Ἅγιος Ἰωάνης ὁ Δαμασκηνός.
Κεφάλαιο 20ο Γιὰ τὸν οὐρανὸ Β΄
«Ὅλα, λοιπόν, ὅσα δημιουργοῦνται, φθείρονται σύμφωνα μὲ τὴν τάξη της φύσεως· καὶ οἱ οὐρανοί, ἑπομένως, συγκρατοῦνται καὶ διατηροῦνται μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὁ Θεὸς εἶναι ἀπὸ τὴ φύση τοῦ χωρὶς ἀρχὴ καὶ τέλος. Γι’ αὐτὸ καὶ λέει ἡ Ἁγία Γραφή: «Αὐτοὶ θὰ χαθοῦν, ἐσὺ ὅμως θὰ παραμένεις». Δὲν θὰ ἐξαφανισθοῦν ὅμως τελείως οἱ οὐρανοί· «διότι οἱ οὐρανοὶ θὰ παλιώσουν, θὰ τυλιχθοῦν σὰν ροῦχο καὶ θ’ ἀλλάξουν», καὶ τότε «θὰ σχηματισθεῖ καινούριος οὐρανὸς καὶ καινούρια γῆ» Στὴν ἔκταση ὁ οὐρανὸς εἶναι πολὺ μεγαλύτερος ἀπὸ τὴ γῆ. Δὲν πρέπει ὅμως ν’ ἀναζητᾶμε τὴν οὐσία τοῦ οὐρανοῦ, διότι μας εἶναι ἄγνωστη. Καὶ κανεὶς νὰ μὴν θεωρεῖ ὅτι οἱ οὐρανοὶ καὶ τ’ ἀστέρια ἔχουν ψυχή· διότι εἶναι ἄψυχα καὶ χωρὶς αἰσθήσεις. Ἑπομένως, ἂν καὶ λέει ἡ Ἁγία Γραφή, «ἄς εὐφρανθοῦν οἱ οὐρανοὶ καὶ ἂς χαρεῖ ἡ γῆ», ἐννοεῖ ὅτι προσκαλεῖ νὰ χαροῦν οἱ ἄγγελοι στὸν οὐρανὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι στὴ γῆ. Διότι ἡ Ἁγία Γραφὴ γνωρίζει νὰ προσωποποιεῖ καὶ νὰ ὁμιλεῖ γιὰ τὰ ἄψυχα σὰν νὰ πρόκειται γιὰ ἔμψυχα, ὅπως ὅταν λέει: «ἡ θάλασσα εἶδε καὶ ἀπομακρύνθηκε, ὁ Ἰορδάνης γύρισε πρὸς τὰ πίσω», καὶ ἐπίσης «γιατί, θάλασσα, ἀπομακρύνθηκες καὶ σύ, Ἰορδάνη, γύρισες πρὸς τὰ πίσω»;. Καὶ τὰ βουνὰ καὶ οἱ λόφοι παρακινοῦνται νὰ σκιρτήσουν, ὅπως κι ἐμεῖς συνηθίζουμε νὰ λέμε «συγκεντρώθηκε ἡ πόλη», χωρὶς νὰ θέλουμε νὰ δείξουμε τὰ οἰκοδομήματα ἀλλὰ τοὺς κατοίκους τῆς πόλεως. Καὶ λέγοντας «οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ», δὲν ἐννοοῦμε ὅτι ἀφήνουν φωνὴ ποὺ τὴν ἀκοῦν τ’ αὐτιά, ἀλλὰ ὅτι παρουσιάζουν σὲ μᾶς μὲ τὸ μέγεθός τους τὴ δύναμη τοῦ Δημιουργοῦ· ἔτσι, κατανοοῦμε τὸ κάλλος τους καὶ δοξάζουμε τὸ Δημιουργὸ σὰν ἄριστο τεχνίτη.»
