Πέμπτη 28 Ἰανουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Καί ἀπήνεγκέ με ἐν πνεύματι ἐπ’ ὄρος μέγα καί ὑψηλόν, καί ἔδειξέ μοι τήν πόλιν τήν ἁγίαν Ἱερουσαλήμ καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καί ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἔχουσαν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ· ὁ φωστήρ αὐτῆς ὅμοιος λίθῳ τιμιωτάτῳ, ὡς λίθῳ ἰάσπιδι κρυσταλλίζοντι".
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Καί μέ μετέφερε μέ τό πνεῦμα μνου ἐν ἐκστάσει ὄχι εἰς ἔρημον, πού ἦτο ἄλλοτε ἡ Βαβυλών, ἀλ’ εἰς ὄρος μεγάλο καί ὑψηλόν. Διότι μόνον ἐκεῖνος, πού θά ὑψωθῇ πνευματικῶς, ἠμπορεῖ νά ἴδῃ καί κατανοήσῃ τά ἐπουράνια. Καί ἀπ’ ἐκεῖ μοῦ ἔδειξε τήν πόλιν τήν ἁγίαν Ἱερουσαλήμ νά κατεβαίνῃ ἀπό τόν οὐρανόν, κτισμένην ἀπό αὐτόν τόν θεόν. Καί εἶχε τήν λαμπρότητα καί τήν δόξαν, πού τῆς ἔδιδεν ἡ ἐν αὐτῇ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἡ λάμψις της, πού ἐφώτιζε καί ἤστραπτεν, ἦτο ὁμοία πρός λίθον πλλυτιμότατον. Ἦτο σαν διαμάντι κρυσταλλένιο" (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
"Ἀφοῦ ἄκουσε ὁ ῞Αγιος ποιοί θά εἰσέλθουν καί ποιοί δέν θά εἰσέλθουν στήν οὐράνια ἐκείνη Σκηνή, τόν πλησιάζει ἕνας ἄγγελος καί τοῦ λέγει· ῎Ελα τώρα νά σοῦ δείξω τήν Νύμφην τοῦ ᾿Αρνίου. Τήν ὠνόμασε Νύμφην, γιά νά δείξῃ τήν στενή σχέσι πού θά ὑπάρχῃ μεταξύ τῆς Νύμφης, ἡ ὁποία συμβολίζει τήν ᾿Εκκλησίαν καί τήν κάθε ψυχήν, μέ τόν Νυμφίον Χριστόν. ᾿Αλλά καί γιά νά παρουσιάσῃ καί τήν εὐφροσύνην αὐτῆς τῆς σχέσεως.
Μέ ἀνέβασε λοιπόν, συνεχίζει ὁ ῞Αγιος, ἐνῶ βρισκόμουν σέ ἔκστασι, σ’ ἕνα μεγάλο καί ὑψηλό βουνό – διότι, ἐάν δέν ὑψωθῇ κανείς πνευματικῶς, δέν εἶναι δυνατόν νά ἰδῇ καί νά αἰσθανθῇ τίς ἐπουράνιες πραγματικότητες – καί ἀπό ἐκεῖ μοῦ ἔδειξε «τήν ἁγίαν ῾Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπό τοῦ Θεοῦ». Εἶδα μιά πόλι, πού τήν εἶχε κατασκευάσει ὁ Θεός, νά κατεβαίνῃ ἐμπρός μου ἀπό τόν οὐρανόν. ᾿Ενῶ μοῦ εἶπε ὅτι θά μοῦ ἔδειχνε νύμφην, εἶδα ἐμπρός μου μιά πόλι. Τόν τόπο δηλαδή διαμονῆς τῶν ἐκλεκτῶν ψυχῶν, πού θά ἀποτελοῦν τούς τρισευτυχισμένους κατοίκους τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι θά εἶναι στενά συνδεδεμένοι μέ τόν Κύριο, ὅπως ἡ νύμφη μέ τόν νυμφίο της. Τό ὅτι κατέβαινε ἀπό τόν οὐρανό ἡ ἁγία αὐτή πόλις, ἐσήμαινε ὅτι δέν ἦταν ἔργον χειρῶν ἀνθρώπων ἀλλά δῶρον Θεοῦ.
῾Η πόλις εἶχε λάμψι ὑπερκόσμια. ῾Η παρουσία τοῦ Κυρίου τήν ἔκαμνε νά λάμπῃ σάν κρυστάλλινο διαμάντι. ῎Αστραφτε ἐπίσης καί ἀπό τίς ἀρετές τῶν ἁγίων κατοίκων της. ῾Η λαμπρότητά της ἦταν ἐκπληκτική.
Γύρω-γύρω εἶχε «τεῖχος μέγα καί… πυλῶνας δώδεκα». Εἶχε μεγάλο καί ὑψηλό τεῖχος, σάν τά τείχη πού εἶχαν παλαιά οἱ πόλεις, γιά νά φανῇ μέ αὐτό ἡ ἀσφάλεια πού ἐπικρατοῦσε σ’ αὐτήν. ῞Οσοι εὑρίσκοντο μέσα στό τεῖχος αὐτό, ἦσαν ἀσφαλεῖς. Δέν διέτρεχαν κανένα κίνδυνο ἀπό κανένα ἐχθρό. Δέν μποροῦσε νά τούς βλάψῃ κανείς καί νά ταράξῃ τήν γαλήνη καί εὐτυχία τους.
