ΚΕΙΜΕΝΟ
«Φεύγει ἀσεβής μηδενός διώκοντος, δίκαιος δέ ὥσπερ λέων πέποιθεν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὁ ἀσεβής καί ἔνοχος φεύγει τρομαγμένος, χωρίς νά τόν καταδιώκη κανείς, διότι τόν ἐλέγχει σφοδρῶς ἡ συνε΄θδησίς του· ἐνῶ ὁ δίκαιος σάν λεοντάρι ἔχει πεποίθησιν εἰς τήν ἀθωότητά του καί δι’ αὐτό ἀντιμετωπίζει μέ γενναιότητα καί ψυχραιμίαν πάντα κίνδυνον» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ»τόμος 12ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Βασιλέα τῶν ζώων ἔχουν ὀνομάσει τόν λέοντα. Καί τά ἀγριώτερα θηρία τόν ἀποφεύγουν. Ὁ βρυχηθμός του τούς προκαλεῖ τόν τρόμον. Ἡ δύναμίς του εἶναι πολύ μεγάλη. Μεγαλοπρεπῶς περιφέρεται εἰς τά δάση καί τούς δρυμούς, χωρίς νά φοβῆται κανένα.
Τό παράδειγμα λοιπόν τοῦ λέοντος χρησιμοποιεῖ ὁ σοφός Παροιμιαστής τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, διά νά δείξη τό θάρρος καί τήν ἀφοβίαν, πού ἔχει ὁ δίκαιος ἄνθρωπος. Τί λέγει; «Δίκαιος ὥσπερ λέων πέποιθεν». Ὁ δίκαιος ἄνθρωπος, ἐπειδή δέν αἰσθάνεται τύψεις τῆς συνειδήσεως, ἀφοῦ δέν κάμνει κανένα κακό, ἔχει πεποίθησιν εἰς τήν ἀθωότητά του καί ἀντιμετωπίζει μέ ψυχραιμίαν κάθε κίνδυνον. Καί τό λέγει αὐτό ἐν ἀντιθέσει πρός τόν ἀσεβῆ καί ἔνοχον ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος «φεύγει μηδενός διώκοντος».
«Δίκαιος ὥσπερ λέων πέποιθεν».
Ὑπόθεσε, ἀδελφέ μου, ὅτι σεισμοί τρομεροί συγκλονίζουν τήν γῆν. Θύελλαι καί καταιγίδες μαστίζουν τήν ἐπιφάνειαν τοῦ πλανήτου μᾶς. Πλημμύραι καί καταστροφαί ἀναστατώνουν καί κρατοῦν εἰς ἀγωνίαν τούς ἀνθρώπους. Νομίζει κανείς ὅτι τό σύμπαν θά καταστραφῆ. Τρέμει ἀπό τόν φόβον του ὁ ἀμετανόητος ἁμαρτωλός. Ἐξουθενημένος καί ἀνίσχυρος νά σταματήση τό κακόν παραμένει ὁ ἐγωιστής καί ἀγέρωχος ἄνθρωπος. Ὁ δίκαιος ὅμως καί εὐσεβής; Ὦ αὐτός, «ὥσπερ λέων πέποιθεν». Ἀτάραχος καί γαλήνιος παρακολουθεῖ τά συμβαίνοντα. Βλέπει καί ἀκούει τούς κεραυνούς νά ἐκρήγνυνται μέ πάταγον ἐκκωφαντικόν, ἀλλά αὐτός παραμένει ἀπτόητος. Εἰς ὅλα ὅσα συμβαίνουν ἀνάγνωρίζει σαφῶς τόν δάκτυλον τοῦ Παντοδύναμου. Ἰσχυροτέρα καί ἀπό τήν δυνατωτέραν βροντήν ἀναβαίνει ἀπό τό βάθος τῆς ψυχῆς του θερμή ἡ ἱκεσία πρός τόν Κύριον τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Καί ἀπό τό στόμα του ἐξέρχεται θριαμβευτική καί αἰσιόδοξος ἡ ταπεινή ὁμολογία. «Οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τήν γῆν καί μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίαις θαλασσῶν» (Ψαλμ. με’ 2). Καί ὅταν ἀκόμη θά σειέται ἐκ θεμελίων ἡ γῆ καί θά ἀποσπῶνται ἀπό τήν θέσιν των βουνά ὁλόκληρα, διά νά μεταφέρωνται εἰς τό μέσον τῶν θαλασσῶν, δέν θά φοβούμεθα. Καί τοῦτο, διότι εἶναι «ὁ Θεός ἡμῶν καταφυγή καί δύναμις» (Ψαλμ. με’ 2). Ἐφαρμόζουν λοιπόν εἰς τόν εὐσεβῆ οἱ λόγοι: «δίκαιος ὥσπερ λέων πέποιθε», διότι ἡ ἀταραξία καί ἡ ἐμπιστοσύνη αὐτή τοῦ δικαίου καί ἐναρέτου ἀνθρώπου στηρίζεται εἰς τήν πίστιν, πού ἔχει πρός τόν Θεόν.
