Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου «Πνευματικά γυμνάσματα»
Μελέτη Α’
παραγρ. β’ Τί ἔπαθεν ὁ Ἰησοῦς Χριστός διά τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου (τμῆμα β)
Τώρα στοχάσου ἀδελφέ, ὅτι ἀνίσως ὁ Κύριος ἡμῶν ἤθελεν ἐξαγοράσει τήν σωτηρίαν σου μέ μίαν ζωήν γεμάτην ἀπό τρυφάς, τοῦτο μόνον ἔπρεπε νά εἶναι ἀρκτετόν διά σέ κάμη νά γνωρίσης πόσον μέγα, πόσον πολύτιμον καί πόσον πολυωφελές εἶναι τό ἔργον τῆς σωτηρίας σου. Ἀφ’ οὗ δέ αὐτός τήν ἐξηγόρασε με μίαν τόσον πολυπαθεστάτην ζωήν, καί μέ ἕνα θάνατον γεμᾶτον ἀπό ταπείνωσιν, ἀπό ἀτιμίαν καί ἀπό πάθη τόσα πολλά, ὅσα κανένας ἄλλος πότε δέν ἐδοκίμασεν εἰς τόν κόσμον, στοχάσου πλέον, ἀγαπητέ, πόσον πολύτι¬μος εἶναι ἡ σωτηρία σου! καί πόσον θέλεις μείνει ἀναπολόγητος, ἀνίσως καί ἐ¬σύ δεν τό γνωρισης! Καί τό πιστεύεις ἐσύ ποτέ ἀδελφέ, πώς ἡ αἰώνιος σοφία τοῦ Θεοῦ, ἤθελε διαλέξει μέσα καί ὄργανα τόσον θαυμαστά καί παράδοξα διά νά σέ σώση, ἀνίσως καί ἡ σωτηρία σου ἦταν ὀλίγης τιμῆς καί ὀλίγγης ὠφελείας; Καί τί ἠδύνατο νά κάμη ὁ Θεός περισσότερον ἐάν καθ’ ὑπόθεσιν ἤθελε νά κερδίση αὐτήν τήν ἰδίαν θεότητά του, παρά νά δώση δι’ αὐτήν τήν πλέον τιμιωτέραν ἀπό ὄλας τάς ζωάς ὁποίαν δηλαδή ἔδωκε καί διά τήν σωτηρίαν τήν ἰδικήν σου;
Τώρα λοιπόν, ἀδελφέ, τί ἄλλο ἤθελεν εἶναι πλέον τερατῶδες, ὡσάν τό νά βλέπη τινάς, τόν μέν Ἰησοῦν Χριστόν νά χύνη ὅλον του τό πανάγιον αἷμα διά τήν ἰδικήν σου σωτηρίαν, ἐσένα δέ, ὅπου εἶναι ἡ σωτηρία ἰδική σου, νά μή θέλης νά μεταχειρισθεῖς εἰς ταύταις ταῖς ὀλίγαις ἡμέραις ὅπου ἔμειναν τῆς ζωῆς σου ὅλην σου τήν ἐπιμέλειαν καί προθυμίαν διά τήν σωτηρίαν σου; καθώς σοῦ παραγγέλ¬λει ὁ Παῦλος «ἆρα οὖν, ὡς Καίρόν ἔχομεν ἐργαζώμεθα τό ἀγαθόν.» (Γαλ. στ. 10). Κατά ἀλήθειαν, ἀνίσως καί σύ τώρα δέν φρίξης δι’ αὐτήν τήν ἀμέλειαν σου, βέβαια θέλεις φρίξει ἐμπρός εἰς τό φοβερόν κριτήριον τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἰδῆς τά πράγματα καθώς εἶναι τῇ ἀληθείᾳ. Ὅθεν αἰσχύνθητι διά τήν ἀσύνετον καί ἁμαρτωλήν ζωήν ὅπου ἔζησες ἕως τώρα. Ἀποφάσισε νά νικήσης ὅλα τά πάθη, καί ταῖς κακαῖς ὀρέ¬ξεις ὅπου σε πολεμοῦν, εἰς τοῦτον τόν ὀλίγον Καίρόν τῆς ζωῆς σου. Καί ἐάν ἕως τώρα ἐλόγιασες τήν ὑπόθεσιν τῆς σωτηρίας σου ὡς ἕνα οὐτιδανόν καί ἀξιοκαταφρονητον πρᾶγμα, παρακάλεσαι θερμῶς τόν Κύριον νά σέ φωτίση, νά ἀρχίσης εἰς τό ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς σου νά τήν μεταχει¬ρίζεσαι μέ μεγάλην ἐπιμέλειαν, ὡς μίαν ἀκροτάτην ἀπό ὅλας τάς ἄλλας σου ὑποθέσεις διότι τῆς σωτηρίας σου ταύτης, τό μέν χάσιμον εἶναι ἀδιόρθωτον, ἡ δέ ἀπόκτησις αὐτῆς εἶναι τόσον δύσκολος καί ἀβέβαιος εἰς τρόπον ὅπου ὅταν ἐσύ νομίζης πώς τήν ἀπέκτησες, αὐτή ἀκόμη εἶναι μακράν ἀπό λόγου σου, ὡς λέγει ὁ Ἡσαῒας· «οὐκ ἐστι σωτηρία· μακράν ἀφέστηκεν ἀφ’ ἡμῶν», (νθ’ 11).
