Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Πνευματικά γυμνάσματα Μελέτη Α΄
Παραγρ. Α΄ Τί ἄκαμεν ὁ Θεός διά τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου α΄τμ. β΄
«Λοιπόν, ὤ πόσον τυφλός θέλεις εἶσαι ἀδελφέ, ἀνίσως δέν βλέπης, πόσον πολύ¬τιμος εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς σου, διά τήν ὁποίαν ἔκαμε, καί κάμνει τόσα ὁ Θεός διά νά τήν σώση! Ὅθεν τώρα ὅπου τά ἐγνώρισες, πώς εἶναι δυνατόν νά βαρεθῆς εἰς τό νά μεταχειρισθῆς ταύταις ταῖς ὀλίγαις ἡμέραις ὅπου ἔμειναν τῆς ζωῆς σου, διά νά φέρης εἰς καλήν κατάστασιν τέτοιαν ἀπειροτίμητον πραγματείαν, καθώς εἶναι ἡ σωτηρία σου; «Ἰδού νῦν καιρός εὐσπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας», (β’. Κορ, στ΄ 2.) Πῶς εἶναι δυνατόν νά μή συλλογισθῆς μέ τόν νοῦν σου, καί νά μή φροντίσης δι’ ἐκεῖνο ὅπου ὁ Θεός ἐσυλλογίσθη καί ἐφρόντισε πρίν καταβολῆς κόσμου; πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀμελήσης, εἰς τό νά μεταχειρισθῆς καθώς πρέπει τοῦτον τόν καιρόν, καί ταύτην τήν ὀλίγην ἄδειαν ὅπου ἔχεις, ἡ ὁποία ἠμπορεῖ νά εἶναι ἕνα ἀπό τά δραστικώτατα μέσα, ὅπου ἡτοίμασεν ὁ Θεός διά νά σέ σώση, καί νά σέ κάμη ἰδικόν του; Ἐλθέ λοιπόν εἰς τον ἑαυτόν σου, ἀγαπητέ· ἐξύπνησαι ὅλας σου τάς ἐπιθυμίας, καί μεταχειρίσου τοῦτον τόν καιρόν τῆς ζωῆς σου διά νά βάλης εἰς ἀσφάλειαν την ψυχήν σου. Καί ἄλλο τί νά μήν ἐρωτᾶς, μηδέ ἄλλο νά λέγης, πάρεξ ἐκεῖνο τό τοῦ νομικοῦ, «Τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ. ι. 25). Τί νά κάμω διά νά σωθῶ; ὅτι τοῦτο εἶναι τό ἀναγκαῖον εἰς ἐμέ· τοῦτο εἶναι τό ὠφέλιμον εἰς ἐμέ· καί χω¬ρίς αὐτό ὅλα εἶναι μάταια, ὅλα βλαβερά, ὅλα ἀνωφελῆ εἰς ἐμέ· θαύμασαι εἰς την ἀγνωσίαν ὅπου ἕως τώρα εὑρίσκεσο καί μεῖνε ἐκστατικός, πώς ἕως τῆς σήμερον ἐφρόντισες τόσον ὀλίγον δι’ ἐκεῖνο μόνον ὅπου ἔπρεπε νά βάλης κάθε σου ἐπιμέλειαν καί προθυμίαν· φρίξον διά τόν κίνδυνον, εἰς τον ὁποῖον ἔβαλες τόσαις φοραῖς τήν σωτηρίαν σου. Εύχαρίστησαι τόν Κύριον, ὅστις διά τήν ἄκραν του ἀγαθότητα, σέ ὑπέμεινε τόσον καιρόν, ἐν ἀμελείᾳ τῆς σωτηρίας σου διάγοντα, καί δέν ἄφησε τόν ἑαυτόν του νά νικηθῆ ἀπό τήν πονηρίαν σου, καί νά κόψη τήν τοιαύτην μοχθηράν καί ἠμελημένην ζωήν σου. Καί παρακάλεσέ τον νά θελήση νά τελειώση τό ἔργον ὅπου ἄρχισε, καί νά σέ βάλη μέ τήν δραστικήν χάριν του εἰς τήν στράταν τῆς ζωῆς ἐκείνης, ἡ ὁποία ἀσφαλῶς καταντᾶ εἰς τήν σωτηρίαν· «καί ἡσυχάσει εἰς τό σωτήριον Κυρίου»(Θρῆν.Ἱερεμ. γ΄26)
