ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ὅν ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δέ πάντα υἱόν ὅν παραδέχεται»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Διότι ἐκεῖνον, πού ἀγαπᾷ ὁ Κύριος, τόν παιδαγωγεῖ μέ θλίψεις, μαστιγώνει δέ μέ δοκιμασίας κάθε τέκνον του καί παιδί, τό ὁποῖον ἀναγνωρίζει ὡς ἰδικόν του» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τόμος 12ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
«Ἦταν σοφός ὁ ἔνδοξος καί ὀνομαστός βασιλιάς Σολομών. Εἶχε ἀποκτήσει καί πείρα πολλή καί εἶχε μεγάλη γνώση τῶν ἐγκόσμιων πραγμάτων. Εἶδε καί γνώρισε πολλά. Ἀπόλαυσε δόξες καί τιμές ὅσο ἐλάχιστοι στόν κόσμο αὐτό. Ἦταν ὅμως συγχρόνως καί θεόπνευστος προφήτης. Αὐτός δέ ὁ φωτισμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τον ἀνέδειξε πολύτιμο σύμβουλο καί διδάσκαλο τῶν ἀνθρώπινων γενεῶν. Τό περίφημο βιβλίο του «Παροιμίαι Σολομῶντος» κατέχει ἰδιαίτερη θέση μεταξύ τῶν διδακτικῶν βιβλίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐκεῖ λοιπόν, στίς Παροιμίες του, ἀναφέρει καί τόν λόγο αὐτό, πού ἐπαναλαμβάνει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του: «Ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει» (ιβ’ 6). Ἐκεῖνον τόν ἄνθρωπο τόν ὁποῖο ὁ Θεός ἀγαπᾶ καί ἑπομένως ἐνδιαφέρεται γιά τό καλό του, γιά τό αἰώνιο μέλλον του,γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του, αὐτόν τόν ἄνθρωπο ὁ οὐράνιος Πατέρας τόν παιδαγωγεῖ μέ ποικίλες θλίψεις. Ἄς ἐμβαθύνουμε κι ἐμεῖς λίγο στή θεία αὐτή διαβεβαίωση, γιά νά ἀντλήσουμε θάρρος, ἐνίσχυση καί παρηγοριά στίς θλίψεις πού δοκιμάζουμε στήν παροῦσα ζωή.
«Ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει».
«Παιδεύει». Ἐκ πρώτης ὄψεως ἡ λέξη αὐτή μᾶς φαίνεται ἀποκρουστική. Μᾶς «παιδεύει» λοιπόν ὁ Θεός; Ἀλλά τότε πῶς λέμε ὅτι εἶναι πανάγαθος; Ἀδελφέ μου, στάσου. Μήν ἀφήνεις τή σκέψη σου νά διαλογίζεται πράγματα τα ὁποῖα δέν εἶναι σωστά καί δέν ἀντἈποκ.ρίνονται στήν πραγματικότητα. Ὅταν ἡ Ἁγία Γραφή λέει ὅτι ὁ Θεός μᾶς «παιδεύει», δέν ἐννοεῖ ὅτι μᾶς βασανίζει, ἀλλά ὅτι μᾶς παιδαγωγεῖ. Χρησιμοποιεῖ δηλαδή διαφορά μέσα, γιά νά μᾶς προφυλάξει ἀπό τό κακό καί τήν ἁμαρτία· καί γιά νά μᾶς βοηθήσει νά προαχθοῦμε στήν ἀρετή. Θέλει νά μᾶς βοηθήσει νά ἀποκτήσουμε περισσότερη πίστη σ’ Αὐτόν, σταθερότερη ἐλπίδα στήν πατρική πρόνοια καί προστασία Του, θερμότερη ἀγάπη στό λατρευτό πρόσωπό Του. Εἶναι πατέρας στοργικός, καί ὅταν βλέπει τούς ἀνθρώπους, ἐμᾶς τά παιδιά Του, νά φεύγουμε μακριά Του καί νά ξεχνᾶμε τίς ἅγιες ἐντολές Του καί νά κινδυνεύουμε νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό Αὐτόν, χρησιμοποιεῖ τίς διαφορές θλίψεις, γιά νά μᾶς συγκρατήσει καί ἐπαναφέρει κοντά Του. «Ἐγώ ὅσους ἐάν φιλῶ, ἐλέγχω καί παιδεύω» (Ἀποκ.. γ’ 19), βεβαιώνει ὁ Ἴδιος. Ἐκείνους τούς ὁποίους ἐγώ ἀγαπῶ, τούς ἐλέγχω καί τούς παιδαγωγῶ καί τούς βοηθῶ διά τῶν πραγμάτων καί τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς των νά γνωρίσουν τα σφάλματά τους καί νά διορθωθοῦν. Ὄχι, δέν τούς ἐχθρεύομαι οὔτε τούς ἀπομακρύνω ἀπό κοντά μου οὔτε παύω νά τούς θεωρῶ παιδιά μου. Ἐξακολουθῶ νά τούς ἀγαπῶ καί νά ἐνδιαφέρομαι γιά τήν πνευματική ὠφέλειά τους καί τήσωτηρία τους. Καί αὐτό ὄχι μόνο γιά ἐκεινούς πού βρίσκονται μακριά ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί γιά τά πιό προσφιλῆ παιδιά Του. Γι’ αὐτό καί οἱ μεγαλύτεροι τῶν Ἁγίων πέρασαν πολλές θλίψεις στή ζωή τους, μέ τίς ὁποῖες ἐξαγνίσθηκαν καί βοηθήθηκαν νά ἀγαπήσουν πε¬ρισσότερο τόν Κύριο καί νά ἀφοσιωθοῦν θερμότερα σ’ Αὐτόν. Ὅταν δέ ἡ θλίψη, πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός, φέρει τό ποθούμενο εὐχάριστο ἀποτέλεσμα, τότε ὁ Πανάγαθος τή σηκώνει καί ὁ ἄνθρωπος ἀπαλλάσσεται ἀπ’ αὐτή.
«Ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει».
Αὐτά ὅμως, ἀδελφέ μου, ἰσχύουν καί ἐφαρμόζονται καί σ’ ἐμᾶς. Οἱ θλίψεις, πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά μᾶς συμβαίνουν, ἔχουν αὐτόν τόν σωτήριο σκοπό, νά μᾶς διατηροῦν σέ συνεχῆ καί στενή ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Εἶναι μιά ἔμπρακτη ἀπόδειξη ὅτι ὁ Θεός μᾶς θεωρεῖ δικούς Του, μᾶς ἀναγνωρίζει παιδιά Του. Θέλει λοιπόν τό καλό μας. Ἐπιθυμεῖ τήν πρόοδό μας τήν πνευματική. Ἐπιζητεῖ νά συνδεθοῦμε στενότερα μαζί Του. Ἐάν μάλιστα ὁ καθένας μας ἀνατρέξει στό παρελθόν καί θυμηθεῖ περασμένα δυσάρεστα πε¬ριστατικά τῆς ζωῆς του, πράγματι θά ὁμολογήσει ὅτι προῆλθε μεγάλη πνευματική ὠφέλεια ἀπό αὐτά. Τό ἴδιο ἰσχύει καί στίς ἡμέρες μας μέ την κακιά γνωστῶν μας ἐχθρῶν ἀλλά καί ἀπιστῶν φίλων ἐναντίον τῆς χρι¬στιανικῆς ἑλληνικῆς μεγαλονήσου, τῆς πολύπαθης Κύπρου.
Ἑκατοντάδες χιλιάδες οἱ πρόσφυγες, οἱ ἄστεγοι, αὐτοί πού ἐγκατέλειψαν τά σπίτια τους καί τίς ἐργασίες τους κάτω ἀπό τήν ἀπειλή τοῦ θανάτου. Κλαῖνε ἐδῶ οἱ ζωντανοί τούς νεκρούς τους. Ἀναζητοῦν πιό πέρα οἱ μητέρες τά χαμένα παιδιά τους. Καί οἱ γέροντες πού ἔχασαν τό στήριγμα τῶν γηρατειῶν τους, σέρνουν μέ κόπο τό βαρύ βῆμα τους. Εἶναι περίοδος πού ἐπισκέφθηκε καί πάλι τήν ἀγαπημένη Κύπρο ἡ θεία παιδαγωγία. Μήπως δέν τό ἔχει πεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ; «Ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει». Σέ παρόμοια περίσταση οἱ ἐκλεκτοί ἐκεῖνοι Τρεῖς Παῖδες του ἰσραηλιτικοῦ ἔθνους ὡς ἐκπρόσωποι ὁλο¬κλήρου τοῦ λαοῦ «ἐν ψυχῇ συντετριμμένῃ καί πνεύματι ταπεινώσεως» ἱκέτευαν τόν Θεό καί θερμή ἀνέ¬βαινε πρός τόν Θεό ἡ προσευχή τους• πιό θερμή καί ἀπό τή φλόγα τῆς καμίνου. Ἄκουσε, Κύριε,τήν προ¬σευχή μας «καί μή ἀποστήσεις τό ἔλεός σου ἀφ’ ἡμῶν» καί «μή καταισχύνης ἡμᾶς, ἀλλά ποίησον μεθ’ ἡμῶν κατά τήν ἐπιείκειάν σου καί κατά τό πλῆθος τοῦ ἐλέους σου καί ἐξελοῦ ἡμᾶς κατά τά θαυμάσια σου, καί δός δόξαν τῷ ὀνόματι σου, Κύριε… καί γνώτωσαν ὅτι σύ εἰ Κύριος Θεός μόνος καί ἔνδοξος ἐφ’ ὅλην τήν οἰκουμένην» (Δανιήλ, Προσευχή των Τριῶν Παίδων, 15,11,18-19,21).
Ναί, πανάγαθε Κύριε, ὅσο κι ἄν ἐμεῖς οἱ ἀδύνατοι καί ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι δυσανασχετοῦμε, εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ παιδαγωγία Σου διά τῶν θλίψεων εἶναι δεῖγμα τῆς πατρικῆς Σου ἀγάπης. Ὁ θεόπνευστος προφήτης τό εἶπε καί ὁ ἐκλεκτός Σου Ἀπόστολος τό ἐπανέλαβε: «Ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει». Ἀλλά καί Σύ τό ἐπιβεβαίωσες καί τό ἐπικύρωσες, ὅταν εἶπες: «Ἐγώ ὅσους ἐάν φιλῶ, ἐλέγχω καί παιδεύω». Δίνε μας, πανάγαθε οὐράνιε Πατέρα, τή χάρη Σου, γιά νά μένουμε ἀκλόνητοι στή σκέψη ὅτι εἶναι χίλιες φορές προτιμότερο νά βρισκόμαστε κάτω ἀπό τήν πάνσοφη παιδαγωγία Σου, ἔστω καί μέ δάκρυα στά μάτια, παρά νά ἀπολαμβάνουμε τή χαρά καί τίς ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου μακριά ἀπό Σένα. Τό πιστεύουμε, Κύριε, καί τό ὁμολογοῦμε, ὅτι «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πραξ. ιδ’ 22). Ἄς εἶναι, Κύριε, εὐλογημένο τό πανάγιο ὄνομά Σου καί τώρα καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν»
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτροπούλου «ΟΙ ΣΠΕΙΡΟΝΤΕΣ ΕΝ ΔΑΚΡΥΣΙΝ», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