Ἔρχονται ἄλλοτε περιστάσεις κατά τάς ὁποίας ἐχθροί φανεροί ἤ ἀφανεῖς, ὕπουλοι ἤ θρασεῖς ξεσηκώνονται ἐναντίον μας. Μᾶς συκοφαντοῦν. Μᾶς διαβάλλουν. Μᾶς ἀδικοῦν. Ζητοῦν νά μᾶς ἁρπάσουν ὅσα μέ τόν τίμιον ἱδρώτα καί τόν εὐλογημένον κόπον μας ἀπεκτήσαμεν. Οὔτε τόν Θεόν φοβοῦνται, οὔτε τούς ἀνθρώπους ἐντρέπονται. Δέν διστάζουν καί εἰς τό ἔγκλημα ἀκόμη νά φθάσουν, νά βάψουν τά χέρια των εἰς αἷμα ἀθῶον, διά νά ἐπιτύχουν τούς καταχθόνιους σκοπούς των. Ὁ δίκαιος καί εὐσεβής ἄνθρωπος τούς φαίνεται ὅτι θά γίνη εὔκολος λεία τῶν ἁρπακτικῶν διαθέσεών των. Ἀλλ’, ἰδέτε καί θαυμάσατε τόν δίκαιον πώς ἀμύνεται, μέ ποίαν παραδειγματικήν ἀταραξίαν ἀντιμετωπιζει τάς ἐπιβουλάς καί ἀντικρύζει τάς ἀδικίας. Τόν βλέπετε; Τόν ἀκούετε ἐμπρός εἰς τό εἰκονοστάσιον τοῦ σπιτιοῦ του; Προσεύχεται. Καί τί λέγει; «Κύριος ἐμοί βοηθός, καί οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος». Καί γεμᾶτος ἐμπιστοσύνην εἰς τήν ἀκαταμάχητον προστασίαν τοῦ Θεοῦ προσθέτει. «Κύριος ἐμοί βοηθός, κἄγώ ἐπόψομαι τούς ἐχθρούς μου» (Ψαλμ. ριζ’ 67). Εἶναι ὁ παντοδύναμος Κύριος βοηθός καί σύμμαχός μου, προστάτης μου καί ρύστης μου. Δι αὐτό καί ἐγώ θά ἰδῶ τούς ἐχθρούς μου νά εἶναι πεσμένοι πρό τῶν ποδῶν μου νικημένοι καί ἐντροπιασμένοι.
«Δίκαιος ὥσπερ λέων πέποιθεν».
