Ὁ αἰώνιος Ἀρχιερεύς

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 4 Ἀπριλίου 2021, τῆς Σταυροπροσκυνήσεως (Ἑ­βρ. δ΄ 14 – ε΄ 6)

Ἀδελφοί, ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν. Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. Καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ ὁ Ἀαρών. Οὔτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ᾿ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· «Υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε»· καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· «Σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ».

1. ΑΡ­ΧΙ­Ε­ΡΕΥΣ ΣΥ­ΜΠΑ­ΘΗΣ

Ἡ μο­να­δι­κή θυ­σί­α τῆς πα­γκο­σμί­ου ἱ­στο­ρί­ας, πού ἄ­νοι­ξε τό δρό­μο τῶν ἀν­θρώ­πων πρός τόν οὐ­ρα­νό, εἶ­ναι ἐ­κεί­νη πού προ­σέ­φε­ρε ἐ­πί τοῦ σταυ­ροῦ ὁ Κύ­ρι­ός μας Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός. Γι’ αὐ­τό εἶ­ναι καί ὁ μό­νος καί αἰ­ώ­νι­ος Ἀρ­χι­ε­ρεύς ἐπειδή ἀκριβῶς θυ­σί­α­σε πά­νω στόν σταυ­ρό τόν ἴ­δι­ο του τόν ἑ­αυ­τό. Τό με­γα­λεῖ­ο αὐ­τό τοῦ ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου Κυ­ρί­ου μας πε­ρι­γρά­φει τό ση­με­ρι­νό ἀ­νά­γνω­σμα.

Ἔ­χου­με με­γά­λο Ἀρ­χι­ε­ρέ­α, τόν Ἰ­η­σοῦ, μᾶς λέ­γει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­χει πε­ρά­σει πλέ­ον ἀ­πό τούς οὐ­ρα­νούς καί μπῆ­κε στήν αἰ­ώ­νι­α Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, ὅ­που μᾶς πε­ρι­μέ­νει. Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ πού ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος. Γι’ αὐ­τό ἄς μήν ἀ­πο­γο­η­τευ­ό­μα­στε ἀ­πό τίς ἀ­δυ­να­μί­ες μας, ἀλ­λά νά κρα­τοῦ­με τήν πί­στι μας σ’ Αὐ­τόν. Δι­ό­τι «οὐ γὰρ ἔ­χο­μεν ἀρ­χι­ε­ρέ­α μὴ δυ­νά­με­νον συ­μπα­θῆ­σαι ταῖς ἀ­σθε­νεί­αις ἡ­μῶν» δέν ἔ­χου­με Ἀρ­χι­ε­ρέ­α, ὁ ὁ­ποῖ­ος δέν μπο­ρῇ νά δεί­ξῃ συ­μπά­θει­α κά­ι ἀ­νε­κτι­κό­τη­τα στίς ἀ­δυ­να­μί­ες. Ἀλ­λά ἔ­χου­με Ἀρ­χι­ε­ρέ­α ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­χει πει­ρα­σθῇ μέ ὅ­λους τούς τρό­πους, ἀ­κρι­βῶς σάν κι ἐ­μᾶς, χω­ρίς ὅ­μως νά πέ­σῃ σέ καμ­μί­α ἁ­μαρ­τί­α.

ΜΕ­ΓΑ­ΛΟ λοι­πόν τό μυ­στή­ρι­ο πού μᾶς πε­ρι­γρά­φει ἐ­δῶ ὁ θεῖ­ος ἀ­πό­στο­λος. Ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ ἄ­φη­σε τό ὕ­ψος τῆς δό­ξας του καί ἔ­γι­νε ὅ­μοι­ος μέ ἐ­μᾶς ἄν­θρω­πος χω­ρίς βέ­βαι­α καμ­μί­α ἀ­πο­λύ­τως ἁ­μαρ­τί­α. Καί δο­κί­μα­σε ὅ­λες τίς θλί­ψεις κά­ι δο­κι­μα­σί­ες, πού δο­κι­μά­ζουν οἱ ἄν­θρω­ποι. Φθο­νή­θη­κε καί μι­σή­θη­κε ὅ­σο κα­νείς ἄλ­λος, συ­κο­φα­ντή­θη­κε, κα­τα­δι­ώ­χθη­κε ὡς ἐ­πι­κίν­δυ­νος, πε­ρι­φρο­νή­θη­κε ὡς Να­ζω­ραῖ­ος, δυ­σφη­μή­θη­κε ὡς λα­ο­πλά­νος, συ­κο­φα­ντή­θη­κε ὡς δαι­μο­νό­πλη­κτος θαυ­μα­το­ποι­ός, κα­τη­γο­ρή­θη­κε ὡς ἁ­μαρ­τω­λός καί βλά­σφη­μος καί προ­ση­λώ­θη­κε πά­νω στόν φο­βε­ρό σταυ­ρό ὡς λη­στής καί κα­κοῦρ­γος. Ἐ­κεῖ δο­κί­μα­σε μέ ἀ­νε­ξι­κα­κί­α καί ὑ­πο­μο­νή ὅ­λους τούς ἀ­φό­ρη­τους πό­νους τοῦ σταυ­ροῦ ἔ­χο­ντας πλή­ρεις τίς αἰ­σθή­σεις του. Ἐ­γκα­τα­λε­λει­μέ­νος ἀ­π’ ὅ­λους σχε­δόν τούς ἀν­θρώ­πους μέ­σα στό κα­μί­νι τοῦ πά­θους ἀ­πό τό ὕ­ψος τοῦ ἀ­τι­μω­τι­κοῦ σταυ­ροῦ ἔ­βλε­πε τήν μο­χθη­ρί­α τῶν ἐ­χθρῶν του καί συγ­χω­ροῦ­σε μέ ἀ­γά­πη καί συ­μπά­θει­α τούς σταυ­ρω­τές του.

