Μέ τήν εὐκαιρία συμπλήρωσης ὀγδόντα χρόνων ἀπό τήν ὁσιακή κοίμηση τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιμανδρίτου Εὐσεβίου Ματθοπούλου, Γέροντος τῆς Ἀδελφότητός μας, δημοσιεύουμε σέ συνέχειες κομμάτια ἀπό τό κλασικό βιβλίο του «Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ». Τό κείμενο εἶναι παρμένο ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων τῆς Ἀδελφότητος «ΖΩΗ» σέ ἁπλούστερη γλωσσική μορφή.
32. Ἡ διακονία τῶν ἁγίων ἀγγέλων γιὰ τὴν μόρφωση τοῦ ἀνθρώπου.
Στὸ ἔργο τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας καὶ τοῦ καταρτισμοῦ τῶν ἀνθρώπων, ὑπηρετοῦν καὶ τὰ οὐράνια πνεύματα, δηλαδὴ οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, καθώς μᾶς βεβαιώνει ἡ Ἁγία Γραφή: «Οὐχὶ πάντες εἰσι λειτουργικὰ πνεύματα, λέει ὁ θεῖος Παυλος, εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;» (Ἑβρ. α’ 14). Δηλαδὴ οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, εἶναι πνεύματα ὑπηρετικά, ποὺ τὰ στέλνει ὁ Θεὸς νὰ ὑπηρετήσουν καὶ νὰ συνεργήσουν γιὰ τοὺς πιστοὺς ἀνθρώπους, ποὺ πρόκειται νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή.
Σ’ αὐτή τὴν ἐργασία ποὺ κάνει ὁ Θεός, γιὰ νὰ καταρτίση καὶ καλλιεργήση πνευματικὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μεταχειρίζεται ὅλα τὰ μέσα καὶ ὅλους τούς τρόπους ἀνεξαιρέτως, ποὺ ἡ ἄπειρη Σοφία Του κρίνει χρήσιμους, ἀναγκαίους καὶ συντελεστικοὺς στὴν πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ τελειοποιήση τοῦ ἀνθρώπου.
Εἶναι τέτοια ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ τόσο μεγάλα καὶ τέτοιου εἴδους τὰ μέσα ποὺ μεταχειρίζεται ἡ πανσοφία Του, ὥστε κινοῦν τὸ θαυμασμὸ καὶ αὐτῶν τῶν ἁγίων ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι μαθαίνοντάς τα γίνονται σοφότεροι, καθώς μᾶς βεβαιώνει ἡ Ἁγία Γραφή μὲ τοὺς κορυφαίους Ἀποστόλους Πέτρο καὶ Παῦλο.
Μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο λέει ὅτι ἐκεῖνα ποὺ ἐνεργοῦνται γιὰ τὴ σωτηρία τῶν πιστῶν οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ἔχουν μεγάλο πόθο νὰ τὰ βλέπουν καὶ νὰ τὰ μαθαίνουν: «εἰς ἅ, λέει, ἐπιθυμοῦσιν ἄγγελοι παρακύψαι» (Α’ Πετρ. α’ 12).
Μὲ τὸν Ἀπόστολο δὲ Παῦλο ἡ Ἁγία Γραφή μας λέει: «Ἐμοὶ τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδοθη ἡ χάρις αὕτη ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τὸν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ… ἵνα γνωρισθῆ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταὶς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς Ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. γ’ 8, 10).
Σὲ μένα τὸν πλέον ἐλάχιστο ἀπὸ ὅλους τους ἁγίους, ἔδωσε ὁ Θεὸς αὐτή τὴ χάρη, νὰ κηρύξω ἀνάμεσα στὰ ἔθνη τὸν πλοῦτο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξιχνιασθῆ καὶ νὰ ἐρευνηθῆ. Ἔτσι τώρα, μὲ ὅσα ἐνεργεῖ καὶ τελεῖ ὁ Θεὸς στὴν Ἐκκλησία, θὰ γνωρίσουν τὰ ἐπουράνια τάγματα τῶν ἀγγέλων, οἱ Ἀρχὲς καὶ οἱ Ἐξουσίες τὴν πολυποίκιλη σοφία τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή θὰ γνωρίσουν ποιὰ μέσα καὶ ποιοὺς τρόπους μεταχειρίζεται ὁ πανάγαθος καὶ πάνσοφος Θεός, γιὰ νὰ ὑψώση καὶ νὰ κάνη εὐτυχισμένο καὶ μακάριο τὸν ἄνθρωπο.