Ἄλλοτε πάλιν ἡ συρροή θλιβερῶν περιστατικῶν δημιουργεῖ κατάστασιν βαρείας λύπης καί πλήρους ἀπογοητεύσεως. Καί αὐτοί οἱ πλέον ἔμπιστοι καί εἰλικρινεῖς φίλοι καί οἱ στενώτεροι συγγενεῖς καταλαμβάνονται ἀπό τό αἴσθημα τῆς φυγῆς καί τῆς μελαγχολίας, τό ὁποῖον εἴτε θεληματικά εἴτε ἀθέλητα προσπαθοῦν νά μεταδώσουν καί εἰς τόν δοκιμαζόμενον πιστόν καί εὐσεβῆ δοῦλον τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ ἐκεῖνος, ἐπειδή εἶναι «δίκαιος, ὥσπερ λέων πέποιθε». Δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τάς εἰσηγήσεις τῶν συγγενῶν καί τῶν φίλων. Διατηρεῖ ἀκμαῖον τό φρόνημα, ἀμείωτον τήν πίστιν, ἄσβεστον τήν ἐλπίδα, ἀκατάβλητον τό θάρρος. Καί γεμᾶτος ἐμπιστοσύ¬νην εἰς τήν θείαν προστασίαν, «ὥσπερ λέων» πραγματικός τούς ἀπαντᾶ. «Ἐπί τῷ Κυρίῳ πέποιθα πῶς ἐρεῖτε τῇ ψυχῇ μου μεταναστεύου ἐπί τά ὄρη ὡς στρουθίον;» (Ψαλμ. Γ 1). Ἐγώ ἔχω στηρίξει τήν ἐλπίδα μου καί τήν πεποίθησήν μου εἰς τόν Παντοδύναμον Κύριον. Τί λόγια λοιπόν εἶναι αὐτά πού μοῦ λέγετε; Πώς μοῦ συνιστᾶτε νά φύγω μακράν, νά πετάξω ὡσάν ἀδύνατον τρομαγμένον στρουθίον καί νά μεταναστεύσω εἰς τά ὄρη; Ἐφ’ ὅσον ἐγώ «ἐπί τῷ Κυρίῳ πέποιθα», θά ἐφαρμοσθοῦν καί εἰς ἐμέ οἱ λόγοι τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος: «Δίκαιος ὥσπερ λέων πέποιθεν».
Ὦ ἀδελφέ μου! Ἐνδέχεται ὁ δίκαιος καί εὐσεβής ἄνθρωπος νά εἶναι πτωχός καί ἄσημος καί ἀσθενής καί περιφρονημένος. Ἀλλά τί μέ αὐτό; Φέρε νά εἴμεθα ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, εἰς τούς ὁποίους μέ εὐμένειαν καί πατρικήν ἀγάπην νά προσβλέπη ὁ Θεός, καί τότε δέν ἔχομεν νά φοβηθῶμεν κανένα ἀπολύτως. Φοβεῖται καί τρέμει καί φεύγει «μηδενός διώκοντος» ὁ ἁμαρτωλός καί ἀσεβής. Τό παιδί τοῦ Θεοῦ ὅμως, ὁ δίκαιος καί εὐσεβής Χριστιανός «ὥσπερ λέων πέποιθεν» εἰς τήν ἀκαταμάχητον δύναμιν τοῦ Θεοῦ.
Θεέ μου καί Κύριε μου, ἀξίωνέ με νά μένω πάντοτε πιστός εἰς τό ἅγιον θέλημα Σου. Δίδε μου τήν χάριν Σου εἰς Σέ νά ἀναθέτω τήν προστασίαν μου καί τήν ἀσφάλειάν μου. Καί μέ τόν ἅγιον φόβον σου βαθειά ριζωμένον εἰς τήν ψυχήν μου καί ὁδηγόν εἰς τάς πράξεις μου καί τήν συμπεριφοράν μου νά ἀνήκω εἰς τήν μακαρίαν καί εὐλογημένην τάξιν τῶν πιστῶν καί ἀφωσιωμένων εἰς Σέ ἀνθρώπων, διά τούς ὁποίους ὁ σοφός Παροιμιαστής εἶπε. (Δίκαιος ὥσπερ λέων πέποιθεν» «ἐπί τόν Θεόν τόν ἰσχυρόν, τόν ζῶντα» (Ψαλμ. μα’ 3). Ἀμήν.»
(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «ΕΛΠΙΣΟΝ ΕΠΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