Ἔ­χου­με λοι­πόν Ἀρ­χι­ε­ρέ­α πού δο­κί­μα­σε ὡς ἄν­θρω­πος τό­σο με­γά­λες δο­κι­μα­σί­ες, καί γι’ αὐ­τό ἀ­κρι­βῶς μπο­ρεῖ καί ὡς ἄν­θρω­πος νά δεί­ξῃ κα­τα­νό­η­σι στίς ἀ­δυ­να­μί­ες καί τούς πει­ρα­σμούς μας. Μήν ἀ­πο­γο­η­τευ­ώ­μα­στε λοι­πόν στόν ἀ­γῶ­να μας. Δέν εἴ­μα­στε μό­νοι. Ὁ σταυ­ρω­θείς Κύ­ρι­ος μᾶς συ­μπα­θεῖ ὅ­σο κα­νείς ἄλ­λος. Μᾶς στη­ρί­ζει, μᾶς ἐν­δυ­να­μώ­νει, μᾶς πα­ρη­γο­ρεῖ, μᾶς δεί­χνει ἔ­λε­ος καί στορ­γή. Καί μᾶς πε­ρι­μέ­νει νά κα­τα­φύ­γου­με στό ἔ­λε­ός του, ὅ­πως μᾶς λέ­γει στήν συ­νέ­χει­α τό ἀ­πο­στο­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα.

2. ΑΡ­ΧΙ­Ε­ΡΕΥΣ Ε­ΛΕ­ΟΥΣ

Ἀ­φοῦ λοι­πόν τέ­τοι­ος εἶ­ναι ὁ Ἀρ­χι­ε­ρέ­ας μας, συ­νε­χί­ζει ὁ ἀ­πό­στο­λος, «προ­σερ­χώ­με­θα με­τὰ παρ­ρη­σί­ας τῷ θρό­νῳ τῆς χά­ρι­τος» ἄς πλη­σι­ά­ζου­με μέ θάρ­ρος στόν βα­σι­λι­κό του θρό­νο, ἀ­πό τόν ὁ­ποῖ­ο πη­γά­ζει ἡ χά­ρις, γι­ά νά λά­βου­με συγ­χώ­ρη­σι γι­ά τίς ἁ­μαρ­τί­ες μας καί δω­ρε­ές, πού θά μᾶς δώ­σουν βο­ή­θει­α στίς κρί­σι­μες ὧ­ρες τῶν πει­ρα­σμῶν.

Κά­θε Ἀρ­χι­ε­ρέ­ας στήν ἱ­ε­ρω­σύ­νη τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, ξε­χω­ρί­ζε­ται ἀ­πό τούς ἀν­θρώ­πους καί ἐ­γκα­θί­στα­ται ἀρ­χι­ε­ρεύς γι­ά νά προ­σφέ­ρῃ δῶ­ρα καί θυ­σί­ες πρός συγ­χώ­ρη­σι τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τοῦ λα­οῦ. Ἐ­πει­δή ὅ­μως κι αὐ­τός ὡς ἄν­θρω­πος ἔ­χει ἀ­δυ­να­μί­ες, ὀ­φεί­λει νά προ­σφέ­ρῃ θυ­σί­α ὄ­χι μό­νο γι­ά τό λα­ό του ἀλ­λά καί γι­ά τόν ἑ­αυ­τό του, γι­ά νά συγ­χω­ρε­θοῦν καί οἱ δι­κές του ἁ­μαρ­τί­ες.