᾿Επρόσεξα καλύτερα, προσθέτει ὁ ῞Αγιος, καί εἶδα ὅτι τό τεῖχος αὐτό δέν ἦταν σάν τά τείχη τῶν πόλεων τῆς γῆς, πού ἔχουν δύο τό πολύ πύλες, διότι διαφορετικά δέν θά ἦσαν ἀσφαλεῖς ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν. Αὐτό τό τεῖχος ἀντιθέτως, ἐνῶ ἔδινε τήν αἴσθησι τῆς ἀσφαλείας, εἶχε δώδεκα πύλες μέ ἰσάριθμους ἀγγέλους φύλακας στίς πύλες του. Σέ κάθε πλευρά του – ἀνατολική, δυτική, βόρεια, νότια – εἶχε ἀπό τρεῖς πύλες, ἐν συνόλῳ δώδεκα. Σέ κάθε πύλη ὑπῆρχε καί ἕνας ἄγγελος. Κάθε πύλη εἶχε καί τό δικό της ὄνομα, ἀντιστοίχως πρός τίς δώδεκα φυλές τῶν πνευματικῶν ἀπογόνων τοῦ ᾿Ισραήλ, πού εἶναι τά μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας.
Τό τεῖχος ἐστηρίζετο σέ δώδεκα θεμέλια, πού εἶχαν τά ὀνόματα τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων, ἐπάνω στήν διδασκαλία τῶν ὁποίων ἔχει ἐποικοδομηθῆ ἡ ᾿Εκκλησία (βλ. ᾿Εφ. β´ 20) (᾿Αποκ. κα´ 9-14).
῾Ο ἀριθμός τῶν πυλῶν «δώδεκα» εἶναι συμβολικός καί σημαίνει στήν προκειμένη περίπτωσι ὅτι εἶναι πολλοί καί ποικίλοι αὐτοί πού θά εἰσέλθουν στόν Παράδεισο. ῎Ανθρωποι ἀπό ὅλα τά σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος, ἄνθρωποι κάθε φυλῆς καί γλώσσης θά εἰσέρχωνται καί θά παίρνουν τήν θέσι τους στήν «ἡτοιμασμένην… βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε´ 34). Σχετικό εἶναι καί τό ὡραῖο ἐκεῖνο τροπάριο τῆς ᾿Εκκλησίας μας, πού ἀντηχεῖ στούς ἱερούς Ναούς μας τίς χαρμόσυνες ἡμέρες τοῦ Πάσχα· «῏Αρον κύκλῳ τούς ὀφθαλμούς σου, Σιών, καί ἴδε· ἰδού γάρ ἥκασί σοι, θεοφεγγεῖς ὡς φωστῆρες, ἐκ δυσμῶν καί βορρᾶ καί θαλάσσης καί ἑώας τά τέκνα σου, ἐν σοί εὐλογοῦντα Χριστόν εἰς τούς αἰῶνας».
Τό μήνυμα πού ἐκπέμπεται ἀπό τίς πολλές πύλες τοῦ Παραδείσου μεταδίδει στούς αἰῶνες τήν ἀλήθεια ὅτι θά εἶναι πολλοί οἱ σεσωσμένοι, αὐτοί πού θά εὐλογοῦν αἰωνίως στήν ἐπουράνια Σιών τόν Κύριο. ῎Ας φαίνεται ὅτι ἐδῶ στήν γῆ εἶναι πολλοί αὐτοί πού ἀδιαφοροῦν γιά τήν αἰώνια ζωή καί γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. ῾Η ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἡ πολυμήχανη ἔχει πολλούς τρόπους γιά νά τούς ἁρπάξῃ ἀπό τά νύχια τοῦ Σατανᾶ καί νά τούς ὁδηγήσῃ στήν Βασιλεία Του, γιά νά εὐτυχοῦν αἰωνίως κοντά Του.
῾Υπάρχει καί ἡ γνώμη ὅτι οἱ πολλές αὐτές πύλες τοῦ Παραδείσου σημαίνουν τήν πυκνή ἐπικοινωνία τῆς ἐπί γῆς στρατευομένης ᾿Εκκλησίας μέ τήν θριαμβεύουσα ᾿Εκκλησία, πού βρίσκεται στούς οὐρανούς. ᾿Από ὅλα τά σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος οἱ πιστοί ἀναπέμπουν ὕμνους καί δεήσεις πρός τήν ῾Υπεραγία Θεοτόκο, πρός τούς ῾Αγίους καί ζητοῦν τίς πρεσβεῖες τους. Καί οἱ ῞Αγιοι μέ πρώτην τήν Κυρίαν τῶν ἀγγέλων, μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, τούς ἀπαντοῦν μέ θαύματα καί μέ ἔκτακτες ἐπεμβάσεις τοῦ Κυρίου, πρός τόν ῾Οποῖον μεσολαβοῦν πρός Χάριν τους.
Μακάρι νά ἀξιωθοῦμε, ἀδελφέ μου, νά περάσουμε κι ἐμεῖς τίς πύλες ἐκεῖνες τοῦ Οὐρανοῦ, καί τότε θά δοῦμε καί θά ἀκούσουμε ἐκπληκτικά καί ἀπερίγραπτα περιστατικά καί θαύματα τῆς δυνάμεως καί ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
