Ἀββᾶ Δωροθέου
Περί τοῦ μετά σκοποῦ καί νήψεως ὁδεύειν (ΕΠΕ Φιλοκαλία τ.12, σ.456)
"… Ἄν θέλει κανείς νά ἀποκτήση ἀρετή, δέν ὀφείλει νά ἀδιαφορῆ οὔτε νά κυμαίνεται· διότι, ὅπως ἐκεῖνος πού θέλει νά μάθη τεκτονική (τήν τέχνη τοῦ κτίστη), δέν προσέχει ἄλλη τέχνη, ἔτσι εἶναι καί μέ ἐκείνους πού θέλουν νά ἀποκτήσουν πνευματική ἐργασία. Δέν ὀφείλουν νά προσέχουν σέ ἄλλο πρᾶγμα, ἀλλά νά μελετοῦν νύκτα καί ἡμέρα αὐτήν, πῶς νά μπορέσουν νά τήν ἀποκτήσουν. Ἐκεῖνοι δέ πού δέν προσέρχονται μέ τέτοια πρόθεσι στό πρᾶγμα αὐτό, ὄχι μόνο δέν προκόπτουν, ἀλλά καί συντρίβονται, περιφερόμενοι τόσο ἄσκοπα. Ἐάν δέν ἀγρυπνῆ καί δέν ἀγωνίζεται κανείς, εὐχερῶς ἐκπίπτει ἔξω ἀπό τίς ἀρετές. Διότι οἱ ἀρετές εἶναι μέσες, εἶναι ἡ βασιλική ὁδός περί τῆς ὁποίας ὡμίλησε ὁ ἅγιος ἐκεῖνος γέρων· <νά βαδίζετε στή βασιλική ὁδό καί νά μετρῆτε τά μίλια>. Μέσες, λοιπόν εἶναι, ὅπως εἶπα, οἱ ἀρετές, μεταξύ τῶν ὑπερβολῶν καί τῶν ἐλλείψεων".
