισμένοι καί ὅλοι οἱ πνευματικοί θησαυροί τῶν πιστῶν καί ἐναρέτων καί ἁγίων ἀνθρώπων. Φυλάσσονται στά θησαυροφυλάκια τοῦ οὐρανοῦ, χωρίς νά διατρέχουν κανένα κίνδυνο. ᾿Εκεῖ «οὔτε σής οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καί… κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδέ κλέπτουσι» (Ματθ. στ´ 20). Θησαυροί πού ἀποταμιεύονται στόν οὐρανό μέ τόν καθημερινό ἀγῶνα τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ στήν γῆ. Οἱ δέ κάτοχοι αὐτῶν τῶν οὐρανίων θησαυρῶν, πού εἶναι τά ἔργα τῆς ἀρετῆς, θά ἀστράφτουν καί θά λάμπουν ἐκεῖ σάν τόν ἥλιο. Θά ἀκτινοβολῇ δέ ἡ ἁγιότης τους πολύ περισσότερο ἀπό ὅσο λαμποκοποῦν καί τά πιό πολύτιμα πετράδια τῆς γῆς.
Τί μεγαλεῖο ἀλήθεια, ἀδελφέ μου! Καί νά σκεφθῇ κανείς ὅτι αὐτά πού ἀναφέρονται ἐδῶ εἶναι συμβολικά καί πολύ πτωχά καί ἐλάχιστα ἐμπρός στήν πραγματικότητα! Διότι δέν μπορεῖ νά τά καταλάβῃ ἀπό ἐδῶ ὁ νοῦς μας, ὅσα κι ἄν μελετήσῃ καί ἀκούσῃ γι᾿ αὐτά. Τό θέμα ὅμως εἶναι, τί θά γίνῃ μέ ἐμᾶς; Θά τούς ἀπολαύσουμε ἆρα γε ἤ μήπως θά χάσουμε τελικῶς τούς ἀπερίγραπτους καί ἀνεκτίμητους αὐτούς θησαυρούς; ῾Η ἀπάντησις βεβαίως ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. Διότι αὐτός πού θέλει καί κάμνει αὐτά πού πρέπει δέν πρόκειται νά χάσῃ ποτέ τόν ἀμύθητο πλοῦτο τοῦ οὐρανοῦ. (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