Καὶ εἶναι τὰ μέσα αὐτά, ποὺ μεταχειρίζεται ἡ πανσοφία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τοῦ ἀνθρώπου, ἄξια νὰ τὰ θαυμάζουν, νὰ τὰ γνωρίζουν καὶ νὰ τὰ κατανοοῦν καὶ αὐτοὶ οἱ ἅγιοι ἄγγελοι. Διότι διδάσκονται καὶ βλέπουν ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ μέσα ὁ μικρὸς καὶ ἀτελὴς ἄνθρωπος, καταρτιζόμενος μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γίνεται ζωντανὴ εἰκόνα καὶ ὁμοίωμα τοῦ Θεοῦ. Γίνεται παιδί Του, ὑψώνεται σὲ ὕψιστη δόξα κοντὰ στὸν Ἴδιο τὸν Χριστό, μὲ τὸν Ὁποῖο θὰ εἶναι ἑνωμένος σὲ ὅλους τους αἰῶνες.
Οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ἔχουν μεγάλο ἐνδιαφέρον νὰ βλέπουν ὅσα ἐνεργοῦνται καὶ τελοῦνται στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Διότι, ἂν πρὶν ἀπὸ τὸ σταυρικὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ αἰσθάνονταν χαρά, ὅταν μετανοοῦσε ἕνας ἁμαρτωλός, καθώς μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος: «χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λούκ. ιε’ 10), πόσο περισσότερο χαίρονταν καὶ εὐφραίνονταν, ὅταν εἶδαν νὰ παραδίνη ὁ Θεὸς σὲ θάνατο σταυρικὸ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους Αὐτὸν τὸν Μονογενῆ Του Υἱό; Διότι ὁ θάνατος καὶ ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο συμφιλιώνει καὶ εἰρηνεύει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ τοὺς συνδέει πιὸ στενὰ καὶ μὲ μεγαλύτερη ἀγάπη μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους. Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔγινε γιὰ χάρη τῆς ἀνθρωπότητος, ἔκανε καὶ τὰ ἐπουράνια πνεύματα, τοὺς ἁγίους ἀγγέλους, ὄχι μόνο στέρεους καὶ ἀκλόνητους, ἀλλὰ καὶ περισσότερο ἀπὸ πρὶν προσκολλημένους καὶ ἀφοσιωμένους στὸν Θεό.
Αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ θεῖος Παῦλος, ὅταν λέη ὅτι ὁ Θεὸς μὲ τὸ σταυρικὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ εἰρήνευσε ὄχι μόνο ὅσα βρίσκονται πάνω στὴ γῆ, ἀλλὰ καὶ ὅσα βρίσκονται στοὺς οὐρανούς, δηλαδὴ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους (Κολοσ. α’ 20). Ὅταν ὁ Σατανᾶς ἀποστατοῦσε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ κρημνιζόταν ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἐξαιτίας τῆς ὑπερηφάνειάς του, εἶχε ἐπιχειρήσει νὰ παραστήση τὸν Θεὸ ὡς φθονερὸ καὶ ἀδιάφορο πρὸς τὰ πλασματά Του μὲ διαβολὲς καὶ συκοφαντίες, ποὺ εἶχε σπείρει στὸν οὐράνιο κόσμο. Μὲ τὸ θάνατο ὅμως τοῦ Χριστοῦ, πείσθηκαν τὰ οὐράνια πνεύματα ἀκράδαντα καὶ τέλεια ὅτι αὐτὲς οἱ κατηγορίες καὶ συκοφαντίες ἦταν ἐντελῶς ψεύτικες καὶ ἀνυπόστατες, διότι εἶδαν ὅτι τόσο ἐνδιαφέρον καὶ τόση ἀγάπη ἔχει ὁ Θεὸς στὰ λογικὰ πλάσματά Του, ὥστε γι’ αὐτὰ καὶ τὸν Ἴδιο τὸν Μονογενῆ καὶ ἀγαπητό Του Υἱὸ παρέδωσε σὲ θάνατο φρικτὸ καὶ ἀτιμωτικό.
Τώρα λοιπὸν οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, ὅταν εἶδαν στὰ πράγματα τὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔχει γιὰ τὸν ἄνθρωπο, συμπράττουν μὲ μεγαλύτερη ἀγάπη καὶ περισσότερο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ σωτηρία μας.
