ΚΕΙΜΕΝΟ
«Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Τέτοιαν ἀγάπην ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς ὁ Χριστός. Ποῖος λοιπόν θά ἠμπορέσῃ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπην αὐτήν, πού μᾶς ἔχει ὁ Χριστός; Μήπως θά μᾶς καταστήσῃ ὀλιγώτερον ἀγαπητούς εἰς τόν Χριστόν ἤ μήπως θά μᾶς χωρίσῃ ἀπ’ αὐτοῦ θλῖψις ἀπό ἐξωτερικάς περιστάσεις ἤ στενοχωρία καί ἐσωτερική πίεσις τῶν καρδιῶν μας ἤ διωγμός ἤ πεῖνα ἤ γύμνια καί ἔλλειψις ρούχων ἤ μάχαιρα πού νά μᾶς φοβερίζῃ μέ σφαγήν»; ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Ἡ ψυχή τοῦ Παύλου φλέγεται ὁλόκληρος ἀπό τήν θέρμην τῆς ἀγάπης πρός τόν λατρευτόν του Ἰησοῦν. Καί εἰς μίαν ὑπέροχον ἔκφρασιν τῆς ἀγάπης αὐτῆς, μέ ἕνα λυρισμόν τοῦ ὁποίου δέν ὑπάρχει ὅμοιος εἰς ὅλα τά ἔργα τῆς ἀνθρωπίνης λογοτεχνίας, διαδηλώνει ὁ Παῦλος τήν πεποίθησίν του καί διακηρύττει τήν ἀλήθειαν, ὅτι καμμία δύναμις, κανείς ἄνθρωπος, καμμία περίστασις, δέν εἶναι εἰς θέσιν νά μαράνουν εἰς τήν ψυχήν του τήν φλόγα τῆς ἀγάπης καί νά τόν ἀποχωρίσουν ἀπό τό πρόσωπον τῆς λατρείας του, τόν Κύριον Ἰησοῦν. «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἤ στενοχώρια ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα;… ἀλλ’ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γάρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαί οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. η’ 3539).
Δέν εἶναι σχῆμα λόγου. Δέν εἶναι ρητορικαί ὑπερβολαί. Εἶναι ἡ ἀλήθεια καί ἡ πραγματικότης. Εἶναι τό ξεχείλισμα τῆς καρδίας ἡ ὁποία εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εὑρίσκει τό πλήρωμα τῶν πόθων της, εὑρίσκει τήν πηγήν τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐτυχίας της. Διότι εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἀναγνωρίζει ὄχι ἁπλῶς τόν Κύριον καί ἐξουσιαστήν τοῦ παντός, τόν δημιουργόν ὁρατῶν καί ἀοράτων, ἀλλά καί τόν αἴτιον τῆς σωτηρίας, τόν ἀρχηγόν τῆς αἰώνιου ζωῆς.
Εἶναι βαθειά ἐντυπωμένη εἰς τήν ψυχήν τοῦ Παύλου ἡ μεγάλη ἀλήθεια ὅτι, ἄν δέν ἀπέθνησκεν ὁ Χριστός, θά ἔμενεν αἰωνίως καί ὁ Παῦλος καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὑπό τό κράτος τῆς ἐνοχῆς, ὑπό τήν ἐξουσίαν τῆς ἁμαρτίας. Ἡ πεποίθησις δέ ὅτι μέ τήν θυσίαν τοῦ Ἰησοῦ ἠλευθερώθημεν ἀπό τήν δουλείαν τοῦ θανάτου καί τοῦ ἅδου, κάμνει τήν ψυχήν τοῦ Παύλου νά πλημμυρίζη ἀπό ἀγάπην πρός τόν Χριστόν. Ζῆ μόνον διά τόν Χριστόν. Καί ἐργάζεται μόνον διά τόν Χριστόν. Δέν ἐξαρτᾶται ἀπό κανένα, παρά μόνον ἀπό τόν Χριστόν. Δέν τόν ἐνδιαφέρουν αἱ κρίσεις καί αἱ διαθέσεις των ἀνθρώπων. Ἕνα μόνον τόν ἐνδιαφέρει: Τό νά μή ἐκπέση ποτέ ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ. Τήν ζωήν του, τάς δυνάμεις του, τάς γνώσεις του, ὅλα τά ἔχει θέσει εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, διεκήρυττε, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τόν ἀγαπήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ» (Γαλ. β’ 20). θέτει τό ζήτημα προσωπικῶς δι’ ἑαυτόν. Σκέπτεται ὅτι ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησε καί ἀπέθανε διά νά σώση ὅλους βέβαια τούς ἀνθρώπους, ἀλλά προσωπικῶς καί αὐτόν τόν Παῦλον, τόν πρώην «βλάσφημον καί διώκτην καί ὑβριστήν» (Α’ Τιμ. α’ 13).