Ἐ­πι­πλέ­ον «οὐχ ἑ­αυ­τῷ τις λαμ­βά­νει τὴν τι­μήν, ἀλ­λὰ κα­λού­με­νος ὑ­πὸ τοῦ Θε­οῦ», κα­νείς δέν παίρ­νει μό­νος του ἀ­πό τόν ἑ­αυ­τό του τήν ὑ­ψη­λή τι­μή τῆς ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νης, ἀλ­λά τήν παίρ­νει ὅ­ταν κα­λῆ­ται ἀ­πό τόν Θε­ό, ὅ­πως καί ὁ Ἀ­α­ρών. Ἔ­τσι καί ὁ Χρι­στός δέν δό­ξα­σε μό­νος του τόν ἑ­αυ­τό του στό νά γί­νῃ Ἀρ­χι­ε­ρεύς, ἀλ­λά τόν δό­ξα­σε ὁ Θε­ός Πα­τέ­ρας, ὁ ὁ­ποῖ­ος μί­λη­σε πρός αὐ­τόν, ὅ­πως ἀ­να­φέ­ρε­ται στόν 2ο Ψαλ­μό, καί τοῦ εἶ­πε: «υἱ­ός μου εἶ σύ, ἐ­γὼ σή­με­ρον γε­γέν­νη­κά σε» Ἐ­σύ εἶ­σαι ὁ Υἱ­ός μου. Ἐ­γώ σή­με­ρα σέ γέν­νη­σα. Κα­θώς καί στόν 109ο Ψαλ­μό λέ­γει: «σὺ ἱ­ε­ρεὺς εἰς τὸν αἰ­ῶ­να κα­τὰ τὴν τά­ξιν Μελ­χι­σε­δέκ», Ἐ­σύ εἶ­σαι ἱ­ε­ρεύς αἰ­ώ­νι­ος σάν τόν Μελ­χι­σε­δέκ, τοῦ ὁ­ποί­ου πα­ρα­σι­ω­πᾶ­ται στήν Γρα­φή ἡ γε­νε­α­λο­γί­α καί ὁ θά­να­τος, γι­ά νά εἶ­ναι σύμ­βο­λο τῆς αἰωνίου βα­σι­λεί­ας καί ἱ­ε­ρω­σύ­νης σου.

ΑΡ­ΧΙ­Ε­ΡΕΥΣ αἰ­ώ­νι­ος, λοι­πόν εἶ­ναι ὁ Κύ­ρι­ός μας, Ἀρ­χι­ε­ρεύς ἐ­λέ­ους καί ἀ­γά­πης. Ὁ Κύ­ρι­ός μας εἶ­ναι οἰ­κτίρ­μων καί ἐ­λε­ή­μων, μα­κρό­θυ­μος καί πο­λυ­έ­λε­ος. Εἶ­ναι ἀ­μέ­τρη­τη καί ἀ­νε­ξι­χνί­α­στη ἡ ἀ­γά­πη του. Τό ἔ­λε­ός του δέν ἔ­χει ὅ­ρι­α, εἶ­ναι ἕ­νας ἀ­πέ­ρα­ντος ὠ­κε­α­νός καί ἀ­πύ­θμε­νος. Μήν ἀ­πο­γο­η­τευ­ό­μα­στε καί μήν ἀ­πελ­πι­ζό­μα­στε στόν ἀ­γῶ­να μας. Δέν ὑ­πάρ­χει ἁ­μαρ­τί­α πού νά μήν συγ­χω­ρεῖ­ται. Τό αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου μας πού χύ­θη­κε ἐ­πί τοῦ σταυ­ροῦ μᾶς ξε­πλέ­νει ἀ­πό κά­θε ἁ­μαρ­τί­α.

Γι αὐ­τό, μή φο­βό­μα­στε. Ἄς πλη­σι­ά­ζου­με μέ θάρ­ρος στήν χά­ρι του γι­ά νά λά­βου­με συγ­χώ­ρη­σι γι­ά τίς ἁ­μαρ­τί­ες μας καί γι­ά νά βροῦ­με δύ­να­μι γι­ά τίς κρί­σι­μες ὧ­ρες τῶν πει­ρα­σμῶν. Νά κα­τα­φεύ­γου­με λοι­πόν μέ πί­στι στό μυ­στή­ρι­ο τῆς με­τα­νοί­ας καί ἐ­ξο­μο­λο­γή­σε­ως. Ἐ­κεῖ θά λά­βου­με συγ­χώ­ρη­σι τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μας, εἰ­ρή­νη, ἔ­λε­ος, σω­τη­ρί­α. Καί στό μυ­στή­ρι­ο τῆς Θεί­ας Κοι­νω­νί­ας ὁ αἰ­ώ­νι­ος Ἀρ­χι­ε­ρεύς θά μᾶς προ­σφέ­ρει τό ἴ­δι­ο Του Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα του. Καί τήν χά­ρι του πλού­σι­α. Καί ἔ­χου­με με­γά­λη ἀ­νά­γκη τῆς χά­ρι­τος τοῦ Θε­οῦ. Μό­νοι μας εἴ­μα­στε ἀ­δύ­να­τοι, ἀ­νί­σχυ­ροι. Σερ­νό­μα­στε στήν ἁ­μαρ­τί­α. Μέ τήν δύ­να­μι τῆς θεί­ας χά­ρι­τος μό­νο μπο­ροῦ­με νά νι­κή­σου­με· τῆς θεί­ας χά­ρι­τος πού ἀ­να­βλύ­ζει ἀ­πό τόν σταυ­ρό τοῦ Αἰ­ω­νί­ου Ἀρ­χι­ε­ρέ­ως μας, ἀ­πό τόν θρό­νο τῆς χά­ρι­τος.