Εἰς τήν τόσην ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Παῦλον, καί πρός κάθε ἄνθρωπον βέβαια, πώς ἦτο δυνατόν ἡ εὐγνώμων ψυχή τοῦ Παύλου νά μή ἀνταποκριθῆ μέ τόν τρόπον πού ἀνταπεκρίθη; Ἀγαπᾶ τόν Χριστόν ὁ Παῦλος μέ τόν τρόπον ἐκεῖνον μέ τόν ὁποῖον αἱ εὐγνώμονες καρδίαι ἤξευραν νά ἀγαποῦν. Ἡ ἀγάπη τοῦ Παύλου κατακαίει πᾶσαν σκέψιν ἡ ὁποία θά τοῦ ἐμείωνεν, ἔστω καί ἐπ’ ἐλάχιστον, τήν ἀγάπην πρός τόν Χριστόν. Ἡ δύναμις τῆς ἀγάπης του εἶναι τόση, ὥστε νά ὑπερνικᾶ ὅλα τά ἐμπόδια ὅσα θά ἦτο δυνατόν νά παρεμβληθοῦν μεταξύ τῆς ψυχῆς τοῦ Παύλου καί τοῦ Χριστοῦ, διά νά μαράνουν τήν πρός τόν Σωτῆρα ἀγάπην του. Αἱ θλίψεις καί οἱ διωγμοί, οἱ κίνδυνοι καί ὁ θάνατος πού εἰς πᾶσαν ἄλλην περίπτωσιν θά ἐψύχραιναν εἰς μικρότερον ἤ μεγαλύτερον βαθμόν τήν ἀγάπην, εἰς τήν ψυχήν τοῦ Παύλου φέρουν τό ἀντίθετον ἀποτέλεσμα. Γιγαντώνουν τήν ἀγάπην, αὐξάνουν τήν θερμότητά της καί δίδουν εἰς τήν ἀγαπῶσαν ψυχήν του ἀνυπολόγιστον δύναμιν. Καί ἀκριβῶς ἡ ἐκτίμησις πρός τήν ἄπειρον τοῦ Χριστοῦ ἀγάπην δίδει τό θάρρος καί τήν παρρησίαν εἰς τήν ψυχήν τοῦ Παύλου νά εἴπῃ: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;».
Ὦ πανάγαθε Κύριε! Ἡ ἀγάπη σου πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους εἶναι τόση, ὥστε δέν ἠμποροῦμεν νά τήν κατανοήσωμεν. Δέν ἠμποροῦμεν νά ἀντιληφθῶμεν ὅλας τάς ἐκδηλώσεις της. Ἄπειρος καί ἀκατανόητος ὅπως εἶσαι ὡς Θεός αἰώνιος, ἔτσι ἐκδηλώνεσαι καί εἰς τήν πρός ἡμᾶς ἀγάπην σου. Ἀλλά ἄν, Κύριε, δέν ἠμποροῦμεν ποτέ ἡμεῖς οἱ ταπεινοί ἄνθρωποι, νά μιμηθῶμεν καί νά φθάσωμεν τήν ἰδικήν σου πρός ἡμᾶς ἀγάπην, δός μας ἔστω ἕνα μέρος τῆς ἀγάπης ἡ ὁποία ἐθέρμαινε τήν ψυχήν τοῦ ἐκλεκτοῦ σου ἀποστόλου Παύλου. Δός μας τήν χάριν σου νά σκεπτώμεθα, ὅτι σύ πρῶτος μᾶς ἠγάπησες. Καί μας ἠγάπησες τόσον, ὥστε νά ἀποθάνης ὑπέρ ἡμῶν. Δυνάμωσε τήν ἀγάπην μας πρός σέ. Κάμε ὥστε εἰς τήν ψυχήν μας νά μή ὑπαρχή χῶρος δι’ ἄλλην ἀγάπην, παρά μόνον διά τήν ἰδικήν σου ἀγάπην. Ὦ Κύριε, ἀξίωσέ με, διά τήν ἀγάπην σου «τοῦ ἀγαπήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ», νά θεωρῶ ὅλα τοῦ κόσμου τά πράγματα σκύβαλα καί, μέ τήν ψυχήν μου ἀφιερωμένην ὁλοκλήρως εἰς τήν ἀγάπην σου, νά ἐπαναλαμβάνω τούς λόγους τοῦ Παύλου: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;».
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
